Maandagavond, 26 december. The day after.
The day after X-mas. Waarschijnlijk de meest eigenaardige kerst ooit. Kerstavond hebben we met de buitenlanders, wel alledrie, (en één chauffeur) een bbq gehouden. Was echt gezellig. Onze Amerikaan blijkt ne sympathieke kloot te zijn. Later op de avond zijn er nog twee komen helpen om de flessen wijn leeg te krijgen. Da’s niet gelukt ;-)
Kerstdag zelf was een frusterende dag op werk. Wachten op beslissingen van anderen, beloftes die niet gehouden (kunnen) worden. Allé, den hele santeboetiek.
Dit in tegenstelling tot vandaag. Echt veel en goed werk geleverd. Aangezien we (die Amerikaan en zijn collega’s) enkel vandaag over de machines konden beschikken hebben we nog enkele uren doorgewerkt. Van 7 ’s morgens tot 21 ’s avonds. Dat voel je, zeker als je al drie weken geen dagje vrij hebt gehad. Maar bon, nog drie dagen en ik ben hier weg. En voor de rest van ’t jaar kom ik nie meer terug !!
Op voorhand was niet geweten wanneer Larry terug zou gaan, maar nu hebben ze hem samen met mijn escorte (donderdag) en de volgende dag zelfs op dezelfde vlieger naar Parijs geboekt! Wordt wel fun, want eerlijk gezegd is dat engels een fijne afwisseling na zes maanden frans!! En die kerel heeft nog zeven jaar in Nieuw-Zeeland gewoond en hij kan me een paar goei adreskes geven moest ik toch ooit nog daar geraken. En dat zal wel zeker?
Bon, morgen zal het wel té vroeg worden, maar ok. Ik ga stilaan maffen, if you don’t mind.Dada, radwa inschallah.
28 december 2005
23 december 2005
Houston, Texas in the USofA
Vrijdag 23/12
Volgende week vrijdag zet ik weer voet op Europese bodem. Franse, anderhalf uur later gevolgd door Belgische. Zoals twee weken geleden al gezegd is deze rotatie best wel snel voorbij gegaan. Hopelijk gaat de volgende ook tegen dit tempo, want die 44 dagen zullen dan écht wel lang duren.
Workwise gaat het ook allemaal een pak sneller.
De voorbije dagen heb ik me vooral beziggehouden met het configureren van het netwerk hier. Aangezien onze onderaannemer op zijn eigen netwerk moet kunnen (en niet via onze server) moest er een loop gelegd worden via routers enzo. Daarna moesten die dingen ook nog geprogrammeerd worden (klinkt ingewikkelder dan het is, geef ik eerlijkheidshalve toe). En na lang proberen is me dat zelfs gelukt ook. Wist ik helemaal niet van mijn eigen dat ik dat kon. Jammer dat mijn evaluatie al gebeurd is ;-)
De komende week zal ook wel meevallen. Omwille van die Amerikaan (from Houston, Texas; overigens zonder cowboyhoed) moet ik nu ook geregeld Engels klappen. En dat is dus een welgekome afwisseling na 6 maanden Frans. Die kerel was wel niet erg goed ingelicht door zijne baas vantevoren, want toen die de basis zag en zijn kamerke moest hij ff slikken. Wel een voordeel natuurlijk: hij zit nu zo snel mogelijk te werken om toch ook maar zo snel mogelijk naar huis te kunnen.Allé, toedels, en tot de volgende dan maar weer!! DAAAAAAAG.
Volgende week vrijdag zet ik weer voet op Europese bodem. Franse, anderhalf uur later gevolgd door Belgische. Zoals twee weken geleden al gezegd is deze rotatie best wel snel voorbij gegaan. Hopelijk gaat de volgende ook tegen dit tempo, want die 44 dagen zullen dan écht wel lang duren.
Workwise gaat het ook allemaal een pak sneller.
De voorbije dagen heb ik me vooral beziggehouden met het configureren van het netwerk hier. Aangezien onze onderaannemer op zijn eigen netwerk moet kunnen (en niet via onze server) moest er een loop gelegd worden via routers enzo. Daarna moesten die dingen ook nog geprogrammeerd worden (klinkt ingewikkelder dan het is, geef ik eerlijkheidshalve toe). En na lang proberen is me dat zelfs gelukt ook. Wist ik helemaal niet van mijn eigen dat ik dat kon. Jammer dat mijn evaluatie al gebeurd is ;-)
De komende week zal ook wel meevallen. Omwille van die Amerikaan (from Houston, Texas; overigens zonder cowboyhoed) moet ik nu ook geregeld Engels klappen. En dat is dus een welgekome afwisseling na 6 maanden Frans. Die kerel was wel niet erg goed ingelicht door zijne baas vantevoren, want toen die de basis zag en zijn kamerke moest hij ff slikken. Wel een voordeel natuurlijk: hij zit nu zo snel mogelijk te werken om toch ook maar zo snel mogelijk naar huis te kunnen.Allé, toedels, en tot de volgende dan maar weer!! DAAAAAAAG.
20 december 2005
FLITS !!
