Dag 12: one week to go...
Vanavond kon ik het niet laten om even te denken aan volgende week. Ongeveer op datzelfde moment zet ik weer voet op Belgische bodem. Niet dat het hier mijn strot uithangt, verre van zelfs. Maar morgen vertrekken er drie voor hun “rotatie”, gisteren ook al ene. En dan denk ik toch even over die van mezelf. Maar die week zal wel snel voorbij zijn. Morgen werken de onderaannemers niet (te weinig werk wegens te late leveringen en donderdag is hier zowat onze zaterdag). Dan zal het wel rustig zijn op de werf. Hopelijk kan ik wat meer buiten zijn, want vandaag meer dan 6 uur in de vergaderzaal gezeten. Putein. Maar in iedere geval hebben we nu de kabellijst een beetje kunnen opkuisen. Vrijdag denk ik niet dat er gewerkt wordt. Dinsdag middag vertrek ik dan van de site naar het hotel aan de kust.
Na de middag ben ik meegegaan op een gedetailleerde rondleiding van Phillip. Een externe die onze specialist elektriciteit is; Jefke had zo’n rondleiding nodig omdat hij hetzelfde in Nador zal moeten doen. Echt super ingewikkeld is het allemaal niet, maar de technische installatie is hier zodanig gedateerd dat ik er moeilijk iets in kan herkennen.
In het laatste half uurtje op de site wat aan ’t discusieren geweest over wat we hier verdienen. De externen vinden het gene vette wat wij van Fabricom krijgen. En bovendien is de rotatie niet goed geregeld vinden ze. Eén week op vijf thuis zijn is te weing. Via enkele achterpoortjes weet ik wat zij er ongeveer aan overhouden, en da’s natuurlijk niet misselijk. Enige voordeel dat wij hebben is het vaste contract. Zij werken per project en zijn dus afhankelijk van anderen. Of zoals D het mooi uitdrukte: “’t is kiezen tussen zwemmen in het geld of pootje baden”. Zij zwemmen, wij baden onze pootjes.
Vanavond na het werk gaan joggen. Vandaag was het ideaal weer. Niet té warm, briesje. Exact 26 minuten volgehouden, zonder in het rood te gaan. Niet slecht voor het parcours dat ik hier moet doen. Douchke gepakt, gaan eten en achteraf wat bij de bende van R gaan zitten. Gezellig.
De dag zit er dus weeral op. Same old song. Vrijdag arriveert er weer wat nieuw volk, dat houdt den boel wel levendig natuurlijk.
30 juni 2005
29 juni 2005
Dag 11: de ommekeer
Dag 11: de ommekeer
Vandaag de grote ommekeer ingezet. JP, die gast die ons gelukkiglijk gaat verlaten, heeft zijn bullen ingepakt en zijn werk overgegeven (het feit dat hij dus nog anderhalve dag betaald gaat worden om met zijn vingeren te draaien neem ik er graag bij). Aangezien hij er een zootje van gemaakt heeft, bovenop het feit dat engineering ons gisteren, op één dag, twee herzieningen van de kabellijst gegeven heeft, wordt het tijd dat iedereen een beetje met dezelfde gegevens zal werken. Morgenvroeg heb ik een vergadering gepland met de voorbereider voor de shut-down en Renato. Die sprong gelijk mee op de kar. Bon, tomorow we do it my way.
Vanmiddag is Jefke aangekomen. Eén en al zenuwachtigheid, zoals we hem kennen van in Grimbergen. Hij zal hier tot zondag blijven. Blijkbaar mag ik content zijn dat ik in Kenenda terecht ben gekomen, en niet in Nador zoals eerst voorzien. Ginder hebben ze maar één pc-ke (ok, ik heb zelf ene), comfort is nog een pakske minder dan hier, de klant doet er even lastig, ’t is er nog warmer, ... Allé, goed terechtgekomen dus.
Zoals gezegd kan er al eens in het Vlaams gebabbeld worden, hoewel de switch maken niet altijd even vlot gaat. Ik begon al automatisch mijn uitleg tegen Hamid in ’t Frans. Hij doodrustig in ’t Vlaams geantwoord. Ah ja, ne Vlaming, ’t is just.
Niks spectaculair te melden vandaag. Hoewel ik gezworen had om te gaan joggen vandaag (ideaal weer: lekker zonnetje, briesje, weinig wolkjes), heb ik in de plaats na het eten nog een uurtje op de stoep bij Hamid zitten tetteren over vanalles en nog wat. Blijkbaar blijft hij hier tot en met de shutdown, da’s dus ergens tot midden september. Tof, want dat zal wel klikken peis ik. Ne gast van 35 uit Oudenaarde met de nodige gedrevenheid. Hij mist zijn fitnessclubje ook, maar aangezien hij hier de pijpleidingen komt doen, kan hij misschien zelf wel wat halters in elkaar flansen. Hamid is trouwens half Belgisch, half Algerijns, wat hem op den duur waarschijnlijk een hoop voordelen zal opleveren (als zijn identiteitskaart in orde is, kan hij bvb vrij rond rijden in Algerije). Verder vallen Marc en Danny ook goed mee, elk met hun eigen droge stijl van humor.
Allé, morgen de laatste avond zonder TV. Donderdag verhuisdag, zowel op den bureau als in de woonbasis. Iets om naar uit te zien.
Voila, dat was zowat de dinsdag. Goeie dag geweest...
Vandaag de grote ommekeer ingezet. JP, die gast die ons gelukkiglijk gaat verlaten, heeft zijn bullen ingepakt en zijn werk overgegeven (het feit dat hij dus nog anderhalve dag betaald gaat worden om met zijn vingeren te draaien neem ik er graag bij). Aangezien hij er een zootje van gemaakt heeft, bovenop het feit dat engineering ons gisteren, op één dag, twee herzieningen van de kabellijst gegeven heeft, wordt het tijd dat iedereen een beetje met dezelfde gegevens zal werken. Morgenvroeg heb ik een vergadering gepland met de voorbereider voor de shut-down en Renato. Die sprong gelijk mee op de kar. Bon, tomorow we do it my way.
Vanmiddag is Jefke aangekomen. Eén en al zenuwachtigheid, zoals we hem kennen van in Grimbergen. Hij zal hier tot zondag blijven. Blijkbaar mag ik content zijn dat ik in Kenenda terecht ben gekomen, en niet in Nador zoals eerst voorzien. Ginder hebben ze maar één pc-ke (ok, ik heb zelf ene), comfort is nog een pakske minder dan hier, de klant doet er even lastig, ’t is er nog warmer, ... Allé, goed terechtgekomen dus.
Zoals gezegd kan er al eens in het Vlaams gebabbeld worden, hoewel de switch maken niet altijd even vlot gaat. Ik begon al automatisch mijn uitleg tegen Hamid in ’t Frans. Hij doodrustig in ’t Vlaams geantwoord. Ah ja, ne Vlaming, ’t is just.
Niks spectaculair te melden vandaag. Hoewel ik gezworen had om te gaan joggen vandaag (ideaal weer: lekker zonnetje, briesje, weinig wolkjes), heb ik in de plaats na het eten nog een uurtje op de stoep bij Hamid zitten tetteren over vanalles en nog wat. Blijkbaar blijft hij hier tot en met de shutdown, da’s dus ergens tot midden september. Tof, want dat zal wel klikken peis ik. Ne gast van 35 uit Oudenaarde met de nodige gedrevenheid. Hij mist zijn fitnessclubje ook, maar aangezien hij hier de pijpleidingen komt doen, kan hij misschien zelf wel wat halters in elkaar flansen. Hamid is trouwens half Belgisch, half Algerijns, wat hem op den duur waarschijnlijk een hoop voordelen zal opleveren (als zijn identiteitskaart in orde is, kan hij bvb vrij rond rijden in Algerije). Verder vallen Marc en Danny ook goed mee, elk met hun eigen droge stijl van humor.
Allé, morgen de laatste avond zonder TV. Donderdag verhuisdag, zowel op den bureau als in de woonbasis. Iets om naar uit te zien.
Voila, dat was zowat de dinsdag. Goeie dag geweest...
