Sergio en Didier, samen goed voor 69 jaren ervaring, luisteren gefascineerd toe.31 oktober 2005
feestdag
Beste lezer,
morgen, dinsdag 1 november, is het een feestdag.
"Ah, ja", hoor ik u al denken, "allerheiligen".
FOUT !! Paljasken, denk je nu echt dat die moslimmerkes hier àllerhéiligen gaan vieren?? Think again, mate. "Oh ja...". Zover had je nog niet nagedacht hé?
Hier vieren ze de "herdenking van de revolutie". Ze herdenken de dag dat ze de Fransoosen met hun klikken en hun klakken buitengesjot hebben.
Zelfde verhaal voor donderdag (héél misschien woensdag, hangt af van de maanstand): dan is de ramadan gedaan en da's hier de grootste feestdag van het jaar. Aid El Fitr, heet dat dan. Niet dat wij daar veel van gaan zien, maar het is weeral een dag die we gevuld moeten krijgen.
Allé, tot de volgende dan.
morgen, dinsdag 1 november, is het een feestdag.
"Ah, ja", hoor ik u al denken, "allerheiligen".
FOUT !! Paljasken, denk je nu echt dat die moslimmerkes hier àllerhéiligen gaan vieren?? Think again, mate. "Oh ja...". Zover had je nog niet nagedacht hé?
Hier vieren ze de "herdenking van de revolutie". Ze herdenken de dag dat ze de Fransoosen met hun klikken en hun klakken buitengesjot hebben.
Zelfde verhaal voor donderdag (héél misschien woensdag, hangt af van de maanstand): dan is de ramadan gedaan en da's hier de grootste feestdag van het jaar. Aid El Fitr, heet dat dan. Niet dat wij daar veel van gaan zien, maar het is weeral een dag die we gevuld moeten krijgen.
Allé, tot de volgende dan.
zand
Vervolg van dag 102
Vrijdag in de namiddag sukkel ik in slaap. Nadien hang ik mijn douchegordijn op. Ligt al drie maanden in de kast, maar het was tot nu toe niet echt nodig. ’s Avonds lees ik “het spook” uit. Goei boekske, smaakt naar meer. Op vier “lees”-dagen uitgelezen.
Zaterdag (103) ben ik niet in form. Door het middagdutje raak ik vrijdagavond niet in slaap en de wekker loopt dan ook veels te vroeg af. Hoewel het een heel gewone dag is verloopt hij dus traag. Maar goed, we halen de avond. Bij het naar “huis” rijden (duurt welgeteld tweeënhalve minuut) valt het op dat vanuit het zuidwesten zware wolken overtrekken. Als ik een half uurtje later een baguette in de keuken ga halen staat er een keiharde wind en ziet de horizon er bruin-oranjig uit. In de heuvels woed een zware zandstorm en daarboven flitsen de bliksemschichten dat het een lieve lust is. Ondanks de harde wind mist het onweer ons op een haartje en houden we het droog. Twee uur later is alles voorbij. De wind blijft wel aanwezig, maar zeker niet harder dan de voorbije dagen.
Zondag, vandaag is het dus dag 104, hebben jullie de klokken gelijk gezet met de onze. Wel zo handig. Alleen moet ik nu een uurtje langer wachten dan anders op het vrt-nieuws.
Verder niks bijzonders te melden. Morgen vertrekt de sitemanager en die komt pas binnen twee weken terug. Ondertussen is mijnen baas ook nog op congé, dus den deze heeft het veertien dagen voor het zeggen. Maar daar lezen jullie de komende dagen wel meer over. Tot dan, lieve lezertjes.
Vrijdag in de namiddag sukkel ik in slaap. Nadien hang ik mijn douchegordijn op. Ligt al drie maanden in de kast, maar het was tot nu toe niet echt nodig. ’s Avonds lees ik “het spook” uit. Goei boekske, smaakt naar meer. Op vier “lees”-dagen uitgelezen.