Na eindelijk alle felicitaties in ontvangst genomen te hebben (het ging van tien dagen te vroeg tot twee dagen te laat; ... ja broere...) kan ik de rekening maken van wellicht de vreemdste verjaardag van de laatste dertig jaar. Opzettelijk niks gezegd in de directe omgeving, heb ik alle sms’jes, mailtjes, msn’etjes en telefoontjes met veel plezier gelezen, beleefd, aanhoord. In mijn eigen feeststemming genoten van het heerlijke weer (de eerste zestiende december die ik bij meer dan vijftien graden doorbreng), het toch wel speciale gevoel. Leuk, anders, speciaal.
Overigens heb ik eergisteren de melding binnengekregen dat er een “brief van de procureur des konings” op het werk was aangekomen. Blijkt dat er sprake is van een overtreding begaan tegen de verkeerswet door een wagen die mijn nummerplaat bezat. Damn ! Dan rijd je dus één week op vijf met je kleine firmawagentje en dan heb je voor het eerst in elf jaar een bekeuring! En wat erger is: begaan op 3 juni. JUNI!! Da’s meer dan zes maanden geleden, nondedomme. En jammer genoeg herinner ik me maar al te goed dat ik begin van de zomer, op een vrijdagavond om een uur of half twaalf ’s avonds, een felle flits in de achteruitkijkspiegel gewaar werd, zonder te weten dat er daar zo’n flitsende paal stond. Een blik op de teller deed me toen effe de billen dicht knijpen... ietsje boven de honderd waar je ... zeventig mag. Auch. Pijnlijk kerstcadeautje wordt dat. En laten we hopen dat het niet boven de 110 was, want dan is het baai-baai rijbewijs...
De voorbije dagen zijn vooral erg druk. Zoals reeds eerder melding van gemaakt vertrekken er dezer dagen een heleboel collega’s van de site. Zaterdag waren de eersten aan de beurt. Met zijn vieren tegelijk. Maar het werk blijft natuurlijk achter en neemt zelfs toe. En als vervangend werfverantwoordelijke kom je dan oren, ogen, handen en voeten te kort. Maar wel leuk, no probs. Morgen komen er dan weer drie nieuwelingen bij. Net als alle specialisten ter zake vertrekken natuurlijk. Eén keertje raden wie zich uit die hoop stront mag werken? Juist. Er zal ook een Amerikaan bij zijn. Na Frans, Arabisch, en Vlaams komt er nu dus nog Engels bij. En indien u zich de kennis van de Engelse taal van francophone burgers kunt inschatten, zal u wellicht beseffen dat er de komend maanden heel wat vertalingswerk van mijnentwege aan de pas zal komen. We shall see.
Overigens ben ik zojuist, en dit bij gebrek aan beter, toevallig al zappenderwijs bij “het groot dictee der Nederlandse taal” aangekomen. Te laat om mee te doen (gelukkig kom ik pas bij zin nummer 6 aansluiten) blijf ik toch maar eens kijken. Enkele moeilijke woorden later komt de jury met het verdict. En wat blijkt? De deelnemers hadden vooral last met alle “Jannen” die erin voor kwamen. Wat heb je me nou?? Alsof er ooit iemand last kan hebben met een Jan!! Zoiets shockerends heb ik nog nooit gehoord. Ik weet niet of ik hierdoor wel goed zal kunnen slapen hoor!
Overigens heb ik eergisteren de melding binnengekregen dat er een “brief van de procureur des konings” op het werk was aangekomen. Blijkt dat er sprake is van een overtreding begaan tegen de verkeerswet door een wagen die mijn nummerplaat bezat. Damn ! Dan rijd je dus één week op vijf met je kleine firmawagentje en dan heb je voor het eerst in elf jaar een bekeuring! En wat erger is: begaan op 3 juni. JUNI!! Da’s meer dan zes maanden geleden, nondedomme. En jammer genoeg herinner ik me maar al te goed dat ik begin van de zomer, op een vrijdagavond om een uur of half twaalf ’s avonds, een felle flits in de achteruitkijkspiegel gewaar werd, zonder te weten dat er daar zo’n flitsende paal stond. Een blik op de teller deed me toen effe de billen dicht knijpen... ietsje boven de honderd waar je ... zeventig mag. Auch. Pijnlijk kerstcadeautje wordt dat. En laten we hopen dat het niet boven de 110 was, want dan is het baai-baai rijbewijs...
De voorbije dagen zijn vooral erg druk. Zoals reeds eerder melding van gemaakt vertrekken er dezer dagen een heleboel collega’s van de site. Zaterdag waren de eersten aan de beurt. Met zijn vieren tegelijk. Maar het werk blijft natuurlijk achter en neemt zelfs toe. En als vervangend werfverantwoordelijke kom je dan oren, ogen, handen en voeten te kort. Maar wel leuk, no probs. Morgen komen er dan weer drie nieuwelingen bij. Net als alle specialisten ter zake vertrekken natuurlijk. Eén keertje raden wie zich uit die hoop stront mag werken? Juist. Er zal ook een Amerikaan bij zijn. Na Frans, Arabisch, en Vlaams komt er nu dus nog Engels bij. En indien u zich de kennis van de Engelse taal van francophone burgers kunt inschatten, zal u wellicht beseffen dat er de komend maanden heel wat vertalingswerk van mijnentwege aan de pas zal komen. We shall see.
