honderd

Dagen 98, 99 en 100
ma, di en wo 24, 25 en 26/10

Het is weer eens drie dagen geleden dat ik mijn vingeren over het klavier liet glijden om u deze gevleugelde woorden toe te sturen, en dus dacht ik zojuist “het is weeral drie dagen geleden dat ik nog eens iets in mijn dagboek gezet heb, dus allé vooruit”. En zo komt het dat ik hier nu, in kleermakerszit, op het bed, mijn vingeren over het klavier laat glijden. Erg veel heb ik eigenlijk niet te vertellen. Behalve dan misschien dat het vandaag de honderdste dag is dat mijn voeten Algerijnse grond raken. En daarmee is Algerije het derde land op mijn lijstje “meeste dagen voet op bodem gezet in...”. Na Belgie, en ik denk Frankrijk. Even kijken. Stage in Parijs, scoutskamp in Normandie/Bretagne, scoutskamp in Corsica (da’s ook Frankrijk), ski-verlof x 2, vakantie met de Wimpy ergens in ‘t zuiden, weekje Normandie, weekendje Normandie en dan vooral de ongeveer drie maanden in Chalon-sur-Saone – bekend als geboorteplaats van de uitvinder van de fotografie en sinds eind 1998 ook bekend als de plaats waar een zekere Vlaming ging helpen in de lokale drukkerij om daar een nieuwe lijn te installeren - en dan zijn er natuurlijk nog de vele passages die ik in het Franse land gedaan heb, op weg naar andere landen. Zo zal ik in totaal wel over de 100 dagen komen, en daarom staat Algerije dus nog steeds maar op drie. Algerije, godbetert. Waarom zijn er geen gasinstallaties te renoveren in – pakkembeet – Australië, op de Azoren of in Chili? Maar neen, niets van dat alles. Soit. Ik wijk af. De voorbije dagen zijn voorbij. En daarmee is eigenlijk alles gezegd. Alles blijft hier nogal redelijk stabiel. Zelfs het weer. Maar eigenlijk klopt ook dat niet helemaal want sinds zojuist is het sterk beginnen waaien. En hutjes bouwen kunnen ze hier niet erg goed, waardoor het een gewaai en gefluit van jewelste is in dit kot. Soit. Ondertussen weet ik dat ik niet in Belgie ben met den broer zijne verjaardag, mémée hare verjaardag, janneke hare verjaardag, venessa en bjorna hunne verjaardag, mijne verjaardag, fayga hare verjaardag, en nog zo veel mensen hunne verjaardag. En ook niet met kerst maar waarschijnlijk wel met nieuwjaar en de zus hare verjaardag. Hoewel dat misschien ook weer niet helemaal waar is. Ik vertel in dit korte stuk blijkbaar veel halve waarheden waardoor het een langer stuk wordt om deze telkens recht te zetten. Het enige dat wel volledig waar is, is dat we sinds vanmiddag eindelijk een nieuwe auto hebben. Chauffeur Ammar zo fier als een pauw, maar dat zegt jullie toch totaal niks, dus het heeft geen zin hier verder over uit te wijden. Zoals de aandachtige lezer – en waarom zou die niet aandachtig zijn, zou ik wel eens willen weten – al gemerkt heeft ga ik hier niet meer schrijven over het slechte eten, de opgeslotenheid van het kamp, de weinige sportmogelijkheden, de extra drie kilo die er bij zijn op drie maanden tijd, de fijne collega’s, de ramadan, de traagheid van het land, enzovoort enzoverder. Indien er iets van dit alles wijzigt, zou dat pas nieuws zijn. Als het dan zover is laat ik het ongetwijfeld wel weten, hoewel ik dat nu zelf natuurlijk nog niet kan weten. Maar ik wijk weer eens af. Eigenlijk weet ik niet meer wat typen en dus stop ik.