Zaterdag (103) ben ik niet in form. Door het middagdutje raak ik vrijdagavond niet in slaap en de wekker loopt dan ook veels te vroeg af. Hoewel het een heel gewone dag is verloopt hij dus traag. Maar goed, we halen de avond. Bij het naar “huis” rijden (duurt welgeteld tweeënhalve minuut) valt het op dat vanuit het zuidwesten zware wolken overtrekken. Als ik een half uurtje later een baguette in de keuken ga halen staat er een keiharde wind en ziet de horizon er bruin-oranjig uit. In de heuvels woed een zware zandstorm en daarboven flitsen de bliksemschichten dat het een lieve lust is. Ondanks de harde wind mist het onweer ons op een haartje en houden we het droog. Twee uur later is alles voorbij. De wind blijft wel aanwezig, maar zeker niet harder dan de voorbije dagen.
Zondag, vandaag is het dus dag 104, hebben jullie de klokken gelijk gezet met de onze. Wel zo handig. Alleen moet ik nu een uurtje langer wachten dan anders op het vrt-nieuws.
Verder niks bijzonders te melden. Morgen vertrekt de sitemanager en die komt pas binnen twee weken terug. Ondertussen is mijnen baas ook nog op congé, dus den deze heeft het veertien dagen voor het zeggen. Maar daar lezen jullie de komende dagen wel meer over. Tot dan, lieve lezertjes.
29 oktober 2005
zus
Donderdag (101) en Vrijdag (102)
Tapas en een strand. Dat ontbreekt er hier nog. Niet meer, maar zeker niet minder. Het is nu vrijdag, 13h58 lokale tijd. Dat van die lokale tijd kan ik vanaf zondag eindelijk achterwege laten, want dan zet de West-Europese wereld àl zijn klokken een uurtje achteruit en is het daar even laat of vroeg als hier. Wel zo makkelijk. Alleen de klok van mijn lieve mémée moet niet verzet worden. Omdat ze zo hoog hangt (die klok) kan ze er niet bij en heeft ze die nog op winteruur van vorig jaar staan. Toch wel goed gezien. Maar ik had het dus over tapas en een strand. Liefst zo’n mooi, zuiver zandstrand waar het natte zand tussen je tenen wegspoelt als je stilstaat in de branding. Zalig gevoel. Deze voormiddag heb ik redelijk uitgeslapen en daarna heb ik op het gemak ontbeten. Iets voor de middag ben ik dan gaan joggen (“le footing”, zoals ze hier in het frans zeggen; stom woord vind ik dat). Van onder naar boven droeg ik schoenen, sokjes, een joggersshort, een horloge, een hartslagmeterband en een bril en een walkman. En dan nog was het warm. Echt zaaalig weer. Na “le footing” een shakeske gedronken, een heerlijke douche genomen, mijn kinnebakkes geschoren. Daarna ben ik buiten, zittend op een ongemakkelijk zittende stoel, gaan lezen in een boek. Van onder naar boven droeg ik badsleffers van Nike, een short van Adidas en een zonnebril van Julbo. Dezelfde bril als waarover ik het een maand geleden al eens had. En dan nog was het warm.
Bij dit alles miste ik dus een tapasbar en een strand. Wat moet het zalig zijn om in het Zuiden van Spanje een hacienda te hebben alwaar het het hele jaar door gemiddeld 22 graden op de schaal van Celsius is. Heerlijk genietend van de tapas op je vrije dagje, hetgeen zeer vermoedelijk een zaterdag of zondag zou zijn en niet een vrijdag zoals hier in Algerije.
Overigens heb ik tijdens dat ontbijt van daarstraks de herhaling van het vrt-nieuws (kleine letters!!) van gisterenavond gezien. Op vakkundige wijze gepresenteerd door Martine Tanghe. In een stukje over de betoging en staking die er vandaag, vrijdag, in het gehele Belgische land zou zijn, lieten ze als bij wijze van voorsmaakje een vakbondsafgevaardigde aan het woord. Ik citeer ongeveer: “... de arrogante directie zal oogsten wat ze gezaaid heeft...” En dat zei dus een man die in een bedrijf werkt waar ze landbouwmachines maken !!! Over beroepsmisvorming gesproken.
Wat ik in het vervolg van deze dag ga doen weet ik nu nog niet. Indien ik er straks achter ben laat ik het nog wel weten. Doehoei !!
Zus, bedankt voor de complimentjes (die moeder van ons is nogal een tetter aan den telefoon). Ik zie je graag !!