28 juni 2005
Dag 10: 27 juni
Dag 10: brand, woestijnwind en Vlamingen
Na het onweer(tje) van gisteren is de wind gedraaid... Een droge, snikhete wind, pal uit het zuiden, recht vanuit de woestijn. Terwijl het briesje van de voorbije dagen nog enige verkoeling schonk, is het vandaag alsof er midden in de sauna een heteluchtkanon op mijn smoelwerk gericht staat. Terwijl de zon maar niet door die wolken heen raakt blaast een kurkdroge wind de termometer naar een sordige 46°C. In de schaduw... Niet te doen. Drie keer ademhalen en mijn keel voelt aan als schuurpapier. Van de bureau naar beneden op de werf zelf, maximum 200meter, lijkt op een 1500 meter in volle spurt. Uitgeput laat ik me opnieuw in mijn stoel zakken. Miljaar, wat is me datte?? Lang leve de airco.
Ergens in de voormiddag ineens een hoop Arabisch geschreeuw. En veel rook. Een brand op een aardgas-installatie. Kan het spannender? Denk van niet. Niks serieus zo blijkt. Die slimme gasten waren in het gras aan het slijpen... Tegen dat de brandslang was uitgerold was er niks meer te zien. Toch maar even natgespoten.
Terwijl ik me bezighoud met niet zo’n belangrijke zaken (“je voorganger vertrekt binnen drie dagen, dan zal je het druk genoeg krijgen”, verzekerd Renato me) komt hij met een leuke verrassing: ik mag de dagelijkse meeting met de klant mee volgen, en en passant ineens het verslag maken. Ikke? “In’t Frans? “. “Oui, oui. Éh, no stress, hein”. Als het nie lukt helpt hij me wel. En eigenijk maar goed ook, da’s de beste manier om het te leren. Zal wel zien morgenvroeg om 10.00h.
Als we ’s middags naar de basis rijden om te gaan eten, staan er drie buitenlanders aan de poort van de site. Hamid herken ik dadelijk, daar heb ik nog mee gevoetbald de eerste avond in het hotel in Arzew. Ik heb al een mooi kleurtje volgens hem. De anderen zijn ook fabricommers: Gaston en Marc S: “pijpers” (Van Dale kent geen vertaling voor tyauteurs; of het moest pijpfitter zijn). Twee vlamingen en een waal. Als morgen Jefke en Danny arriveren zijn de vlamingen in de meerderheid!!
Na de middag niks speciaal gebeurd. Warm, warmer, warmst. Mijn vorige record is dus gesneuveld. Ik wou dat de zon er al terug kwam. Alles liever dan dit.
Na het onweer(tje) van gisteren is de wind gedraaid... Een droge, snikhete wind, pal uit het zuiden, recht vanuit de woestijn. Terwijl het briesje van de voorbije dagen nog enige verkoeling schonk, is het vandaag alsof er midden in de sauna een heteluchtkanon op mijn smoelwerk gericht staat. Terwijl de zon maar niet door die wolken heen raakt blaast een kurkdroge wind de termometer naar een sordige 46°C. In de schaduw... Niet te doen. Drie keer ademhalen en mijn keel voelt aan als schuurpapier. Van de bureau naar beneden op de werf zelf, maximum 200meter, lijkt op een 1500 meter in volle spurt. Uitgeput laat ik me opnieuw in mijn stoel zakken. Miljaar, wat is me datte?? Lang leve de airco.
Ergens in de voormiddag ineens een hoop Arabisch geschreeuw. En veel rook. Een brand op een aardgas-installatie. Kan het spannender? Denk van niet. Niks serieus zo blijkt. Die slimme gasten waren in het gras aan het slijpen... Tegen dat de brandslang was uitgerold was er niks meer te zien. Toch maar even natgespoten.
Terwijl ik me bezighoud met niet zo’n belangrijke zaken (“je voorganger vertrekt binnen drie dagen, dan zal je het druk genoeg krijgen”, verzekerd Renato me) komt hij met een leuke verrassing: ik mag de dagelijkse meeting met de klant mee volgen, en en passant ineens het verslag maken. Ikke? “In’t Frans? “. “Oui, oui. Éh, no stress, hein”. Als het nie lukt helpt hij me wel. En eigenijk maar goed ook, da’s de beste manier om het te leren. Zal wel zien morgenvroeg om 10.00h.
Als we ’s middags naar de basis rijden om te gaan eten, staan er drie buitenlanders aan de poort van de site. Hamid herken ik dadelijk, daar heb ik nog mee gevoetbald de eerste avond in het hotel in Arzew. Ik heb al een mooi kleurtje volgens hem. De anderen zijn ook fabricommers: Gaston en Marc S: “pijpers” (Van Dale kent geen vertaling voor tyauteurs; of het moest pijpfitter zijn). Twee vlamingen en een waal. Als morgen Jefke en Danny arriveren zijn de vlamingen in de meerderheid!!
Na de middag niks speciaal gebeurd. Warm, warmer, warmst. Mijn vorige record is dus gesneuveld. Ik wou dat de zon er al terug kwam. Alles liever dan dit.
27 juni 2005
Dag 9: regen !!
Dag 9: zondag 26 juni
Het heeft geregend vanavond. Dat was meer dan twee maanden geleden. De bewolking van vanmorgen trok al snel weg zodat we kort na de middag weer vlotjes 42 graden haalden. Tegen 16h overtrok het terug en stak er een serieuze wind op. Juist binnen (18h) brak de bui los. Bon, dan maar binnen blijven. Met het thuisfront gebeld. Alles goed, zowel hier als ginder. Echt tof hoe ze aangenaam verrast zijn door een telefoontje vanuit het verre Algerije.
Eerder op de dag een complimentje gekregen. De project leider had vanuit Bettouia gebeld naar Renato, onze site-verantwoordelijke die ik vervang indien hij er niet is, da’k goei werk geleverd had met de kabellijst. Iets dat ze van diegene die ik zal vervangen dus nog niet konden zeggen blijkbaar. Doet toch deugd dat je werk, zo ver van huis, gewaardeerd wordt.
R had merguez-worstjes en schapevlees laten kopen door de chauffeur. Barbecue op het terras met de vier Fabricommers en José, een Belgische Espangnol die voor Tractebel werkt. Toffe Pee. Zo nog tot 21.00h buiten aan “tafel” (= een bobijn van op de werf) gezeten. Dan is het hier al stikdonker. En zeker zo met die wolken. Was gezellig, moet ik meer doen. Blijft moeilijk om zo in het Frans alle details te volgen. En met de fles cola óp tafel en de flessen wijn eronder, werd er tegen het einde heel wat afgelachen.
Dinsdag zou Jefke, collega die samen met mij van het hotel via Kenenda naar Nador gereden is, naar hier komen. Hij is net evenlang in Algerije als ikzelf. Kan ik nog eens wat vlaams praten.
Vandaag nog wat kleine spulletjes gekocht (allé, is dus laten kopen) op kosten van de firma, om mijn hutteke hier wat aan te kleden. Kapstokken , douchegordijn. En van José heb ik een aantal cd’s vanuit zijn computer op de mijne gezet. Nu heb tenminste terug wat muziek die ik nog niet gehoord had.
Ik neem dan ook afscheid op de tonen van Coldplay. Slaapwel. Morgen is een nieuwe dag.
Het heeft geregend vanavond. Dat was meer dan twee maanden geleden. De bewolking van vanmorgen trok al snel weg zodat we kort na de middag weer vlotjes 42 graden haalden. Tegen 16h overtrok het terug en stak er een serieuze wind op. Juist binnen (18h) brak de bui los. Bon, dan maar binnen blijven. Met het thuisfront gebeld. Alles goed, zowel hier als ginder. Echt tof hoe ze aangenaam verrast zijn door een telefoontje vanuit het verre Algerije.
Eerder op de dag een complimentje gekregen. De project leider had vanuit Bettouia gebeld naar Renato, onze site-verantwoordelijke die ik vervang indien hij er niet is, da’k goei werk geleverd had met de kabellijst. Iets dat ze van diegene die ik zal vervangen dus nog niet konden zeggen blijkbaar. Doet toch deugd dat je werk, zo ver van huis, gewaardeerd wordt.
