last but not least

Ik heb zojuist mijn allerlaatste nacht op de basis doorgebracht.
Het is mooi geweest, het is goed geweest, het is genoeg geweest.
Gisteren was een vreemd dagje van inpakken, wikken en wegen, weggeven en wegsmijten. Het weer versterkte het apocaliptische gevoel nog door een stevige zandwind die de hele omgeving in een oranje gloed hulde.
's Avonds heb ik mijn laatste avondmaal genuttigd met drie van mijn favoriete collega's. Kon niet beter! En C: nog eens bedankt voor de carbonade Flamand die je speciaal voor mij gemaakt had! "Stooveflees" zoals onze waaltjes het zo mooi zeggen.

Op naar de Sheraton !!

Algerijë in cijfers en letters

Begindatum: 18 juni 2005, einddatum: 27 oktober 2006

In totaal heeft mijn Algerijnse opdracht 501 dagen geduurd, waarvan ik er 364 op Algerijnse bodem geweest zal zijn. Dat is 72% van de tijd. Het eerste volledig jaar ben ik slechts 83 dagen niét in Algerije geweest.

Die 501 dagen zijn verdeeld in 13 periodes in Algerije. De langste onafgebroken periode was 47 dagen, de kortste 18 dagen. De langste periode dat ik onafgebroken niet in Algerije geweest ben is 22 dagen, de kortste 5 dagen.

De landen waar ik tijdens die 501 dagen voet aan de grond gezet heb zijn Algerije, Belgie, Frankrijk, Luxemburg en Nederland.

Ik heb 26 keer de afstand België - Algerije afgelegd. Goed voor minimum 45200 km vliegen en treinen.

Volgende luchthavens heb ik aangedaan: Zaventem, Paris Orly, Lyon, Toulouse, Oran. Vergeleken met andere collega's zijn er dat weinig.

In volgende stations heb ik een trein genomen: Herentals, Gent, Brussel Zuid, Zaventem, Mechelen, Berchem, Paris Nord.

De verschillende nationaliteiten waarmee ik hier samengewerkt heb: Algerijn, Belg, Fransman, Nederlander, Spanjaard, Italiaan, Engelsman, Schot, Ier, Amerikaan, Argentijn, Filipijn, Pakistaan, Indiër, Marokaan, Nieuw-Zeelander, Zuid-Afrikaan, Roemeen, Rus, Israëliet, Saoudiër.

dikke fun, effe ontstressen

http://www.nonstop.lv/files/bubblewrap.swf

geluid opzetten !!!

GELUKKIGE VERJAARDAG BROERE !!!

ER IS ER EENTJE JARIG !!!

HIEP, HIEP, HIEP... HOERA !!!!


GELUKKIGE VERJAARDAG BROER

vier

Het begint afgezaagd te raken zeker? Kan wel zijn, maar voor mij is dit wel superbelangrijk. Nog vier dagen... Vandaag blijkt het in Algerije dus toch nog geen suikerfeest te zijn. Da's morgen, dinsdag dus, en woensdag. Toeval? Bepaald door de stand van de sterren? No way José!! Donderdag en vrijdag is het weekend, komt toevallig mooi uit, niet? En dan te weten dat iedereen gisteren al vertrokken is omdat het kon zijn dat dat feest vandaag was. Vorig jaar hebben we juist hetzelfde meegemaakt: voor twee feestdagen geven ze zichzelf zo vijf dagen vrij. Makkelijk hé?
Wel lekker rustig zo op het werk. Vorige week nog met meer dan 100, vandaag met hooguit 15 man.

Doet me eraan denken: ik zal één van de dagen mijn Algerije periode eens samenvatten in statistiekjes, lijkt me wel leuk.

CU !!

Sheraton

Vanaf vandaag slapen de mensen die van en naar de sites komen gaan in het Sheraton-hotel in Oran. Dat is het enige hotel dat vijf sterren heeft volgens de Europese normen. Zo kunnen we er gratis gebruik maken van de fitness-zaal, zwembad, sauna, Hamman, ... Ik zal mijn laatste nacht, volgende week donderdag, dus in stijl kunnen doorbrengen.