Tapas en een strand. Dat ontbreekt er hier nog. Niet meer, maar zeker niet minder. Het is nu vrijdag, 13h58 lokale tijd. Dat van die lokale tijd kan ik vanaf zondag eindelijk achterwege laten, want dan zet de West-Europese wereld àl zijn klokken een uurtje achteruit en is het daar even laat of vroeg als hier. Wel zo makkelijk. Alleen de klok van mijn lieve mémée moet niet verzet worden. Omdat ze zo hoog hangt (die klok) kan ze er niet bij en heeft ze die nog op winteruur van vorig jaar staan. Toch wel goed gezien. Maar ik had het dus over tapas en een strand. Liefst zo’n mooi, zuiver zandstrand waar het natte zand tussen je tenen wegspoelt als je stilstaat in de branding. Zalig gevoel. Deze voormiddag heb ik redelijk uitgeslapen en daarna heb ik op het gemak ontbeten. Iets voor de middag ben ik dan gaan joggen (“le footing”, zoals ze hier in het frans zeggen; stom woord vind ik dat). Van onder naar boven droeg ik schoenen, sokjes, een joggersshort, een horloge, een hartslagmeterband en een bril en een walkman. En dan nog was het warm. Echt zaaalig weer. Na “le footing” een shakeske gedronken, een heerlijke douche genomen, mijn kinnebakkes geschoren. Daarna ben ik buiten, zittend op een ongemakkelijk zittende stoel, gaan lezen in een boek. Van onder naar boven droeg ik badsleffers van Nike, een short van Adidas en een zonnebril van Julbo. Dezelfde bril als waarover ik het een maand geleden al eens had. En dan nog was het warm.
Bij dit alles miste ik dus een tapasbar en een strand. Wat moet het zalig zijn om in het Zuiden van Spanje een hacienda te hebben alwaar het het hele jaar door gemiddeld 22 graden op de schaal van Celsius is. Heerlijk genietend van de tapas op je vrije dagje, hetgeen zeer vermoedelijk een zaterdag of zondag zou zijn en niet een vrijdag zoals hier in Algerije.
Overigens heb ik tijdens dat ontbijt van daarstraks de herhaling van het vrt-nieuws (kleine letters!!) van gisterenavond gezien. Op vakkundige wijze gepresenteerd door Martine Tanghe. In een stukje over de betoging en staking die er vandaag, vrijdag, in het gehele Belgische land zou zijn, lieten ze als bij wijze van voorsmaakje een vakbondsafgevaardigde aan het woord. Ik citeer ongeveer: “... de arrogante directie zal oogsten wat ze gezaaid heeft...” En dat zei dus een man die in een bedrijf werkt waar ze landbouwmachines maken !!! Over beroepsmisvorming gesproken.
Wat ik in het vervolg van deze dag ga doen weet ik nu nog niet. Indien ik er straks achter ben laat ik het nog wel weten. Doehoei !!
Zus, bedankt voor de complimentjes (die moeder van ons is nogal een tetter aan den telefoon). Ik zie je graag !!
