Geuren, kleuren, GG Màrquez, Sint-Elooi en douleur

Zaterdag 03/12

Het heeft ff geduurd, maar ik ben weer terug in Kenenda. Home sweet home. De voorbije week is redelijk wisselvallig verlopen. Voor diegene die de details niet kennen, ga ik hier niet in geuren en kleuren uitleggen wat er zich voordeed. En die geuren en kleuren waren er wel degelijk, kan ik jullie verzekeren! Maar goed, net op tijd verlost van de beestjes kan ik, vier kilo lichter, toch vertrekken. Donderdagochtend, de eerste december, loopt de wekker veels te vroeg af. Maar alla, om 6h49 vertrekt de trein in Herentals. Met zo’n kwartier vertraging komt de trein aan in Brussel-Zuid. En blijkbaar zijn er twee wegen naar de centrale vertrekhal van de Thalys, en één keertje raden dewelke ik neem? Juist, de langste. Na een eindspurtje kan ik nog juist in wagon nummer twee springen. Te voet door de vertrekkende trein bereik ik dan wagon 1. Juist op tijd, maar just is just, dus no probs. Boekje lezen tegen 300 km per uur.
De rit naar Parijs en de vlucht naar Algerije verlopen zoals voorzien. Aangekomen in het (nep)vijfsterrenhotel plant ik me op mijn bed. Verder niks te melden die avond.
De volgende dag blijf ik nog een dagje in het hotel hangen. Aangezien het traditie is dat we met St-Elooi met zijn allen een feestje bouwen, is het hier niet anders. En eten is altijd een goede reden om mijn vertrek een dagje uit te stellen!! ’s Morgens profiteer ik er nog snel van om me uit te leven in de fitness-zaal. Daarna leg ik me op mijn bed. Wanneer ik twee uur later wil rechtstaan om te vertrekken, schiet er iets (wat? wat?) in mijn rug. Auch. Maar buiten wat trekkerij niks aan de hand. Denk ik. Na twee uur stil te zitten bij het bourgondische diner in het superdeluxe Sheraton-hotel zit mijn onderrug zo vast als gewapend beton. De rest van het feestje gaat in mineur aan mijn neus voorbij. Als een oud manneke strompel ik terug naar de bus. Dafalgan, eten, bed op, boek uitlezen. Goei boek trouwens, en ik vergeet even de niet te harden pijn. Gabriel Garcia Màrquez beschrijft met pure klasse en passie de dagelijkse gebeurtenissen rond een aangkondigde moord. Jammer dat het boekje slechts een 140 pagina’s telt. Maar goed, volgende rotatie mijn collectie van deze Nobelprijs-winnaar dan maar aanvullen.
Zaterdag. Vertrek naar Kenenda. Same old story: wachten op escortes die maar niet willen komen. Belangrijkste gegeven: op dit moment, rond een uur of acht ’s avonds, gaat het al beter met de rug. De drie dafalgannekes in de loop van de dag zullen ook wel geholpen hebben. De chauffeur heeft ondertussen een zalfke gaan halen, dat enkel op doktersvoorschrift te verkrijgen is. Hallo !! Algerije, remember!! Doktersvoorschrift? Wa’s da. Right.
Het kan er in principe enkele beter op worden, en da’s dus een positive noot waar ik graag mee wil eindigen. Houdoeeeeeeeeeeeeeeeeeeee !!