BOEM !!!

Maandagavond. Rond 18h. Ik kom juist "thuis" (lees: bungalow in de base de vie) en doe het raam en de luiken open om de laatste zonnestralen binnen te laten. Op het moment dat ik me omdraai hoor ik een vreselijk, schrapend, piepend geluid, gevolgd door een doffe knal. Mijn eerste gedachte gaat naar het station. Als daar iets mis gaat weet ik niet eens of ik het kan navertellen, ook al is de base de vie zo'n 500 meter verwijderd. Een tweede Gellingen spookt door mijn hoofd.
Ik rep me naar buiten. Een bruinige wolk komt vanaf de weg die in het dal ligt richting station gewaaid. "Oef, niks met het station!". Het is die typische bruine rook die van opgesmoorde banden komt. Het geluid waren dus de remmen van een camion. Die camion, die een tank diezel vervoerde zou later blijken, is bovenop een auto geknald. Dertig seconden later zie ik een eerste vlam, nog eens dertig seconden later hoor ik een eerste knalletje en vormt zich de eerste zwarte rook. Ongeveer een minuut later een hardere knal die hoorbaar en voelbaar is tot in de woonbasis. Stevige ontploffing! Iedereen komt naar buiten. Onze chauffeur springt in zijn auto om te gaan zien of hij kan helpen.
Wat we zien tart elke verbeelding. Andere wagens rijden gewoon verder. Als de boel serieus in de fik staat passeren camions en auto's gewoon door de rook om hun weg verder te zetten. Wetende dat het station een volledig uitgeruste brandweerploeg heeft, vragen we ons af waarom zij niet gaan blussen. De vlammen zijn makkelijk 6 meter hoog.
Het zal 45 minuten duren vooraleer de eerste hulpdiensten arriveren. Nog langer voor de brandweer er is. Het is al pikdonker als eindelijk het vuur gedooft is.
Details krijgen we pas achteraf van de chauffeur en vanochtend op de site te horen. De vrachtwagen zou de controle verloren zijn, beginnen slingeren en een auto meegesleurd hebben. Daarna is hij in de kant beland en volledig uitgebrand. Trieste balans van het ongeval: drie doden.

Ik heb altijd beweerd dat het verkeer hier het gevaarlijkste onderdeel is van ons werk. Gelukkig worden we begeleid door die escortes waardoor de anderen plaats maken voor ons.
Nog één keer van Kenenda naar Oran, daarna is het gedaan met die toestanden...