D-Day minus 6

Nog zes dagen... Gisteren was een vrije vrijdag. 's Nachts was er nog maar eens een mini-aardbevingetje, voor de middag was het behoorlijk slecht weer, na de middag heb ik wat gelezen en getukt en me verveeld.
Vandaag, zaterdag, gaat tot nu toe vlot vooruit. Zoals gezegd is het kalm op de site, maar werk is er genoeg.
Ik kan het nog moeilijk bevatten dat ik vanaf volgende week niet (nooit) meer naar Algerije kom, maar ik ben er niet treurig om. Voorlopig heb ik het hier wel gehad.
Ik zal toch maar proberen hier met een positief gevoel te vertrekken, want wanneer ik de balans maak slaat die zeker en vast uit naar de positieve kant.
De omgeving, de sfeer, het werk, de lokale mensen, de centjes, de ervaring, en on top of the bill: zonder hier te zitten had ik nooit m'n stropke tegengekomen, daar ben ik zeker van!!

Nog zes dagen, da's helemaal niets in een mensenleven? Toch?

déja-vu

Zojuist zijn de Filipijntjes, die hier ook al begin dit jaar werkten, teruggekomen.
Wordt nog een rare laatste week: de onderaannemers zullen er niet zijn, maar met die gasten is het wel lol maken. Ze zijn altijd goed gezind. Vanaf nu ben ik dus weer "mister Jan".

feelings, mixed feelings

Een dubbel gevoel maakt zich de laatste uren van me meester. Enerzijds opluchting dat het nog maar 9 dagen is. Anderzijds het vooruitzicht van nog steeds 9 dagen!
Het zal in ieder geval een surrealistisch einde van mijn Algerijns avontuur worden. Vanaf vrijdag gaat iedereen van de onderaannemers naar huis voor een week. L'Aid, het suikerfeest, is het belangrijkste feest van het jaar en sluit de Ramadan af. Zelfs in volle drukte kunnen we hen dat weekje extra verlof niet weigeren. Waar er nu nog zo'n 80 man rondloopt zal de site dus volgende week relatief leeg zijn. Ook de Algerijnen van onszelf en van de klant zullen er niet zijn. Bovendien vertrekken dit weekend zowel Renato als Rony naar andere oorden waardoor ik afsluit met een weekje op "mijn" site. Samen met de Raf hebben de jonkies het dan eens voor het zeggen (tegen wie we dan iets te zeggen hebben, da's dus nog iets anders).

Ondertussen is ook de grote baas aangekomen, en hij wilt het met mij nog eens hebben over "wat vanaf juli volgend jaar". Ongetwijfeld zal de vraag gesteld worden om terug te komen. Of om naar Duitsland te gaan waar een andere werf opgestart wordt. Ben benieuwd wat hij op mijn weigering zal zeggen...

Ik houd jullie zeker op de hoogte.

Jan-de-man-die-nog-9-dagen-aftellen-kan

eerste afscheid

Vandaag heb ik voor het eerst definitief au-revoir gezegd tegen één van den onzen. Bobo, onze lokale kraanman, gaat na 47 dagen on site eindelijk op welverdiend verlof. Aangezien het volgende week L'Aid is (suikerfeest) en hij dus tien dagen zal wegblijven ga ik hem niet meer zien voor mijn vertrek.
Bobo is één van de weinige Algerijnen die je gerust in een Belgische ploeg zou kunnen inschakelen: harde werker, oog voor afwerking en steeds op de afspraak. En bovendien had hij de beste wisselkoers van iedereen om Dinars in Euro's te wisselen :-)

helft

Twee nachten achter elkaar slecht geslapen, ondertussen 11 dagen onafgebroken gewerkt. Vandaag ben ik dus niet in form. Langs de andere kant: binnen 11 dagen ben ik definitief weer thuis. Ik zit dus op de hleft van deze rotatie. 11 dagen is weinig, absoluut gezien. Wetende dat het nog eens evenlang is als ik hier nu zit, lijkt het me lang.