R had merguez-worstjes en schapevlees laten kopen door de chauffeur. Barbecue op het terras met de vier Fabricommers en José, een Belgische Espangnol die voor Tractebel werkt. Toffe Pee. Zo nog tot 21.00h buiten aan “tafel” (= een bobijn van op de werf) gezeten. Dan is het hier al stikdonker. En zeker zo met die wolken. Was gezellig, moet ik meer doen. Blijft moeilijk om zo in het Frans alle details te volgen. En met de fles cola óp tafel en de flessen wijn eronder, werd er tegen het einde heel wat afgelachen.
Dinsdag zou Jefke, collega die samen met mij van het hotel via Kenenda naar Nador gereden is, naar hier komen. Hij is net evenlang in Algerije als ikzelf. Kan ik nog eens wat vlaams praten.
Vandaag nog wat kleine spulletjes gekocht (allé, is dus laten kopen) op kosten van de firma, om mijn hutteke hier wat aan te kleden. Kapstokken , douchegordijn. En van José heb ik een aantal cd’s vanuit zijn computer op de mijne gezet. Nu heb tenminste terug wat muziek die ik nog niet gehoord had.
Ik neem dan ook afscheid op de tonen van Coldplay. Slaapwel. Morgen is een nieuwe dag.
26 juni 2005
Dag 8: 25 juni: eerste volle week
Dag 8: 25 juni
Niet veel te melden vandaag. Belangrijkste feiten: vandaag ben ik een volle week in Algerije; Renéeke verjaart; de eerste commentaartjes werden toegevoegd op mijn website !!! Joehoe!!! Bedankt B en P. ’t Werd tijd ook. Zo heb ik tenminste het idee dat ie gelezen wordt.
Vanavond is het behoorlijk bewolkt, benieuwd of we regen krijgen.
Balans van de eerste week: het nieuwe is er al af, maar dat komt door het feit dat het geen toeristische uitstap is. Alles valt best mee. Volgende keer wel wat wafels of zo meenemen, mét chocolade! Binnen anderhalve week kan ik een eerste keer terug naar huis. De volgende rotatie zal 7 (zeven !!!) weken duren. Daar zie ik wel tegen op. Maar goed. Dan maar aan de sollen denken zeker? ’t Is da. En daarna ben ik bijna drie volle weken thuis. Ok, om te blokken, maar toch. De zomer zal dan wel voorbij zijn in ons Belgenlandje. En ik ben echt wel op het verkeerde moment vertrokken. In Vlaanderen ziet iedereen ondertussen poepiebruin, terwijl het hier óf te warm is om buiten te komen, óf we zitten op de werf waar een lange broek en minstens een t-shirt met mouwen verplicht is. Nikske zonnen dus. Bon. Tot morgen. Insh-allah.
Niet veel te melden vandaag. Belangrijkste feiten: vandaag ben ik een volle week in Algerije; Renéeke verjaart; de eerste commentaartjes werden toegevoegd op mijn website !!! Joehoe!!! Bedankt B en P. ’t Werd tijd ook. Zo heb ik tenminste het idee dat ie gelezen wordt.
Vanavond is het behoorlijk bewolkt, benieuwd of we regen krijgen.
Balans van de eerste week: het nieuwe is er al af, maar dat komt door het feit dat het geen toeristische uitstap is. Alles valt best mee. Volgende keer wel wat wafels of zo meenemen, mét chocolade! Binnen anderhalve week kan ik een eerste keer terug naar huis. De volgende rotatie zal 7 (zeven !!!) weken duren. Daar zie ik wel tegen op. Maar goed. Dan maar aan de sollen denken zeker? ’t Is da. En daarna ben ik bijna drie volle weken thuis. Ok, om te blokken, maar toch. De zomer zal dan wel voorbij zijn in ons Belgenlandje. En ik ben echt wel op het verkeerde moment vertrokken. In Vlaanderen ziet iedereen ondertussen poepiebruin, terwijl het hier óf te warm is om buiten te komen, óf we zitten op de werf waar een lange broek en minstens een t-shirt met mouwen verplicht is. Nikske zonnen dus. Bon. Tot morgen. Insh-allah.
25 juni 2005
Dag 7: 24/06
Dag 7: 24/06
13.45h. Vrijdag. Le vendredi sacré. Vanmorgen zijn we naar de site gereden. Voor de algerijnen is het vandaag heilige vrijdag en dus wordt er niet gewerkt. Ik ben wel meegereden, maar alleen om wat te internetten en mijne website een beetje properkes te maken. Gelukkig wordt er vrijdags wat vroeger gegeten, zodat we tegen 11.30h terug reden naar de basis. Basis: klinkt precies wel militaristisch. Maar hoe vertaal je anders “base de vie”. Juist. Na de middag is dus ons “vrij” momentje. Ik besluit niet te crashen op mijn bed uit angst vanavond niet te kunnen slapen. Boekje gelezen (de Knack dan nog wel, god-beterd !!), wat muziek opgezet. Die klinkt alleen niet erg geweldig zo uit de speakers van mijne pc. Ik moet onthouden dat ik verder al mijn cd’s op de pc zet als ik thuis ben. Doe me eraan denken. Boekje uit. Wat nu? Allé, dan maar wat wandelen. Gekleed in een short en sandalen valt de hitte (39 graden of zo) best nog te pruimen, ook al omdat er een briesje staat. Vanmorgen was het zelfs bewolkt. Onderweg valt het me weer op in welke prachtige omgeving we ons hier bevinden. Heuvelachtige landschappen in van die aardekleuren waarvoor wij ons een ongeluk betalen om die op de muren te kunnen smeren. In het gamma van Levis zou dat Sahara-geel of Kenegalees-rood heten. Algerijns-bruin ben ik nog niet tegengekomen. Onmiddellijk volgt een minder leuke gedachte: toch spijtig dat we niet de auto kunnen instappen om eens door die heuvels te gaan rondrijden en enkele lokale dorpjes bezoeken. Ik maak mezelf een belofte: ik wil meer van de wereld zien. En liefst zo rap mogelijk. Over het hoe ga ik nu nog niet wakker liggen. Ik maak een lijstje -in willekeurige volgorde- op in mijn hoofd: Ayers Rock in Australie, het binnenkort 8000 km lange trekkerspad in Chili, die vulkaan in Peru: dinges Machu of zo, de Grand Canyon, Siberie, Nieuw-Zeeland, ... Terwijl ik zo loop te verzinnen gaat plots mijne gsm af. Ik schrik me een ongeluk. Iemand bekend hoop ik. “Hallo”. “Monsieur Flamand?”. “Oui, c’est moi”. Eén of andere trezebees van de fleet wil weten hoeveel km ik op mijn Peugeotke heb staan. “Ongeveer 9000” hoor ik mezelf antwoorden. En in gedachten een verwensende “moet je me daarvoor bellen in het midden van een lekker warme wandeling”. “Au revoir”. Net opgelegd bedenk ik dat dit misschien het startsein is van de procedure om mijn voorlopig Peugeotke omgeruild te krijgen in een Alfa. Laten we het hopen. Ik wandel even tot bij het zwembad dat hier -nieuw als het is- ligt te niksen. Naar het schijnt hebben ze geen zin om er geld in steken en zo gebruiksklaar te kunnen maken. Een mens zou voor minder collèrig worden als hij naast een leeg zwembad staat te hijgen bij 40°C. Ik pas het even af: 25 meter op 12. Das dus nog redelijk groot ook.
Allé, ik ga maar eens terug naar mijn bungalowke. Binnen ten laatste vijf dagen krijg ik mijne TV, want dan vertrekt er ene die niet meer terugkomt.’T Is nu 14.06h. De rest van den dag beschrijf ik strakskes wel.
18.49h. Verder niet veel gedaan. Wat in slaap gesukkeld, nog eens dezelfde toer gedaan als daarstraks. Opvallend: veel volk in Belgie dat zijn gsm niet opneemt op een vrijdag (veel is dus twee). Seffens eten. Vanmiddag was het voor het eerst trouwens couscous. Ik dacht van tevoren dat we dat hier iedere dag zouden voorgeschoteld krijgen. Straks wordt het kiezen tussen een film en joggen. Zal van het eten afhangen. Doei.