27 oktober 2005
honderd
Dagen 98, 99 en 100
ma, di en wo 24, 25 en 26/10
Het is weer eens drie dagen geleden dat ik mijn vingeren over het klavier liet glijden om u deze gevleugelde woorden toe te sturen, en dus dacht ik zojuist “het is weeral drie dagen geleden dat ik nog eens iets in mijn dagboek gezet heb, dus allé vooruit”. En zo komt het dat ik hier nu, in kleermakerszit, op het bed, mijn vingeren over het klavier laat glijden. Erg veel heb ik eigenlijk niet te vertellen. Behalve dan misschien dat het vandaag de honderdste dag is dat mijn voeten Algerijnse grond raken. En daarmee is Algerije het derde land op mijn lijstje “meeste dagen voet op bodem gezet in...”. Na Belgie, en ik denk Frankrijk. Even kijken. Stage in Parijs, scoutskamp in Normandie/Bretagne, scoutskamp in Corsica (da’s ook Frankrijk), ski-verlof x 2, vakantie met de Wimpy ergens in ‘t zuiden, weekje Normandie, weekendje Normandie en dan vooral de ongeveer drie maanden in Chalon-sur-Saone – bekend als geboorteplaats van de uitvinder van de fotografie en sinds eind 1998 ook bekend als de plaats waar een zekere Vlaming ging helpen in de lokale drukkerij om daar een nieuwe lijn te installeren - en dan zijn er natuurlijk nog de vele passages die ik in het Franse land gedaan heb, op weg naar andere landen. Zo zal ik in totaal wel over de 100 dagen komen, en daarom staat Algerije dus nog steeds maar op drie. Algerije, godbetert. Waarom zijn er geen gasinstallaties te renoveren in – pakkembeet – Australië, op de Azoren of in Chili? Maar neen, niets van dat alles. Soit. Ik wijk af. De voorbije dagen zijn voorbij. En daarmee is eigenlijk alles gezegd. Alles blijft hier nogal redelijk stabiel. Zelfs het weer. Maar eigenlijk klopt ook dat niet helemaal want sinds zojuist is het sterk beginnen waaien. En hutjes bouwen kunnen ze hier niet erg goed, waardoor het een gewaai en gefluit van jewelste is in dit kot. Soit. Ondertussen weet ik dat ik niet in Belgie ben met den broer zijne verjaardag, mémée hare verjaardag, janneke hare verjaardag, venessa en bjorna hunne verjaardag, mijne verjaardag, fayga hare verjaardag, en nog zo veel mensen hunne verjaardag. En ook niet met kerst maar waarschijnlijk wel met nieuwjaar en de zus hare verjaardag. Hoewel dat misschien ook weer niet helemaal waar is. Ik vertel in dit korte stuk blijkbaar veel halve waarheden waardoor het een langer stuk wordt om deze telkens recht te zetten. Het enige dat wel volledig waar is, is dat we sinds vanmiddag eindelijk een nieuwe auto hebben. Chauffeur Ammar zo fier als een pauw, maar dat zegt jullie toch totaal niks, dus het heeft geen zin hier verder over uit te wijden. Zoals de aandachtige lezer – en waarom zou die niet aandachtig zijn, zou ik wel eens willen weten – al gemerkt heeft ga ik hier niet meer schrijven over het slechte eten, de opgeslotenheid van het kamp, de weinige sportmogelijkheden, de extra drie kilo die er bij zijn op drie maanden tijd, de fijne collega’s, de ramadan, de traagheid van het land, enzovoort enzoverder. Indien er iets van dit alles wijzigt, zou dat pas nieuws zijn. Als het dan zover is laat ik het ongetwijfeld wel weten, hoewel ik dat nu zelf natuurlijk nog niet kan weten. Maar ik wijk weer eens af. Eigenlijk weet ik niet meer wat typen en dus stop ik.
ma, di en wo 24, 25 en 26/10
Het is weer eens drie dagen geleden dat ik mijn vingeren over het klavier liet glijden om u deze gevleugelde woorden toe te sturen, en dus dacht ik zojuist “het is weeral drie dagen geleden dat ik nog eens iets in mijn dagboek gezet heb, dus allé vooruit”. En zo komt het dat ik hier nu, in kleermakerszit, op het bed, mijn vingeren over het klavier laat glijden. Erg veel heb ik eigenlijk niet te vertellen. Behalve dan misschien dat het vandaag de honderdste dag is dat mijn voeten Algerijnse grond raken. En daarmee is Algerije het derde land op mijn lijstje “meeste dagen voet op bodem gezet in...”