Nog elf dagen voor ik thuis ben, nog twee maanden profiteren van mijn derstige levensjaar. Daarna ben ik weer een ouwe zak voor m'n Stropke...

kater

Er is er maar één de baas in de woonbasis. Iedereen moet eerst toestemming vragen aan deze potige kerel. Hij komt eerst, de rest van het gepeupel mag de restjes hebben.
Onze prachtige kater (een naam heeft'ie niet) komt iedere avond wel eens langs als we aan het eten zijn. De andere katten buigen zich naar zijn willetje, de twee honden maken een grote boog en hopen dat er nog wat kruimeltjes te rapen vallen.

Vrijdagnamiddag zat ik te lezen in mijn kamer. Opeens hoor ik een zacht gemiauw en steekt er eentje zijn kopje om de hoek. Ons baasje heeft zich dan maar op mijn kamer gelegd om drie uur lang een tukje te doen.
De tonijn die ik hem gegeven heb zal hij ook niet snel vergeten.
't Is dan ook een lieverdje, hij regeert met zachte hand. Of beter met zachte poot, hoewel menig tegenstander de tekenen draagt van een confrontate met deze goedzak.

vrijdag de 13e...

Gisteren was het vrijdag de 13e... Een ongeluksdag bij uitstek.
Laat dat deze keer nu net niet het geval zijn!
We zijn op onze "vrije vrijdag" met zijn allen komen werken om de werken er sneller op vooruit te laten gaan. En deze keer niet om de dagdagelijkse stroom van papierwerk te verwerken, maar om effectief de handen uit de mouwen te steken. Kabels trekken meerbepaald. En dan vooral wegtrekken: de oude kabels die niet meer gebruikt worden uit de kabelgoten trekken. Echt plezant, roepen en tieren tegen elkaar om de andere op te jutten en toch maar sneller te gaan. De tijd vloog, de sfeer was tiptop en we hebben effectief enorm veel werk verzet.

Na de middag in mijn bungalowtje gebleven. Het weer kort na de middag was nog net goed genoeg om in mijn short een boekje te lezen, buiten dan wel te verstaan. Heerlijk, en wrs de laatse keer dat ik hier echt van het zonnetje kon genieten.
Het thuisfront had ook veel te vertellen en die telefoontjes doen me echt deugd. Zo zijn 13 dagen echt peanuts !!!

Verder is vandaag ook een speciale 13e... Nog 13 dagen en het zit er hier op voor me! Aftellen maar!!

13 ongeluk? No way, José !!!

Road to hell

Ik heb het al vaak gezegd, tot vervelens toe. Maar nogmaals bereikt ons het bericht van een ongeval op de weg. Vanmorgen was er een collega op weg naar onze site. Zoals steeds begeleid door twee escortes: een wagen ervoor en eentje erachter.
Onderweg heeft de achterste escorte een koelwagen vol geramd. De foto van de 4x4 sprak boekdelen. De Militair aan het stuur van de escorte is zwaar gewond afgevoerd, de chauffeur van de koelwagen heeft de klap niet overleefd.
Mijn collega is er eentje van de hardere soort, heeft ook al overal ter wereld gewerkt. Maar zelfs hij was geshockeerd door wat hij gezien had...
Nog één keertje van dit hell-hole naar de kust. Branden jullie dan wel een kaarsje voor me?

BOEM !!!