13.45h. Vrijdag. Le vendredi sacré. Vanmorgen zijn we naar de site gereden. Voor de algerijnen is het vandaag heilige vrijdag en dus wordt er niet gewerkt. Ik ben wel meegereden, maar alleen om wat te internetten en mijne website een beetje properkes te maken. Gelukkig wordt er vrijdags wat vroeger gegeten, zodat we tegen 11.30h terug reden naar de basis. Basis: klinkt precies wel militaristisch. Maar hoe vertaal je anders “base de vie”. Juist. Na de middag is dus ons “vrij” momentje. Ik besluit niet te crashen op mijn bed uit angst vanavond niet te kunnen slapen. Boekje gelezen (de Knack dan nog wel, god-beterd !!), wat muziek opgezet. Die klinkt alleen niet erg geweldig zo uit de speakers van mijne pc. Ik moet onthouden dat ik verder al mijn cd’s op de pc zet als ik thuis ben. Doe me eraan denken. Boekje uit. Wat nu? Allé, dan maar wat wandelen. Gekleed in een short en sandalen valt de hitte (39 graden of zo) best nog te pruimen, ook al omdat er een briesje staat. Vanmorgen was het zelfs bewolkt. Onderweg valt het me weer op in welke prachtige omgeving we ons hier bevinden. Heuvelachtige landschappen in van die aardekleuren waarvoor wij ons een ongeluk betalen om die op de muren te kunnen smeren. In het gamma van Levis zou dat Sahara-geel of Kenegalees-rood heten. Algerijns-bruin ben ik nog niet tegengekomen. Onmiddellijk volgt een minder leuke gedachte: toch spijtig dat we niet de auto kunnen instappen om eens door die heuvels te gaan rondrijden en enkele lokale dorpjes bezoeken. Ik maak mezelf een belofte: ik wil meer van de wereld zien. En liefst zo rap mogelijk. Over het hoe ga ik nu nog niet wakker liggen. Ik maak een lijstje -in willekeurige volgorde- op in mijn hoofd: Ayers Rock in Australie, het binnenkort 8000 km lange trekkerspad in Chili, die vulkaan in Peru: dinges Machu of zo, de Grand Canyon, Siberie, Nieuw-Zeeland, ... Terwijl ik zo loop te verzinnen gaat plots mijne gsm af. Ik schrik me een ongeluk. Iemand bekend hoop ik. “Hallo”. “Monsieur Flamand?”. “Oui, c’est moi”. Eén of andere trezebees van de fleet wil weten hoeveel km ik op mijn Peugeotke heb staan. “Ongeveer 9000” hoor ik mezelf antwoorden. En in gedachten een verwensende “moet je me daarvoor bellen in het midden van een lekker warme wandeling”. “Au revoir”. Net opgelegd bedenk ik dat dit misschien het startsein is van de procedure om mijn voorlopig Peugeotke omgeruild te krijgen in een Alfa. Laten we het hopen. Ik wandel even tot bij het zwembad dat hier -nieuw als het is- ligt te niksen. Naar het schijnt hebben ze geen zin om er geld in steken en zo gebruiksklaar te kunnen maken. Een mens zou voor minder collèrig worden als hij naast een leeg zwembad staat te hijgen bij 40°C. Ik pas het even af: 25 meter op 12. Das dus nog redelijk groot ook.
Allé, ik ga maar eens terug naar mijn bungalowke. Binnen ten laatste vijf dagen krijg ik mijne TV, want dan vertrekt er ene die niet meer terugkomt.’T Is nu 14.06h. De rest van den dag beschrijf ik strakskes wel.
18.49h. Verder niet veel gedaan. Wat in slaap gesukkeld, nog eens dezelfde toer gedaan als daarstraks. Opvallend: veel volk in Belgie dat zijn gsm niet opneemt op een vrijdag (veel is dus twee). Seffens eten. Vanmiddag was het voor het eerst trouwens couscous. Ik dacht van tevoren dat we dat hier iedere dag zouden voorgeschoteld krijgen. Straks wordt het kiezen tussen een film en joggen. Zal van het eten afhangen. Doei.
24 juni 2005
Foto's toegevoegd
Via de links hiernaast kun je naar de verschillende foto albums. Klik op de pagina waar je terecht komt op "Afbeeldingen" en kies daar welke foto's je wilt zien!
Dag 6: 23/06
Dag 6: 23/06
21 grams. Da’s de film geworden. Goeie film trouwens. Hou wel van die speciaal gemonteerde gevallen. En van Naomi Watts natuurlijk...
Deze morgen mijne was gaan afgeven. ’s Middags is die dan al klaar. Wel zo makkelijk. Van R hoor ik dat die (volgens mijn nog relatief jonge) vrouw 6 kinderen heeft, weduwe is en 3000 dinar in de maand verdient. Da’s 30 euro... Belgie, ik houd van je !!
Vandaag is het de warmste dag uit mijn leven geweest. Zonder het te weten hangt er wel degelijk een termometer op de site. In de schaduw en in de wind. Om 15.50h stond die op ... 44 °C ! Ter controle heeft een collega met zijn moderne Nokia ook eens gemeten, en het klopte wel degelijk. De voorbije dagen moet het dus ook tegen de 40 graden geweest zijn. Het voelt wel anders aan dan de warmte in België. Alleen aan je ademhaling merk je het. En als je 100 meter wandelt barst het zweet los.
Ik heb wat boodschappen laten doen door de chauffeur. Gisteren heb ik mijn eerste Dinars ontvangen. Vandaag drie flessen cola, een grote doos “La Vache Qui Rit” en een stokbrood gekocht. Ik heb 340 Dinar betaald. Da’s ong 3,4 euro ofte 130 frank. En dan weet ik nie eens of dat de juiste prijs is, want aan het rekeningetje kan ik toch niet uit.
Morgen is het hier rustdag, en normaal gezien gingen we ook nie werken. Maar aangezien er het een en ander mislopen is, gaan we zelf den brol opkuisen morgen. Hopelijk ben ik in de namiddag een beetje vrij om wat te kuieren of te lezen of zo... Zal wel zien.
Vanmorgen van mijne baas nog gehoord dat, behalve ik dan, er van de jongeren die samen met mij begonnen zijn niet veel volk is die naar een site willen komen. In het hotel verblijven in Bettouia (aan de kust) gaat nog juistekes, maar naar de woestijn komen... ho maar. Er is er zelfs ene die vind dat ie hier nie genoeg kan verdienen. Wa wilde: die heeft twee jaar op booreilanden gezeten. 32 jaar en dan vind hij dit niet genoeg?? Strange hoor. Goed voor mij zal ik dan maar denken. Carriere maak je sneller in the field dan voor een bureau. Er is ook niemand die raar opkijkt als de sitemanager mij telkens voorstelt als “le jeune qui va me remplacer quand je suis pas la” en vervolgens “c’est un bon jeun, il faut lui aider” en dan knikken al die algerijntjes vollen bak. Plezant... ’t Zal er alleen van op aankomen het ook waar te maken. Da’s voor midden juli, dan vertrekt R voor twee weken op verlof. Je verrai...
Voila, ben benieuwd wat we seffens te eten krijgen. Friet met steak. Wa anders...
Ik merk zelf dat ik af en toe aan het thuisfront begin te denken. Aan de kleine dingetjes des levens, zoals in een auto of op een moto kunnen stappen en gaan en staan waar we willen. Of een maandag zonder club-swing en een woensdag zonder spinning... Maar echt missen wil ik het nog niet noemen. Laat ik het zo maar houden.
A bientot!
21 grams. Da’s de film geworden. Goeie film trouwens. Hou wel van die speciaal gemonteerde gevallen. En van Naomi Watts natuurlijk...
Deze morgen mijne was gaan afgeven. ’s Middags is die dan al klaar. Wel zo makkelijk. Van R hoor ik dat die (volgens mijn nog relatief jonge) vrouw 6 kinderen heeft, weduwe is en 3000 dinar in de maand verdient. Da’s 30 euro... Belgie, ik houd van je !!