Overigens ben ik zojuist, en dit bij gebrek aan beter, toevallig al zappenderwijs bij “het groot dictee der Nederlandse taal” aangekomen. Te laat om mee te doen (gelukkig kom ik pas bij zin nummer 6 aansluiten) blijf ik toch maar eens kijken. Enkele moeilijke woorden later komt de jury met het verdict. En wat blijkt? De deelnemers hadden vooral last met alle “Jannen” die erin voor kwamen. Wat heb je me nou?? Alsof er ooit iemand last kan hebben met een Jan!! Zoiets shockerends heb ik nog nooit gehoord. Ik weet niet of ik hierdoor wel goed zal kunnen slapen hoor!
18 december 2005
18/12: een half jaar Algerije
Alsof het slechts drie weken geleden is. Ik herinner me mijn eerste stap op Algerijnse bodem. Het was toen warm, stofferig, er was veel lawaai en geroep, chaos alom. Vond ik toen. Nu kijk ik er niet meer van op. C’est la vie ici. Gans normaal.
Achttien juni is dus exact een half jaar geleden. Een half jaar Algerije... voorbij gevlogen, veel ups, slechts enkele downs. Hoewel er hier nog andere projecten lopende zijn, en dit voor jàren, stel ik me momenteel in op het feit dat ik dit project wil uitdoen. Daarna kan er nog onderhandeld worden. We spreken dan over begin 2007. Ik ben dus op één-derde aanbeland...
Achttien juni is dus exact een half jaar geleden. Een half jaar Algerije... voorbij gevlogen, veel ups, slechts enkele downs. Hoewel er hier nog andere projecten lopende zijn, en dit voor jàren, stel ik me momenteel in op het feit dat ik dit project wil uitdoen. Daarna kan er nog onderhandeld worden. We spreken dan over begin 2007. Ik ben dus op één-derde aanbeland...
16 december 2005
Thirtysomething and going (str)on(g)!!
Is er een beter moment om op een kalme donderdagavond, aan de vooravond van ‘s mans derstigste verjaardag, even stil te blijven staan en een terugblik werpen op drie decennia levensvreugde? Ik denk het niet. Dus: vwala !!
Maar niet te lang hoor, want stilstaan is achteruitgaan.
Er zijn een hele reeks onlosmakende gebeurtenissen vooraf gegaan aan het feit dat ik me momenteel op deze plaats, in deze tijd en in deze gemoedstoestand bevind. Je zou er Einsteinsiaanse theorien kunnen over ten berde brengen, maar het is vele malen eenvoudiger dan dat. Neem ik er een paar sleutelmomenten uit, dan zou het er zo ongeveer kunnen uitzien.
Zestien december van het jaar dat in de moderne westerse wereld bekend staat als negentienhonderdvijvenzeventig. Die dag wordt er geschiedenis geschreven. Het geluk waarmee deze gedenkwaardige geboorte gepaard gaat zal slechts een voorsmaakje vormen van datgene wat nog volgt. Over de eerste vijftien levensjaren valt er veel te vertellen, maar dat doe ik hier en nu niet. Hoewel dit dus al wel de helft van alle gespendeerde tijd vertegenwoordigd. Laat ik het maar bij de bewustere keuzes houden. Sommige weloverwogen en doordacht, andere zeer impulsief en nog andere. Die waarbij er geen keuze lijkt te zijn, maar waarbij je hele wezen in één richting gestuwd wordt en waarbij je weer dat prille geluk van die zestiende december beleefd. En hoewel enkele instaanders ongetwijfeld alle details al kennen, laat ik het aan die anderen hun fantasie over om bij de volgende momenten een verhaal te plakken, ongetwijfeld volledig verkeerd. Want wat simpel lijkt is minstens even uniek als een vingerafdruk. Erg veel van die sleutelmomenten zijn er niet mijn insziens, maar zie hier: november 1993, januari 2004, juni 2005. Valt tegen hé? Jullie hadden er ongetwijfeld meer verwacht, niet? Ik eigenlijk ook, maar al de vier dimensies waarin ik me nu bevind kunnen op deze drie data teruggebracht worden.
Afsluiten (ik ga hier niet mijn héle zieleleven aan jullie neus hangen) doe ik met een blik op de toekomst. Zowel de nabije als de verre lijken me volkomen onvoorspelbaar. En er zullen weer vele tweesprongen bepalend zijn voor het verloop van de volgende dertig jaar. Maar ergens heb ik het gevoel dat die weg al uitgestippeld is. Even vooruitkijkend kan ik al enkele lichtpuntjes in de verte herkennen. Verre lichtpuntjes, letterlijk dan, wel zo’n twintigduizend kilometer; nabijere lichtpuntjes, korter bij huis want thuiskomen is àltijd speciaal, verrassende lichtpuntjes, in het genre van: Dé-ke, ik zie je graag (waar heeft-ie het nou weer over!?!) en nog van die geheimzinnige lichtpuntjes. Een goed verlichtte weg is het niet, maar het is een weg. En ik zie dat die goed is, die weg. Laat ik dus maar snel vertrekken. Gepakt en gezakt met het gewicht van dertig jaar. Een verrassend lichte bagage om dragen, maar eentje met een inhoud om zonder bij te tanken eeuwig verder te kunnen.