. Na Belgie, en ik denk Frankrijk. Even kijken. Stage in Parijs, scoutskamp in Normandie/Bretagne, scoutskamp in Corsica (da’s ook Frankrijk), ski-verlof x 2, vakantie met de Wimpy ergens in ‘t zuiden, weekje Normandie, weekendje Normandie en dan vooral de ongeveer drie maanden in Chalon-sur-Saone – bekend als geboorteplaats van de uitvinder van de fotografie en sinds eind 1998 ook bekend als de plaats waar een zekere Vlaming ging helpen in de lokale drukkerij om daar een nieuwe lijn te installeren - en dan zijn er natuurlijk nog de vele passages die ik in het Franse land gedaan heb, op weg naar andere landen. Zo zal ik in totaal wel over de 100 dagen komen, en daarom staat Algerije dus nog steeds maar op drie. Algerije, godbetert. Waarom zijn er geen gasinstallaties te renoveren in – pakkembeet – Australië, op de Azoren of in Chili? Maar neen, niets van dat alles. Soit. Ik wijk af. De voorbije dagen zijn voorbij. En daarmee is eigenlijk alles gezegd. Alles blijft hier nogal redelijk stabiel. Zelfs het weer. Maar eigenlijk klopt ook dat niet helemaal want sinds zojuist is het sterk beginnen waaien. En hutjes bouwen kunnen ze hier niet erg goed, waardoor het een gewaai en gefluit van jewelste is in dit kot. Soit. Ondertussen weet ik dat ik niet in Belgie ben met den broer zijne verjaardag, mémée hare verjaardag, janneke hare verjaardag, venessa en bjorna hunne verjaardag, mijne verjaardag, fayga hare verjaardag, en nog zo veel mensen hunne verjaardag. En ook niet met kerst maar waarschijnlijk wel met nieuwjaar en de zus hare verjaardag. Hoewel dat misschien ook weer niet helemaal waar is. Ik vertel in dit korte stuk blijkbaar veel halve waarheden waardoor het een langer stuk wordt om deze telkens recht te zetten. Het enige dat wel volledig waar is, is dat we sinds vanmiddag eindelijk een nieuwe auto hebben. Chauffeur Ammar zo fier als een pauw, maar dat zegt jullie toch totaal niks, dus het heeft geen zin hier verder over uit te wijden. Zoals de aandachtige lezer – en waarom zou die niet aandachtig zijn, zou ik wel eens willen weten – al gemerkt heeft ga ik hier niet meer schrijven over het slechte eten, de opgeslotenheid van het kamp, de weinige sportmogelijkheden, de extra drie kilo die er bij zijn op drie maanden tijd, de fijne collega’s, de ramadan, de traagheid van het land, enzovoort enzoverder. Indien er iets van dit alles wijzigt, zou dat pas nieuws zijn. Als het dan zover is laat ik het ongetwijfeld wel weten, hoewel ik dat nu zelf natuurlijk nog niet kan weten. Maar ik wijk weer eens af. Eigenlijk weet ik niet meer wat typen en dus stop ik.
24 oktober 2005
DRIE MAAL HIEP VOOR DEN BROERE
HAPPY BIRTHDAY BRO !!!
zolang da gij maar blijft verjaren haal ik je nooit in hé... ouwe !!
hehe, toch een gelukkige verjaardag gewenst hé broertjen
zolang da gij maar blijft verjaren haal ik je nooit in hé... ouwe !!
hehe, toch een gelukkige verjaardag gewenst hé broertjen
Spook
Dag 97: zondag 23/10
Ik lig hier op het bed van mijn hotelkamer “het spook van Toetegaai” te lezen. Ik had nog nooit een boek van Herman B gelezen. Dat komt zo omdat ik in weze niet erg op langharige teckels gesteld ben. Wel op de vierpotige exemplaren. Maar niet op de twee-benige. Waarom weet ik niet. Ik denk dan meteen aan haar in de soep. En soep waar een haar in ligt dat vind ik vies. En dus had ik nooit de moeite genomen om eens een boek van Herman B te lezen. Nu is het zo dat ik hier natuurlijk wel iéts moet doen en zo kwam het dat ik gisteren nog maar “het spook van Toetegaai” kocht in het boekenwinkeltje van mijn favorietje nichtje. Het was weer een hele rekening, maar ik ben er niet rouwig om. Ze keek me wel raar aan toen ik ook de modespecial van Knack kocht. Het moeten toch niet altijd motoren en auto’s zijn? Maar terug naar Herman B. Eigenlijk vind ik het tot nu toe wel een goed boek. En dat is maar goed ook, want anders zou ik hier mijn tijd moeten slijten met een slecht boek en dat zou wel niet zo leuk zijn. Ik heb al 72 bladzijden gelezen, en dat tussen 20h26 en 21H54. Een hele prestatie. Ik vind trouwens zijn stijl wel een beetje op de mijne trekken. En aangezien ik nog nooit iets van zijn werk gelezen had kan het niet andersom zijn. Hij heeft zo een beetje pipi en kaka humor. En dat is natuurlijk wel heel plezant. Eigenlijk zou ik best wel even beroemd kunnen zijn als Herman B. En zijn bescheidenheid heb ik ook al. Alleen zou ik dan veel meer het woord “tieten” moeten gebruiken. En dat wordt moeilijk natuurlijk. Aangezien er hier van dat bewuste woord niet veel te zien is zou het nogal van dommigheid getuigen om dat woord vaak te gebruiken. En bovendien zou mijn papa dan niet weten wat te antwoorden als mijn mémée vraagt hoe het met me is. Mijn mémée heeft geen internet en dus vraagt ze altijd aan mijn papa hoe het met me is. “Goed”, zou hij zeggen. En dan gevolgd door een zin met het beruchte t-woord erin. Dat zou toch al te bar zijn. En dus zal ik nooit zo beroemd worden als Herman B. En dat alleen maar omdat er hier geen ti....