Vandaag is het de warmste dag uit mijn leven geweest. Zonder het te weten hangt er wel degelijk een termometer op de site. In de schaduw en in de wind. Om 15.50h stond die op ... 44 °C ! Ter controle heeft een collega met zijn moderne Nokia ook eens gemeten, en het klopte wel degelijk. De voorbije dagen moet het dus ook tegen de 40 graden geweest zijn. Het voelt wel anders aan dan de warmte in België. Alleen aan je ademhaling merk je het. En als je 100 meter wandelt barst het zweet los.
Ik heb wat boodschappen laten doen door de chauffeur. Gisteren heb ik mijn eerste Dinars ontvangen. Vandaag drie flessen cola, een grote doos “La Vache Qui Rit” en een stokbrood gekocht. Ik heb 340 Dinar betaald. Da’s ong 3,4 euro ofte 130 frank. En dan weet ik nie eens of dat de juiste prijs is, want aan het rekeningetje kan ik toch niet uit.
Morgen is het hier rustdag, en normaal gezien gingen we ook nie werken. Maar aangezien er het een en ander mislopen is, gaan we zelf den brol opkuisen morgen. Hopelijk ben ik in de namiddag een beetje vrij om wat te kuieren of te lezen of zo... Zal wel zien.
Vanmorgen van mijne baas nog gehoord dat, behalve ik dan, er van de jongeren die samen met mij begonnen zijn niet veel volk is die naar een site willen komen. In het hotel verblijven in Bettouia (aan de kust) gaat nog juistekes, maar naar de woestijn komen... ho maar. Er is er zelfs ene die vind dat ie hier nie genoeg kan verdienen. Wa wilde: die heeft twee jaar op booreilanden gezeten. 32 jaar en dan vind hij dit niet genoeg?? Strange hoor. Goed voor mij zal ik dan maar denken. Carriere maak je sneller in the field dan voor een bureau. Er is ook niemand die raar opkijkt als de sitemanager mij telkens voorstelt als “le jeune qui va me remplacer quand je suis pas la” en vervolgens “c’est un bon jeun, il faut lui aider” en dan knikken al die algerijntjes vollen bak. Plezant... ’t Zal er alleen van op aankomen het ook waar te maken. Da’s voor midden juli, dan vertrekt R voor twee weken op verlof. Je verrai...
Voila, ben benieuwd wat we seffens te eten krijgen. Friet met steak. Wa anders...
Ik merk zelf dat ik af en toe aan het thuisfront begin te denken. Aan de kleine dingetjes des levens, zoals in een auto of op een moto kunnen stappen en gaan en staan waar we willen. Of een maandag zonder club-swing en een woensdag zonder spinning... Maar echt missen wil ik het nog niet noemen. Laat ik het zo maar houden.
A bientot!
23 juni 2005
Dag 4 en Dag 5
Dagje overgeslagen in mijn dagboek. Gisteren avond voelde ik me nie erg goed en was ik behoorlijk moe. Maar ik zal dat nu proberen goed maken. Ziehier...
Dag 4: 21/06
21 juni: de zomer is begonnen. Raar, ik zou gedacht hebben dat ie al bezig was. Warm genoeg om al zomer te zijn in alle geval. En toch is het vandaag net dat ietsje warmer als de voorbije dagen.
Vandaag voel ik me minder goed, maar weet niet goed waarom. Aan mijn “uitlaatgassen” te ruiken denk ik dat het daaraan zal liggen. De combinatie van de hitte en het vele vlees dat we te eten krijgen (’s middags én ’s avonds biefstuk of lam of schaap) begint zijn tol te eisen. Eten lukt nog goed, da’s het probleem niet. Opvallend: de perzikken zijn hier drie groter dan bij ons !!
Vandaag is er een levering geweest. Lossen van de camion doen we dus ook allemaal zelf. Gaat de tijd goed vooruit. En ik ben eens naar GZ3 geweest. Da’s dezelfde installatie als waar wij momenteel bezig zijn (GZ1 en GZ2) maar ze ligt een goeie kilometer verder. Rustige omgeving. Die installatie pakken we ergens in 2006 aan.
In de namiddag komen de krampkes opzetten en ik moet voor het eerst overdag naar het toilet. Oeioei, als dat maar goed afloopt. En het loopt ook af... ’s Avonds is de diarree een feit. Twee “immodiums instant” en we zien wel. Ondanks vermoeidheid raak ik moeilijk in slaap.
Dag 5: 22/06
Gisterenavond is mijne baas nog gearriveerd (jeuj, eindelijk nog eens een vlaming op de site!!) maar ik was nie in form om veel te zeggen.
Vanmorgen gaat het al beter, al is het wel spannend van wat het zal geven.
Zelfde ontbijt als anders. Vandaag had ik afgesproken om op de werf zelf te helpen met supports te maken en kabels te trekken. Tot half negen is het nog te doen, maar daarna begint de hitte al. Eén buis 200 meter verder dragen en het zweet barst los. Voordeel is wel dat den tijd vooruit vliegt. De vergadering die om 09.00 h gepland was zou uiteindelijk doorgaan om... 13.30h !! De algerijnse manier van afspraken noemen ze dat dan.
Vandaag voel ik me in form. Na het werk (het is dan 18.00h) mijn loopschoenen aangetrokken en vol goede moed vertrokken. Probleempje is dat de straten hier serieus steil zijn en de rondjes die ik kan lopen behoorlijk kort. Met de hartslagmeter om en de mp3 player op mijn kop het eerste rondje natuurlijk veel te snel aangevat. Ritme van 195 slagen per minuut na twee minuten lopen is nie erg gezond. Dan maar wat vertraagd en het steilste stuk niet meer gedaan. Na 10 minuten heb ik het gevoel dat ik hete stoom inadem. Mijn longen lijken zich nog maar amper te vullen, alsof er lekjes in zijn. Na 15 minuten en een gemiddelde pols van 176 geef ik er de brui aan. Op de loopband houd ik dat tempo 35 min vol... Den douche erna is natuurlijk hemels. Volgende keer toch maar twee uurtjes later gaan lopen, dan begint de zon hier al snel onder te gaan.
Tijdens het eten nog eens wat in het Vlaams kunnen lullen tegen mijn baas. Das toch nog wat anders dan heel den dag mijne plan trekken in het Frans.
Als de komende dagen zo vooruit vliegen als vandaag zal ik snel terug thuis zijn...
Welke film zal ik eens opzetten? Ik laat het jullie morgen weten...
Dag 4: 21/06
21 juni: de zomer is begonnen. Raar, ik zou gedacht hebben dat ie al bezig was. Warm genoeg om al zomer te zijn in alle geval. En toch is het vandaag net dat ietsje warmer als de voorbije dagen.
Vandaag voel ik me minder goed, maar weet niet goed waarom. Aan mijn “uitlaatgassen” te ruiken denk ik dat het daaraan zal liggen. De combinatie van de hitte en het vele vlees dat we te eten krijgen (’s middags én ’s avonds biefstuk of lam of schaap) begint zijn tol te eisen. Eten lukt nog goed, da’s het probleem niet. Opvallend: de perzikken zijn hier drie groter dan bij ons !!
Vandaag is er een levering geweest. Lossen van de camion doen we dus ook allemaal zelf. Gaat de tijd goed vooruit. En ik ben eens naar GZ3 geweest. Da’s dezelfde installatie als waar wij momenteel bezig zijn (GZ1 en GZ2) maar ze ligt een goeie kilometer verder. Rustige omgeving. Die installatie pakken we ergens in 2006 aan.
In de namiddag komen de krampkes opzetten en ik moet voor het eerst overdag naar het toilet. Oeioei, als dat maar goed afloopt. En het loopt ook af... ’s Avonds is de diarree een feit. Twee “immodiums instant” en we zien wel. Ondanks vermoeidheid raak ik moeilijk in slaap.
Dag 5: 22/06
Gisterenavond is mijne baas nog gearriveerd (jeuj, eindelijk nog eens een vlaming op de site!!) maar ik was nie in form om veel te zeggen.
Vanmorgen gaat het al beter, al is het wel spannend van wat het zal geven.
Zelfde ontbijt als anders. Vandaag had ik afgesproken om op de werf zelf te helpen met supports te maken en kabels te trekken. Tot half negen is het nog te doen, maar daarna begint de hitte al. Eén buis 200 meter verder dragen en het zweet barst los. Voordeel is wel dat den tijd vooruit vliegt. De vergadering die om 09.00 h gepland was zou uiteindelijk doorgaan om... 13.30h !! De algerijnse manier van afspraken noemen ze dat dan.