MET ANDERE WOORDEN: IK VERJAAR HÉ GASTEN, OF WADACHTTE !!!
Maar niet te lang hoor, want stilstaan is achteruitgaan.
Er zijn een hele reeks onlosmakende gebeurtenissen vooraf gegaan aan het feit dat ik me momenteel op deze plaats, in deze tijd en in deze gemoedstoestand bevind. Je zou er Einsteinsiaanse theorien kunnen over ten berde brengen, maar het is vele malen eenvoudiger dan dat. Neem ik er een paar sleutelmomenten uit, dan zou het er zo ongeveer kunnen uitzien.
Zestien december van het jaar dat in de moderne westerse wereld bekend staat als negentienhonderdvijvenzeventig. Die dag wordt er geschiedenis geschreven. Het geluk waarmee deze gedenkwaardige geboorte gepaard gaat zal slechts een voorsmaakje vormen van datgene wat nog volgt. Over de eerste vijftien levensjaren valt er veel te vertellen, maar dat doe ik hier en nu niet. Hoewel dit dus al wel de helft van alle gespendeerde tijd vertegenwoordigd. Laat ik het maar bij de bewustere keuzes houden. Sommige weloverwogen en doordacht, andere zeer impulsief en nog andere. Die waarbij er geen keuze lijkt te zijn, maar waarbij je hele wezen in één richting gestuwd wordt en waarbij je weer dat prille geluk van die zestiende december beleefd. En hoewel enkele instaanders ongetwijfeld alle details al kennen, laat ik het aan die anderen hun fantasie over om bij de volgende momenten een verhaal te plakken, ongetwijfeld volledig verkeerd. Want wat simpel lijkt is minstens even uniek als een vingerafdruk. Erg veel van die sleutelmomenten zijn er niet mijn insziens, maar zie hier: november 1993, januari 2004, juni 2005. Valt tegen hé? Jullie hadden er ongetwijfeld meer verwacht, niet? Ik eigenlijk ook, maar al de vier dimensies waarin ik me nu bevind kunnen op deze drie data teruggebracht worden.
Afsluiten (ik ga hier niet mijn héle zieleleven aan jullie neus hangen) doe ik met een blik op de toekomst. Zowel de nabije als de verre lijken me volkomen onvoorspelbaar. En er zullen weer vele tweesprongen bepalend zijn voor het verloop van de volgende dertig jaar. Maar ergens heb ik het gevoel dat die weg al uitgestippeld is. Even vooruitkijkend kan ik al enkele lichtpuntjes in de verte herkennen. Verre lichtpuntjes, letterlijk dan, wel zo’n twintigduizend kilometer; nabijere lichtpuntjes, korter bij huis want thuiskomen is àltijd speciaal, verrassende lichtpuntjes, in het genre van: Dé-ke, ik zie je graag (waar heeft-ie het nou weer over!?!) en nog van die geheimzinnige lichtpuntjes. Een goed verlichtte weg is het niet, maar het is een weg. En ik zie dat die goed is, die weg. Laat ik dus maar snel vertrekken. Gepakt en gezakt met het gewicht van dertig jaar. Een verrassend lichte bagage om dragen, maar eentje met een inhoud om zonder bij te tanken eeuwig verder te kunnen.
MET ANDERE WOORDEN: IK VERJAAR HÉ GASTEN, OF WADACHTTE !!!
15 december 2005
morgen
MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN MORGEN...
14 december 2005
two days, and counting
overmorgen... overmorgen... overmorgen... overmorgen... overmorgen... overmorgen... overmorgen... overmorgen... overmorgen... overmorgen... overmorgen... overmorgen...
kaarslicht
Dinsdag 13/12, 21h52.
Donker. Een uur of twee geleden is de elektriciteit uitgevallen. Dat was weer eens lang geleden. Van deze middag namelijk. Maar goed: dáárvoor was het echt wel effe geleden. En juist nu ik me voor het eerst deze maand in het zweet aan’t werken was. Rug, remember. Gelukkig leven we in moderne tijden en werkt een laptop op batterijen. Gewoon verder gedaan, muziekske zo hard als maar mogelijk is uit die miezerige bokskes laten “knallen”. Kaarsje aangestoken. Zonder elentrik ook geen water. Of toch geen druk. Ik dus onder een pisstraaltje een douche genomen. Maar ’t water was gelukkig nog meer dan warm genoeg. En ik ben al ergere varkensstal- en beestenboelachtige toestanden tegengekomen in allerlei bouwsels die voor sporthal en kleedkamers moesten doorgaan, verspreid over het land.