Maandagavond. Rond 18h. Ik kom juist "thuis" (lees: bungalow in de base de vie) en doe het raam en de luiken open om de laatste zonnestralen binnen te laten. Op het moment dat ik me omdraai hoor ik een vreselijk, schrapend, piepend geluid, gevolgd door een doffe knal. Mijn eerste gedachte gaat naar het station. Als daar iets mis gaat weet ik niet eens of ik het kan navertellen, ook al is de base de vie zo'n 500 meter verwijderd. Een tweede Gellingen spookt door mijn hoofd.
Ik rep me naar buiten. Een bruinige wolk komt vanaf de weg die in het dal ligt richting station gewaaid. "Oef, niks met het station!". Het is die typische bruine rook die van opgesmoorde banden komt. Het geluid waren dus de remmen van een camion. Die camion, die een tank diezel vervoerde zou later blijken, is bovenop een auto geknald. Dertig seconden later zie ik een eerste vlam, nog eens dertig seconden later hoor ik een eerste knalletje en vormt zich de eerste zwarte rook. Ongeveer een minuut later een hardere knal die hoorbaar en voelbaar is tot in de woonbasis. Stevige ontploffing! Iedereen komt naar buiten. Onze chauffeur springt in zijn auto om te gaan zien of hij kan helpen.
Wat we zien tart elke verbeelding. Andere wagens rijden gewoon verder. Als de boel serieus in de fik staat passeren camions en auto's gewoon door de rook om hun weg verder te zetten. Wetende dat het station een volledig uitgeruste brandweerploeg heeft, vragen we ons af waarom zij niet gaan blussen. De vlammen zijn makkelijk 6 meter hoog.
Het zal 45 minuten duren vooraleer de eerste hulpdiensten arriveren. Nog langer voor de brandweer er is. Het is al pikdonker als eindelijk het vuur gedooft is.
Details krijgen we pas achteraf van de chauffeur en vanochtend op de site te horen. De vrachtwagen zou de controle verloren zijn, beginnen slingeren en een auto meegesleurd hebben. Daarna is hij in de kant beland en volledig uitgebrand. Trieste balans van het ongeval: drie doden.

Ik heb altijd beweerd dat het verkeer hier het gevaarlijkste onderdeel is van ons werk. Gelukkig worden we begeleid door die escortes waardoor de anderen plaats maken voor ons.
Nog één keer van Kenenda naar Oran, daarna is het gedaan met die toestanden...

lijn

De laatste rechte lijn is ingeslagen. Donderdag nam ik voor de laatste keer het vliegtuig richting Algerije. Ik zeg nooit nooit, maar Algerije gaat me niet snel weerzien. Na een lange dag en een nog langere avond kon ik dan vrijdag ook voor de laatste keer richting Kenenda rijden. Of beter, zoals steeds, gereden worden. Gezien de Ramadan duurde het nog langer dan gewoonlijk, maar daar kijk ik niet meer van op.
De eerste volledige dag op de site vandaag. En het doet me wel iets, wetende dat het mijn laatste drie weken zijn. Vooral het feit dat ik hier iets wat niet volledig "af" is moet achterlaten is niet evident. Het makkelijkst zou zijn te denken dat het me niet meer kan schelen, maar dat zou ook het langdradigst zijn. Tijdens mijn afwezigheid is er een hoop werk blijven liggen en ik vraag me nu al af wie dat gaat doen wanneer ik écht niet meer terugkom. Da's uiteraard niet mijn probleem, maar toch.

Verder mis ik verrassend sterk het thuisfront en dat op een andere manier dan tijdens de voorbije maanden. Ik kan niet wachten om daar eindelijk iets blijvends op te bouwen. Telkens weer terug vertrekken vraagt ook telkens weer opnieuw thuiskomen en telkens weer een beetje opbouwen van wat je daarvoor reeds had. Nog één keer, en dan steeds maar verder bouwen. Heerlijk vooruitzicht, toch? Ik denk dat Stropke er ook wel naar uitkijkt. Dank je voor je quasi eindeloze geduld. Nog maar eens...

Nog drie weken, vandaag zelfs al één dagje minder. Zo gaat het van project tot project, van voornemen tot voornemen, van lijn tot lijn. Met één enkele constante die al die lijnen verbindt.

groetjes,
Jean