Vandaag voel ik me in form. Na het werk (het is dan 18.00h) mijn loopschoenen aangetrokken en vol goede moed vertrokken. Probleempje is dat de straten hier serieus steil zijn en de rondjes die ik kan lopen behoorlijk kort. Met de hartslagmeter om en de mp3 player op mijn kop het eerste rondje natuurlijk veel te snel aangevat. Ritme van 195 slagen per minuut na twee minuten lopen is nie erg gezond. Dan maar wat vertraagd en het steilste stuk niet meer gedaan. Na 10 minuten heb ik het gevoel dat ik hete stoom inadem. Mijn longen lijken zich nog maar amper te vullen, alsof er lekjes in zijn. Na 15 minuten en een gemiddelde pols van 176 geef ik er de brui aan. Op de loopband houd ik dat tempo 35 min vol... Den douche erna is natuurlijk hemels. Volgende keer toch maar twee uurtjes later gaan lopen, dan begint de zon hier al snel onder te gaan.
Tijdens het eten nog eens wat in het Vlaams kunnen lullen tegen mijn baas. Das toch nog wat anders dan heel den dag mijne plan trekken in het Frans.
Als de komende dagen zo vooruit vliegen als vandaag zal ik snel terug thuis zijn...
Welke film zal ik eens opzetten? Ik laat het jullie morgen weten...
21 juni 2005
dag 3: maandag 20/06
Dag 3: 20/06
Ondanks dat ik geregeld wakker ben geworden heb ik toch goed geslapen. Karig ontbijd gehad qua keus, toch maar genoeg gegeten om de voormiddag vol te kunnen houden. Tegen 7 uur naar de site. De eerste volledige werkdag.
Vandaag al wat overgenomen van de (externe) collega die gaat vertrekken. Quelle bordelle!! Wordt nog een leuke klus om al de gegevens a jour te krijgen. Gelukkig beseft R dat ook.
Verder niks speciaal gebeurd. Of toch. Het was grote brandoefening. Met de pompierwagen en alles. Ze hadden een brand gesimuleerd waarbij veel rook en dus ook veel water kwam bij zien. Pittig detail: de pompiers en reddingsploeg stonden tegen de wind in te blussen. Indien dat echt gas en echt vuur geweest zou zijn telden mijn collega en ik zo’n 24 doden... De sukkelaars stonden vol in de rook te blussen.
Nog ff melden dat ik morgen ga proberen om enkele foto’s online te zetten. En om te proberen te gaan joggen. Is er vandaag weer niet van gekomen. En dat vreten hier... amai mijne frak. Morgen gewoon een slaatje vragen peis ik. Wel grappig dat de “obers” in van die echte apenpakjes staan op te dienen. Net echt, en zo hoort het eigenlijk ook.
Ondertussen beginnen onze onder-aannemers (lokale algerijnen) mij al te kennen. Dat varieert van monsieur over Jan tot Jo-hann. En zelfs een Janneke gehoord. Van ne waal natuurlijk ;-).
Extra info: op de site heb ik wel internet, maar geen gsm-ontvangst. In de woonbasis is het juist andersom. We werken van 7 tot 18 uur.
Voila, c’est tout. Bonne nuit à tous…
Ondanks dat ik geregeld wakker ben geworden heb ik toch goed geslapen. Karig ontbijd gehad qua keus, toch maar genoeg gegeten om de voormiddag vol te kunnen houden. Tegen 7 uur naar de site. De eerste volledige werkdag.
Vandaag al wat overgenomen van de (externe) collega die gaat vertrekken. Quelle bordelle!! Wordt nog een leuke klus om al de gegevens a jour te krijgen. Gelukkig beseft R dat ook.
Verder niks speciaal gebeurd. Of toch. Het was grote brandoefening. Met de pompierwagen en alles. Ze hadden een brand gesimuleerd waarbij veel rook en dus ook veel water kwam bij zien. Pittig detail: de pompiers en reddingsploeg stonden tegen de wind in te blussen. Indien dat echt gas en echt vuur geweest zou zijn telden mijn collega en ik zo’n 24 doden... De sukkelaars stonden vol in de rook te blussen.
Nog ff melden dat ik morgen ga proberen om enkele foto’s online te zetten. En om te proberen te gaan joggen. Is er vandaag weer niet van gekomen. En dat vreten hier... amai mijne frak. Morgen gewoon een slaatje vragen peis ik. Wel grappig dat de “obers” in van die echte apenpakjes staan op te dienen. Net echt, en zo hoort het eigenlijk ook.
Ondertussen beginnen onze onder-aannemers (lokale algerijnen) mij al te kennen. Dat varieert van monsieur over Jan tot Jo-hann. En zelfs een Janneke gehoord. Van ne waal natuurlijk ;-).
Extra info: op de site heb ik wel internet, maar geen gsm-ontvangst. In de woonbasis is het juist andersom. We werken van 7 tot 18 uur.
Voila, c’est tout. Bonne nuit à tous…
20 juni 2005
Dag 2: 19/06
Dag 2: 19/06
Goed geslapen. Goed ontbeten. Rond 8.45h was de escorte (= 2 gewapende militairen) eindelijk gearveerd. Zij zouden ons escoreren om mezelf naar Kenenda en twee collega’s naar Nador te brengen. Deze keer stapten zij in een van onze wagens zodat dit een “anonieme” escorte was. Aangezien Algerije in vele verschillende districten verdeeld is, moeten ook de escortes iedere keer vervangen worden aan de “controles” die we onderweg massaal tegen komen (en gewoon voorbij mogen rijden als we niet wisselen van escorte). Bij de eerste wissel was het de bedoeling dat een andere chauffeur mij zou oppikken en naar Kenenda zou brengen. Wachten dus. En lang wachten, want hij blijkt niet te komen. Gelukkig werkte mijn telefoon daar (kennelijk als enige met een firmatelefoon), want het heeft vele telefoontjes gekost (zelfs de militair heeft er twee keer mee moeten bellen), maar na bijna 2 uur (!) wachten konden we eindelijk met de volgende escorte en dan toch maar allen in dezelfde wagen vertreken (Via Kenenda waar ze mij afzetten, eten en verder rijden naar Nador). Volgens de aanwezige chauffeur was dit een “grove belediging van die andere chauffeur naar mij toe. Ontoelaatbaar!”. De escorte bestond deze keer uit twee militare moto’s (splinternieuwe BMW’s) vóór ons en een militaire wagen achter ons. Wel vroom als de andere weggebruikers als gekken opzij gaan om ons door te laten!! Zo ging het nog enkele wissels verder (zonder te moeten wachten deze keer). Door prachtig landschap gereden om uiteindelijk in Kenenda aan te komen. Het was dan 12.10h. In totaal dus 3,5 uur gereden om zo’n 140 km te overbruggen. Wat opviel: de weg is van een behoorlijk goede kwaliteit!!
Gegeten in het “restaurant” van Kenenda, afscheid genomen van de twee anderen en rechtstreeks met de rest mee naar de site. Da’s 700 meter rijden. De site-verantwoordelijke hier, R, blijkt een aimabele kerel te zijn. Kordaat, kennis van zaken, behulpzaam. Zijn broer en een jongere fabricom-collega zijn de drie centrale figuren in het hele fabricom-verhaal op de site. Na een ruime rondleiding krijg ik een goed idee van hoe de site eruit ziet. Mooie omgeving overigens. En internet op den bureau !!
En belangrijk: ze zien me graag komen, aangezien ze de man die ik kom vervangen liever kwijt zijn dan rijk. Don’t worry: ze kunnen geen van allen Nederlands ;-). Verdere indrukken: technisch ga ik hier zéér veel leren, het is hier écht warm buiten, de sfeer is goed, de Algerijnse ondernemers zijn een geval apart. Ik begin te snappen waarom alles hier dubbel zo lang duurt als bij ons.