En zo komt het dus dat ik, gezeten op mijn te zachte bed, omgeven door enkel het gelige schijnsel van een kaars en het fletse licht van een computerscherm, met de elektronische tonen van Vangelis op de achtergrond, die eigenlijk de voorgrond is aangezien die miezerige bokskes van weleer aan de voorkant van die laptop van weleer staan, mijn bedenkingen bij dit alles toevertrouw aan de bits en bytes van ons digitale universum. Klaar om via allerlei links, doorheen kabels en zelfs doorheen de lucht en het ijle, via de satelietverbinding door velerlei zogeheten servers uiteindelijk aan een welbepaalde URL toevertrouwd te worden en zo tot het zeer kleine deel van de mensheid die al dan niet niet het geluk heeft over een computer te beschikken met een intel centrino processor, hoewel het ook een andere mag zijn, en ongetwijfeld een breedbandverbinding, want niemand is gek genoeg om via een seriele verbinding een zo machtige website - zo heten die dingen – als deze binnen te halen, tot u, beste lezer, te geworden. En na deze twee zeer volle volzinnen - die ongetwijfeld een grote hoop taalkundige blunders bevatten - denk ik dat ik maar eens ga stoppen. Zo dadelijk mag ik niet vergeten de kaars uit te blazen. Zo niet zal die ongetwijfeld op de een of andere manier uitgaan, alsof die kaars een eigen wil heeft en ze beseft dat wanneer ik, in een diepe slaap gegeleden en mij volop in mijn REM-periode bevind, toch niet zou merken dat ze uitgaat en dat ik, wakker wordend door het zeer onaangename gerinkel en getril van mijn draagbare Nokia telefoon, mij zal afvragen hoe het komt dat een kaars van een zodanig slechte kwaliteit uitgegaan zou zijn. Uit zichzelf als iemand die haar laatste adem blaast en daarmee de kaars. Of was ik gister-avond dan toch niet alleen in mijn donkere kamer?
En nu stop ik echt want ik begin uit pure verveling en inspiratieloosheid wel erg stom uit mijn nek te lullen. Zó stom zelfs dat ik het zelf stom vind. Hoe erg is datte??!??
Allé, nog drie dagen, en dan...
Donker. Een uur of twee geleden is de elektriciteit uitgevallen. Dat was weer eens lang geleden. Van deze middag namelijk. Maar goed: dáárvoor was het echt wel effe geleden. En juist nu ik me voor het eerst deze maand in het zweet aan’t werken was. Rug, remember. Gelukkig leven we in moderne tijden en werkt een laptop op batterijen. Gewoon verder gedaan, muziekske zo hard als maar mogelijk is uit die miezerige bokskes laten “knallen”. Kaarsje aangestoken. Zonder elentrik ook geen water. Of toch geen druk. Ik dus onder een pisstraaltje een douche genomen. Maar ’t water was gelukkig nog meer dan warm genoeg. En ik ben al ergere varkensstal- en beestenboelachtige toestanden tegengekomen in allerlei bouwsels die voor sporthal en kleedkamers moesten doorgaan, verspreid over het land.
En zo komt het dus dat ik, gezeten op mijn te zachte bed, omgeven door enkel het gelige schijnsel van een kaars en het fletse licht van een computerscherm, met de elektronische tonen van Vangelis op de achtergrond, die eigenlijk de voorgrond is aangezien die miezerige bokskes van weleer aan de voorkant van die laptop van weleer staan, mijn bedenkingen bij dit alles toevertrouw aan de bits en bytes van ons digitale universum. Klaar om via allerlei links, doorheen kabels en zelfs doorheen de lucht en het ijle, via de satelietverbinding door velerlei zogeheten servers uiteindelijk aan een welbepaalde URL toevertrouwd te worden en zo tot het zeer kleine deel van de mensheid die al dan niet niet het geluk heeft over een computer te beschikken met een intel centrino processor, hoewel het ook een andere mag zijn, en ongetwijfeld een breedbandverbinding, want niemand is gek genoeg om via een seriele verbinding een zo machtige website - zo heten die dingen – als deze binnen te halen, tot u, beste lezer, te geworden. En na deze twee zeer volle volzinnen - die ongetwijfeld een grote hoop taalkundige blunders bevatten - denk ik dat ik maar eens ga stoppen. Zo dadelijk mag ik niet vergeten de kaars uit te blazen. Zo niet zal die ongetwijfeld op de een of andere manier uitgaan, alsof die kaars een eigen wil heeft en ze beseft dat wanneer ik, in een diepe slaap gegeleden en mij volop in mijn REM-periode bevind, toch niet zou merken dat ze uitgaat en dat ik, wakker wordend door het zeer onaangename gerinkel en getril van mijn draagbare Nokia telefoon, mij zal afvragen hoe het komt dat een kaars van een zodanig slechte kwaliteit uitgegaan zou zijn. Uit zichzelf als iemand die haar laatste adem blaast en daarmee de kaars. Of was ik gister-avond dan toch niet alleen in mijn donkere kamer?
En nu stop ik echt want ik begin uit pure verveling en inspiratieloosheid wel erg stom uit mijn nek te lullen. Zó stom zelfs dat ik het zelf stom vind. Hoe erg is datte??!??
Allé, nog drie dagen, en dan...
12 december 2005
joewie
Zondag 11/12
Vooral goed nieuws te melden. Den baas is langsgekomen en weer vertrokken. En hij zag dat het goed was. Verder, en momenteel belangrijker, is de rugpijn langzaam maar zeker aan het verdwijnen. Wordt tijd ook. Ik voel me belabberd zo zonder te kunnen bewegen, sporten. Het enige negatieve is het weer, dat sinds vrijdagavond omgeslagen is. Koud, regen, wind. Maar goed, het is dan ook december hé Jeanke.
Wat ik overigens vergeten vertellen was de vorige keer is dat ik sinds een week een administratieve assistent heb gekregen. Mohamed houdt zich nu bezig met de kleine, maar belangrijke zaken op de site en in de woonbasis. Boodschappen (voor de chauffeurs), kamers regelen, personeelregistraties, defecten laten verhelpen door de concierge, lijsten controleren... En dat was meer dan welkom. Nu kan ik me meer met de technische zaken bezighouden en ik merk dat dit nu veel vlotter gaat omdat ik er effenaf meer tijd in kan steken.
Sinds gisteren zijn ook Marc (vlaming !!) en zijn Algerijnse supervisor aangekomen. Zij staan in voor de wijzigingen aan de gasleidingen zelf. Best interessant en ik ben echt benieuwd om te zien hoe dat er tijdens de shut-down aan toe gaat gaan.
Het wordt trouwens een komen en gaan vanaf deze week. Nieuwe onderaannemer, volk dat erbij komt, en vooral veel volk die zulllen vertrekken.
Nog vijf dagen...
Vooral goed nieuws te melden. Den baas is langsgekomen en weer vertrokken. En hij zag dat het goed was. Verder, en momenteel belangrijker, is de rugpijn langzaam maar zeker aan het verdwijnen. Wordt tijd ook. Ik voel me belabberd zo zonder te kunnen bewegen, sporten. Het enige negatieve is het weer, dat sinds vrijdagavond omgeslagen is. Koud, regen, wind. Maar goed, het is dan ook december hé Jeanke.
Wat ik overigens vergeten vertellen was de vorige keer is dat ik sinds een week een administratieve assistent heb gekregen. Mohamed houdt zich nu bezig met de kleine, maar belangrijke zaken op de site en in de woonbasis. Boodschappen (voor de chauffeurs), kamers regelen, personeelregistraties, defecten laten verhelpen door de concierge, lijsten controleren... En dat was meer dan welkom. Nu kan ik me meer met de technische zaken bezighouden en ik merk dat dit nu veel vlotter gaat omdat ik er effenaf meer tijd in kan steken.
Sinds gisteren zijn ook Marc (vlaming !!) en zijn Algerijnse supervisor aangekomen. Zij staan in voor de wijzigingen aan de gasleidingen zelf. Best interessant en ik ben echt benieuwd om te zien hoe dat er tijdens de shut-down aan toe gaat gaan.
Het wordt trouwens een komen en gaan vanaf deze week. Nieuwe onderaannemer, volk dat erbij komt, en vooral veel volk die zulllen vertrekken.
Nog vijf dagen...
10 december 2005
09 december 2005
hei hei hei
Vrijdag 09 december. Ik zit weeral eens een week in Algerije, en het moet gezegd: de voorbije week is behoorlijk snel voorbij gegaan. Da's dus goed hé. De komende dagen en weken ga ik hier wel stilaan iedereen zien vertrekken en sommige zelfs terugkomen nog vooraleer ik zelf naar huis mag. Maar vanaf morgen komt er een vlaming de site versterken, dus kan kan ik weer wat plat lullen in ons eigen taaltje.
Om maar eens de meesten hun eerste vraag direct te beantwoorden: het is hier momenteel (om 14h00) 16 graden en bewolkt. Veruit de koudste dag van de week want de voorbij dagen was het lekker zonnig. Nu is het wel zo dat, nét als in de zomer, de temperaturen hier kouder aanvoelen dan bij ons. Was het nog 42 graden in de zomer, en leek dat op 35, dan lijkt het naar mijn gevoel hier nu maar 10 of 12 graden. We zitten hier op 600 meter hoogte (even hoog als onze Barraque Fraiture!) en er staat hier bijna altijd wind. Dat zal er dus wel mee te maken hebben. Het kan natuurlijk ook gewoon zij dat ik niet meer weet hoe 16 graden voelt, maar alla.
Ondertussen doet de rug al een pakske minder pijn, maar volledig weg is het nog niet. Bedankt trouwens voor de medelevende (ahum...) reactiekes. Ze varieerden van "gij valt precies al uiteen" tot "gij doet daar toch gene klop behalve poen scheppen, en daarvoor heb je geen rug nodig". Merci hé, gelle zijt toffe mensen...
Veel nieuws valt er niet te rapen. Het feit dat R weeral eens naar de andere site vertrokken is, is ondertussen ook niks nieuws, dus dat zal ik maar niet vermelden. Hoewel da'k dat nu toch gedaan heb. Ja seg, ge weet wat ik bedoel hé!
Belangrijkste voor mezelf: morgen komt er ook nen baas mee om mijn "beoordeling" te bespreken. En dat is er dus eentje die mij in totaal al wel een half uurtje gesproken heeft... Ben benieuwd, aangezien R er niet is en die moest eigenlijk zeggen hoe goed ik wel ben ;-)
Allé, I'll let U know.
dikke zoen voor al m'n schatjes, stevige rechtse (uppercut) voor al de maatekes en ne welgemeende "fuck you" aan de rest van de wereld
dada !!