Om 18.00h terug naar de “base de vie”. Ik krijg mijn bungalow te zien. Een zeer leeg kot met enkel de absolute basics. Nog geen TV. Daarstraks de bungalow van R gezien: volledig ingericht met meubels en schilderijen en al. Hij blijkt hier al van maart 2004 te “wonen” en heeft die meubels gekocht van het zakgeld dat we hier ter plaatse krijgen (700 dinar per dag = ong. 7 euro; om extraatjes als cola of andere mee te laten kopen). Hij heeft zelfs tomatenplanten in zijn voortuintje staan en een volliare met twee kanarie’s aan de muur hangen! Ff later gaan eten. Ik snap nu ook waarom iedereen hier serieus bijkomt na een tijdje. Lekker, veel, maar vettig. Niet ongezond, dat niet. Maar twee keer per dag een warme maaltijd (voorgerecht, tussengerecht, hoofdschotel, nagerecht) krijg je zelfs bij deze hitte niet weggezweet. De straten van de basis liggen serieus stijl, dus joggen zal zwaar zijn. Toch maar eens proberen een van de dagen...
Opnieuw enkele zaken onthouden om mee te brengen: sloefen, toch een paar goei t-shirts, eten (kaas, worst, ... want dat kunnen we hier niet krijgen), lintje voor zonnebril.
Filmke gezien als afsluiter. Slaapwel... ’t Is 22.10h.
Goed geslapen. Goed ontbeten. Rond 8.45h was de escorte (= 2 gewapende militairen) eindelijk gearveerd. Zij zouden ons escoreren om mezelf naar Kenenda en twee collega’s naar Nador te brengen. Deze keer stapten zij in een van onze wagens zodat dit een “anonieme” escorte was. Aangezien Algerije in vele verschillende districten verdeeld is, moeten ook de escortes iedere keer vervangen worden aan de “controles” die we onderweg massaal tegen komen (en gewoon voorbij mogen rijden als we niet wisselen van escorte). Bij de eerste wissel was het de bedoeling dat een andere chauffeur mij zou oppikken en naar Kenenda zou brengen. Wachten dus. En lang wachten, want hij blijkt niet te komen. Gelukkig werkte mijn telefoon daar (kennelijk als enige met een firmatelefoon), want het heeft vele telefoontjes gekost (zelfs de militair heeft er twee keer mee moeten bellen), maar na bijna 2 uur (!) wachten konden we eindelijk met de volgende escorte en dan toch maar allen in dezelfde wagen vertreken (Via Kenenda waar ze mij afzetten, eten en verder rijden naar Nador). Volgens de aanwezige chauffeur was dit een “grove belediging van die andere chauffeur naar mij toe. Ontoelaatbaar!”. De escorte bestond deze keer uit twee militare moto’s (splinternieuwe BMW’s) vóór ons en een militaire wagen achter ons. Wel vroom als de andere weggebruikers als gekken opzij gaan om ons door te laten!! Zo ging het nog enkele wissels verder (zonder te moeten wachten deze keer). Door prachtig landschap gereden om uiteindelijk in Kenenda aan te komen. Het was dan 12.10h. In totaal dus 3,5 uur gereden om zo’n 140 km te overbruggen. Wat opviel: de weg is van een behoorlijk goede kwaliteit!!
Gegeten in het “restaurant” van Kenenda, afscheid genomen van de twee anderen en rechtstreeks met de rest mee naar de site. Da’s 700 meter rijden. De site-verantwoordelijke hier, R, blijkt een aimabele kerel te zijn. Kordaat, kennis van zaken, behulpzaam. Zijn broer en een jongere fabricom-collega zijn de drie centrale figuren in het hele fabricom-verhaal op de site. Na een ruime rondleiding krijg ik een goed idee van hoe de site eruit ziet. Mooie omgeving overigens. En internet op den bureau !!
En belangrijk: ze zien me graag komen, aangezien ze de man die ik kom vervangen liever kwijt zijn dan rijk. Don’t worry: ze kunnen geen van allen Nederlands ;-). Verdere indrukken: technisch ga ik hier zéér veel leren, het is hier écht warm buiten, de sfeer is goed, de Algerijnse ondernemers zijn een geval apart. Ik begin te snappen waarom alles hier dubbel zo lang duurt als bij ons.
Om 18.00h terug naar de “base de vie”. Ik krijg mijn bungalow te zien. Een zeer leeg kot met enkel de absolute basics. Nog geen TV. Daarstraks de bungalow van R gezien: volledig ingericht met meubels en schilderijen en al. Hij blijkt hier al van maart 2004 te “wonen” en heeft die meubels gekocht van het zakgeld dat we hier ter plaatse krijgen (700 dinar per dag = ong. 7 euro; om extraatjes als cola of andere mee te laten kopen). Hij heeft zelfs tomatenplanten in zijn voortuintje staan en een volliare met twee kanarie’s aan de muur hangen! Ff later gaan eten. Ik snap nu ook waarom iedereen hier serieus bijkomt na een tijdje. Lekker, veel, maar vettig. Niet ongezond, dat niet. Maar twee keer per dag een warme maaltijd (voorgerecht, tussengerecht, hoofdschotel, nagerecht) krijg je zelfs bij deze hitte niet weggezweet. De straten van de basis liggen serieus stijl, dus joggen zal zwaar zijn. Toch maar eens proberen een van de dagen...
Opnieuw enkele zaken onthouden om mee te brengen: sloefen, toch een paar goei t-shirts, eten (kaas, worst, ... want dat kunnen we hier niet krijgen), lintje voor zonnebril.
Filmke gezien als afsluiter. Slaapwel... ’t Is 22.10h.
19 juni 2005
eerste verslagske
Dag –1: 17/06
Of beter gezegd: nacht –1. Nog een laatste keer de benen losgooien vooraleer te vertrekken. En wonder boven wonder de W meegekregen naar de Reflex in Westerlo. Opstaan om 6 uur morgenvroeg was het gegeven. Een nachtje doordoen of toch nog maar even gaan maffen de vraag. ’t Is dan toch maar het laatste geworden. Om 04.45h er nog ingekropen om 65 minuten later gewekt te worden door een veel te luide radio...
Dag 1: 18/06...
Begon dus veel te vroeg. Opgestaan, klaargemaakt, vertrokken. Veel te vroeg aan de incheckbalie kregen we bezoek van den broer en zijn liefke, samen met K, de grootste jeanet van ’t stad ;-). Tof!
Samen een koffieke gedronken. Daarna de reis alleen verdergezet.
In de taxfree zone kwam ik onverwacht collega G tegen. Dacht dat die ’s morgens al vertrokken was. Blijkt dat hij via Marseille en Algiers naar Oran vliegt. Waarom makkelijk als moeilijk ook gaat... Eenmaal in het vliegtuig naar Lyon zitten er wel ... 8 mensen in de vlieger !! Vlekkeloze vlucht, goed kunnen slapen, na een uurtje en 5 minuten geland in het zonnige Lyon.
Dan ff moeten zoeken naar de juiste incheckbalie voor Oran. Hier kreeg ik al gelijk een goed beeld van wat Algerije wrs zal bieden: chaos. Rustig blijven aanschuiven; ingechecked en 2,5 uur moeten wachten. Blijkt da’k mijne Knack Focus in de vorige vlieger vergeten ben. En net eens in gelezen. Damn... Interview et U2 en Roisin Murphy dus niet kunnen lezen.
Soit, eindelijk mogen instappen. Als één van de allerlaatsten de vlieger op. En wat blijkt: op mijn plaats zit al een oud Algerijns vrouwtje. “U bent alleen? Ga maar zitten waar nog plaats is” krijg ik te horen. Die was er dus nergens meer. “Venez avec moi, jeune homme”, hoor ik een vriendelijke steward zeggen. Wij terug naar de voorkant van de vlieger. “Vous pouvez vous installer ici”, wijzend naar de royale zetels van eerste klasse! Zalig!! Zo wil ik wel altijd vliegen.
Na een goei twee uur vliegen en zelfs behoorlijk goed gegeten te hebben landen we in het warme Oran. Zand, veel flikken, militairen, aftandse bussen, veel geroep.