PS: nog exact een week...
Om maar eens de meesten hun eerste vraag direct te beantwoorden: het is hier momenteel (om 14h00) 16 graden en bewolkt. Veruit de koudste dag van de week want de voorbij dagen was het lekker zonnig. Nu is het wel zo dat, nét als in de zomer, de temperaturen hier kouder aanvoelen dan bij ons. Was het nog 42 graden in de zomer, en leek dat op 35, dan lijkt het naar mijn gevoel hier nu maar 10 of 12 graden. We zitten hier op 600 meter hoogte (even hoog als onze Barraque Fraiture!) en er staat hier bijna altijd wind. Dat zal er dus wel mee te maken hebben. Het kan natuurlijk ook gewoon zij dat ik niet meer weet hoe 16 graden voelt, maar alla.
Ondertussen doet de rug al een pakske minder pijn, maar volledig weg is het nog niet. Bedankt trouwens voor de medelevende (ahum...) reactiekes. Ze varieerden van "gij valt precies al uiteen" tot "gij doet daar toch gene klop behalve poen scheppen, en daarvoor heb je geen rug nodig". Merci hé, gelle zijt toffe mensen...
Veel nieuws valt er niet te rapen. Het feit dat R weeral eens naar de andere site vertrokken is, is ondertussen ook niks nieuws, dus dat zal ik maar niet vermelden. Hoewel da'k dat nu toch gedaan heb. Ja seg, ge weet wat ik bedoel hé!
Belangrijkste voor mezelf: morgen komt er ook nen baas mee om mijn "beoordeling" te bespreken. En dat is er dus eentje die mij in totaal al wel een half uurtje gesproken heeft... Ben benieuwd, aangezien R er niet is en die moest eigenlijk zeggen hoe goed ik wel ben ;-)
Allé, I'll let U know.
dikke zoen voor al m'n schatjes, stevige rechtse (uppercut) voor al de maatekes en ne welgemeende "fuck you" aan de rest van de wereld
dada !!
PS: nog exact een week...
07 december 2005
Sint??
Woensdag 07/12
Sint, oh, Sint, waar was je? Waren die paar honderd kilometer die je vanuit Spanje moest doen om naar hier te komen er te veel aan, luie kloot?!? Ikke speciaal een jaar lang braaf geweest (té braaf als je’t mij vraagt!!) en dan nog kom je niet.
Maar ok, ’t is goed jong, ‘k heb het begrepen. Volgend jaar gade nen hele boek vol hebben over mij, let maar op. En zegt tegen uw pieten dat ze hunnen zak dan al maar klaar houden!!
hei Olympic lady: ik wil van iedereen geloven dat ze braaf geweest waren, behalve van jou hé !!! Je staat misschien net iets dichter bij onze brave heer, maar da's geen garantie zalle !!
Sint, oh, Sint, waar was je? Waren die paar honderd kilometer die je vanuit Spanje moest doen om naar hier te komen er te veel aan, luie kloot?!? Ikke speciaal een jaar lang braaf geweest (té braaf als je’t mij vraagt!!) en dan nog kom je niet.
Maar ok, ’t is goed jong, ‘k heb het begrepen. Volgend jaar gade nen hele boek vol hebben over mij, let maar op. En zegt tegen uw pieten dat ze hunnen zak dan al maar klaar houden!!
hei Olympic lady: ik wil van iedereen geloven dat ze braaf geweest waren, behalve van jou hé !!! Je staat misschien net iets dichter bij onze brave heer, maar da's geen garantie zalle !!
04 december 2005
Geuren, kleuren, GG Màrquez, Sint-Elooi en douleur
Zaterdag 03/12
Het heeft ff geduurd, maar ik ben weer terug in Kenenda. Home sweet home. De voorbije week is redelijk wisselvallig verlopen. Voor diegene die de details niet kennen, ga ik hier niet in geuren en kleuren uitleggen wat er zich voordeed. En die geuren en kleuren waren er wel degelijk, kan ik jullie verzekeren! Maar goed, net op tijd verlost van de beestjes kan ik, vier kilo lichter, toch vertrekken. Donderdagochtend, de eerste december, loopt de wekker veels te vroeg af. Maar alla, om 6h49 vertrekt de trein in Herentals. Met zo’n kwartier vertraging komt de trein aan in Brussel-Zuid. En blijkbaar zijn er twee wegen naar de centrale vertrekhal van de Thalys, en één keertje raden dewelke ik neem? Juist, de langste. Na een eindspurtje kan ik nog juist in wagon nummer twee springen. Te voet door de vertrekkende trein bereik ik dan wagon 1. Juist op tijd, maar just is just, dus no probs. Boekje lezen tegen 300 km per uur.
De rit naar Parijs en de vlucht naar Algerije verlopen zoals voorzien. Aangekomen in het (nep)vijfsterrenhotel plant ik me op mijn bed. Verder niks te melden die avond.