Bij de controle deden ze nog wat lastig, maar dan toch kunnen vertrekken met onze chauffeur. Om dan het grootste gevaar van het hele project te kunnen meemaken: het verkeer! Voorbeeldje: tweebaansvak, goeie asfalt, dus tegen 110 km per uur aan ’t sjezen. Komt er doodleuk in de verkeerde richting een tractor aangebold. Maken dat je opzij gaat. Zo gaat het een half uurtje verder om dan bij het hotel aan te komen. Mooi hotel, zwembad is nog niet af. Verscheidene collega’s die ik al lang niet meer gezien heb hebben hier hun intrek. Voor het eten nog wat gemaft en met z’n zessen wat gaan sjotten op een nabijgelegen piste. Zalig, zo in de warmte. Eten is ook beregoed, gezellig zo met de hele bende; daarna stillekesaan op de kamer gaan liggen.
Dag 1 zit erop. Mijn eerste keer in Afrika. Veel nieuwe indrukken opgedaan. Morgen met de wagen naar de site in kenenda. Nog meer indrukken. Ben benieuwd...
Note to myself: volgende keer meenemen: flesje water, stylo, adresgegevens site, iets om te bikken,...
Of beter gezegd: nacht –1. Nog een laatste keer de benen losgooien vooraleer te vertrekken. En wonder boven wonder de W meegekregen naar de Reflex in Westerlo. Opstaan om 6 uur morgenvroeg was het gegeven. Een nachtje doordoen of toch nog maar even gaan maffen de vraag. ’t Is dan toch maar het laatste geworden. Om 04.45h er nog ingekropen om 65 minuten later gewekt te worden door een veel te luide radio...
Dag 1: 18/06...
Begon dus veel te vroeg. Opgestaan, klaargemaakt, vertrokken. Veel te vroeg aan de incheckbalie kregen we bezoek van den broer en zijn liefke, samen met K, de grootste jeanet van ’t stad ;-). Tof!
Samen een koffieke gedronken. Daarna de reis alleen verdergezet.
In de taxfree zone kwam ik onverwacht collega G tegen. Dacht dat die ’s morgens al vertrokken was. Blijkt dat hij via Marseille en Algiers naar Oran vliegt. Waarom makkelijk als moeilijk ook gaat... Eenmaal in het vliegtuig naar Lyon zitten er wel ... 8 mensen in de vlieger !! Vlekkeloze vlucht, goed kunnen slapen, na een uurtje en 5 minuten geland in het zonnige Lyon.
Dan ff moeten zoeken naar de juiste incheckbalie voor Oran. Hier kreeg ik al gelijk een goed beeld van wat Algerije wrs zal bieden: chaos. Rustig blijven aanschuiven; ingechecked en 2,5 uur moeten wachten. Blijkt da’k mijne Knack Focus in de vorige vlieger vergeten ben. En net eens in gelezen. Damn... Interview et U2 en Roisin Murphy dus niet kunnen lezen.
Soit, eindelijk mogen instappen. Als één van de allerlaatsten de vlieger op. En wat blijkt: op mijn plaats zit al een oud Algerijns vrouwtje. “U bent alleen? Ga maar zitten waar nog plaats is” krijg ik te horen. Die was er dus nergens meer. “Venez avec moi, jeune homme”, hoor ik een vriendelijke steward zeggen. Wij terug naar de voorkant van de vlieger. “Vous pouvez vous installer ici”, wijzend naar de royale zetels van eerste klasse! Zalig!! Zo wil ik wel altijd vliegen.
Na een goei twee uur vliegen en zelfs behoorlijk goed gegeten te hebben landen we in het warme Oran. Zand, veel flikken, militairen, aftandse bussen, veel geroep.
Bij de controle deden ze nog wat lastig, maar dan toch kunnen vertrekken met onze chauffeur. Om dan het grootste gevaar van het hele project te kunnen meemaken: het verkeer! Voorbeeldje: tweebaansvak, goeie asfalt, dus tegen 110 km per uur aan ’t sjezen. Komt er doodleuk in de verkeerde richting een tractor aangebold. Maken dat je opzij gaat. Zo gaat het een half uurtje verder om dan bij het hotel aan te komen. Mooi hotel, zwembad is nog niet af. Verscheidene collega’s die ik al lang niet meer gezien heb hebben hier hun intrek. Voor het eten nog wat gemaft en met z’n zessen wat gaan sjotten op een nabijgelegen piste. Zalig, zo in de warmte. Eten is ook beregoed, gezellig zo met de hele bende; daarna stillekesaan op de kamer gaan liggen.
Dag 1 zit erop. Mijn eerste keer in Afrika. Veel nieuwe indrukken opgedaan. Morgen met de wagen naar de site in kenenda. Nog meer indrukken. Ben benieuwd...
Note to myself: volgende keer meenemen: flesje water, stylo, adresgegevens site, iets om te bikken,...
16 juni 2005
changement de plan
"X,
Jan doit venir le lundi à Kenenda,au lieu d'aller à Nador,comme marqué dans le planning des rotations!
AS le remplacera sur Nador!
J'adapterai le planning plus tard.
Bàt,
R"
Vers van de pers: het wordt dus Kenenda ipv Nador. Het waarom zal morgen wel duidelijk worden hoop ik. Op zich jammer aangezien er in Nador meer (lees 2) Vlamingen rondwandelen.
We zien wel.
salut,
J
Jan doit venir le lundi à Kenenda,au lieu d'aller à Nador,comme marqué dans le planning des rotations!
AS le remplacera sur Nador!
J'adapterai le planning plus tard.
Bàt,
R"
Vers van de pers: het wordt dus Kenenda ipv Nador. Het waarom zal morgen wel duidelijk worden hoop ik. Op zich jammer aangezien er in Nador meer (lees 2) Vlamingen rondwandelen.
We zien wel.
salut,
J
15 juni 2005
tickets
vandaag tickets en visum ontvangen
tijd kort af: morgen nog een dagje Lucina, vrijdag op den bureau en zaterdag: c'est parti !
tijd kort af: morgen nog een dagje Lucina, vrijdag op den bureau en zaterdag: c'est parti !
14 juni 2005
nonkel jan...
zondag feestje gevierd met de familie
en voor het eerst kleine Ella vastgehad
bewijzen: voor foto's zie link hiernaast !!
en voor het eerst kleine Ella vastgehad
bewijzen: voor foto's zie link hiernaast !!
13 juni 2005
Mon départ...
est prévu pour le samedi 18 juin.
Eindelijk bevestiging. Zaterdag om 9.00h vertrek op zaventem.
Woensdag 6 juli terug. Wordt vervolgd...
Zie deze webstek voor alle details!
Eindelijk bevestiging. Zaterdag om 9.00h vertrek op zaventem.
Woensdag 6 juli terug. Wordt vervolgd...
Zie deze webstek voor alle details!
11 juni 2005
U2 VERTIGO TOUR
5 minuten thuis...
om 23.40h klonken de laatste klanken van, voor de tweede maal deze avond, Vertigo. Een passend einde van een geweldige show. Op een overvol middenplein. In prachtig gezelschap.
2 maand en half stressen over wel of niet kunnen gaan vonden een ontlading in een show die alle (hoge!!) verwachtingen inloste. Geweldige set waarin klassiekers afgewisseld werden met nummers uit de "How To Dismantle An Atomic Bomb"-EP. Sterke nummers blijkt nu. En U2 zou U2 niet zijn mocht er niet op sublieme wijze een boodschap in hun concert zitten. Hoe krijg je 60.000 man in een (rock)stadion stil en aan het denken? Bono heeft het antwoord. Bono heeft op alles een antwoord. Want Bono is God. En ik ben zijn profeet...
om 23.40h klonken de laatste klanken van, voor de tweede maal deze avond, Vertigo. Een passend einde van een geweldige show. Op een overvol middenplein. In prachtig gezelschap.
2 maand en half stressen over wel of niet kunnen gaan vonden een ontlading in een show die alle (hoge!!) verwachtingen inloste. Geweldige set waarin klassiekers afgewisseld werden met nummers uit de "How To Dismantle An Atomic Bomb"-EP. Sterke nummers blijkt nu. En U2 zou U2 niet zijn mocht er niet op sublieme wijze een boodschap in hun concert zitten. Hoe krijg je 60.000 man in een (rock)stadion stil en aan het denken? Bono heeft het antwoord. Bono heeft op alles een antwoord. Want Bono is God. En ik ben zijn profeet...
Abonneren op:
Posts (Atom)