De volgende dag blijf ik nog een dagje in het hotel hangen. Aangezien het traditie is dat we met St-Elooi met zijn allen een feestje bouwen, is het hier niet anders. En eten is altijd een goede reden om mijn vertrek een dagje uit te stellen!! ’s Morgens profiteer ik er nog snel van om me uit te leven in de fitness-zaal. Daarna leg ik me op mijn bed. Wanneer ik twee uur later wil rechtstaan om te vertrekken, schiet er iets (wat? wat?) in mijn rug. Auch. Maar buiten wat trekkerij niks aan de hand. Denk ik. Na twee uur stil te zitten bij het bourgondische diner in het superdeluxe Sheraton-hotel zit mijn onderrug zo vast als gewapend beton. De rest van het feestje gaat in mineur aan mijn neus voorbij. Als een oud manneke strompel ik terug naar de bus. Dafalgan, eten, bed op, boek uitlezen. Goei boek trouwens, en ik vergeet even de niet te harden pijn. Gabriel Garcia Màrquez beschrijft met pure klasse en passie de dagelijkse gebeurtenissen rond een aangkondigde moord. Jammer dat het boekje slechts een 140 pagina’s telt. Maar goed, volgende rotatie mijn collectie van deze Nobelprijs-winnaar dan maar aanvullen.
Zaterdag. Vertrek naar Kenenda. Same old story: wachten op escortes die maar niet willen komen. Belangrijkste gegeven: op dit moment, rond een uur of acht ’s avonds, gaat het al beter met de rug. De drie dafalgannekes in de loop van de dag zullen ook wel geholpen hebben. De chauffeur heeft ondertussen een zalfke gaan halen, dat enkel op doktersvoorschrift te verkrijgen is. Hallo !! Algerije, remember!! Doktersvoorschrift? Wa’s da. Right.
Het kan er in principe enkele beter op worden, en da’s dus een positive noot waar ik graag mee wil eindigen. Houdoeeeeeeeeeeeeeeeeeeee !!
Het heeft ff geduurd, maar ik ben weer terug in Kenenda. Home sweet home. De voorbije week is redelijk wisselvallig verlopen. Voor diegene die de details niet kennen, ga ik hier niet in geuren en kleuren uitleggen wat er zich voordeed. En die geuren en kleuren waren er wel degelijk, kan ik jullie verzekeren! Maar goed, net op tijd verlost van de beestjes kan ik, vier kilo lichter, toch vertrekken. Donderdagochtend, de eerste december, loopt de wekker veels te vroeg af. Maar alla, om 6h49 vertrekt de trein in Herentals. Met zo’n kwartier vertraging komt de trein aan in Brussel-Zuid. En blijkbaar zijn er twee wegen naar de centrale vertrekhal van de Thalys, en één keertje raden dewelke ik neem? Juist, de langste. Na een eindspurtje kan ik nog juist in wagon nummer twee springen. Te voet door de vertrekkende trein bereik ik dan wagon 1. Juist op tijd, maar just is just, dus no probs. Boekje lezen tegen 300 km per uur.
De rit naar Parijs en de vlucht naar Algerije verlopen zoals voorzien. Aangekomen in het (nep)vijfsterrenhotel plant ik me op mijn bed. Verder niks te melden die avond.
De volgende dag blijf ik nog een dagje in het hotel hangen. Aangezien het traditie is dat we met St-Elooi met zijn allen een feestje bouwen, is het hier niet anders. En eten is altijd een goede reden om mijn vertrek een dagje uit te stellen!! ’s Morgens profiteer ik er nog snel van om me uit te leven in de fitness-zaal. Daarna leg ik me op mijn bed. Wanneer ik twee uur later wil rechtstaan om te vertrekken, schiet er iets (wat? wat?) in mijn rug. Auch. Maar buiten wat trekkerij niks aan de hand. Denk ik. Na twee uur stil te zitten bij het bourgondische diner in het superdeluxe Sheraton-hotel zit mijn onderrug zo vast als gewapend beton. De rest van het feestje gaat in mineur aan mijn neus voorbij. Als een oud manneke strompel ik terug naar de bus. Dafalgan, eten, bed op, boek uitlezen. Goei boek trouwens, en ik vergeet even de niet te harden pijn. Gabriel Garcia Màrquez beschrijft met pure klasse en passie de dagelijkse gebeurtenissen rond een aangkondigde moord. Jammer dat het boekje slechts een 140 pagina’s telt. Maar goed, volgende rotatie mijn collectie van deze Nobelprijs-winnaar dan maar aanvullen.
Zaterdag. Vertrek naar Kenenda. Same old story: wachten op escortes die maar niet willen komen. Belangrijkste gegeven: op dit moment, rond een uur of acht ’s avonds, gaat het al beter met de rug. De drie dafalgannekes in de loop van de dag zullen ook wel geholpen hebben. De chauffeur heeft ondertussen een zalfke gaan halen, dat enkel op doktersvoorschrift te verkrijgen is. Hallo !! Algerije, remember!! Doktersvoorschrift? Wa’s da. Right.
Het kan er in principe enkele beter op worden, en da’s dus een positive noot waar ik graag mee wil eindigen. Houdoeeeeeeeeeeeeeeeeeeee !!
Abonneren op:
Posts (Atom)