Mocht er iemand zich afvragen hoe mijn reis geweest is, dan kan ik die geinteresseerde persoon geruststellen door te zeggen dat de reis goed verlopen is. Ik heb onderweg zelfs door het raampje van de vlieger gezwaaid. Vond ik zelf wel een leuk idee. Ik kwam erop toen ik in Parijs dacht van: ik ga straks eens door het raampje zwaaien. Als ik al aan het raampje zit. Wat helemaal niet zeker was. Ik wachtte dus in volle spanning af en mijn geduld werd beloond met een zitje aan het raampje. Jammer genoeg zat er een Frans-Algerijns ettertje achter mij die de hele tijd tegen mijn stoel schopte met zijn korte beentjes. Gelukkig voor die jongen ben ik zelf een heel brave jongeman, anders had ik zijn beentjes nog wat korter gemaakt zodat hij er niet meer aan de achterkant van mijn stoel mee zou geraken. Maar onderweg - het moet ergens in de buurt van Spanje geweest zijn – heb ik dus uit het raampje gezwaaid. En nu ga ik bijna slapen.
Ik lig hier op het bed van mijn hotelkamer “het spook van Toetegaai” te lezen. Ik had nog nooit een boek van Herman B gelezen. Dat komt zo omdat ik in weze niet erg op langharige teckels gesteld ben. Wel op de vierpotige exemplaren. Maar niet op de twee-benige. Waarom weet ik niet. Ik denk dan meteen aan haar in de soep. En soep waar een haar in ligt dat vind ik vies. En dus had ik nooit de moeite genomen om eens een boek van Herman B te lezen. Nu is het zo dat ik hier natuurlijk wel iéts moet doen en zo kwam het dat ik gisteren nog maar “het spook van Toetegaai” kocht in het boekenwinkeltje van mijn favorietje nichtje. Het was weer een hele rekening, maar ik ben er niet rouwig om. Ze keek me wel raar aan toen ik ook de modespecial van Knack kocht. Het moeten toch niet altijd motoren en auto’s zijn? Maar terug naar Herman B. Eigenlijk vind ik het tot nu toe wel een goed boek. En dat is maar goed ook, want anders zou ik hier mijn tijd moeten slijten met een slecht boek en dat zou wel niet zo leuk zijn. Ik heb al 72 bladzijden gelezen, en dat tussen 20h26 en 21H54. Een hele prestatie. Ik vind trouwens zijn stijl wel een beetje op de mijne trekken. En aangezien ik nog nooit iets van zijn werk gelezen had kan het niet andersom zijn. Hij heeft zo een beetje pipi en kaka humor. En dat is natuurlijk wel heel plezant. Eigenlijk zou ik best wel even beroemd kunnen zijn als Herman B. En zijn bescheidenheid heb ik ook al. Alleen zou ik dan veel meer het woord “tieten” moeten gebruiken. En dat wordt moeilijk natuurlijk. Aangezien er hier van dat bewuste woord niet veel te zien is zou het nogal van dommigheid getuigen om dat woord vaak te gebruiken. En bovendien zou mijn papa dan niet weten wat te antwoorden als mijn mémée vraagt hoe het met me is. Mijn mémée heeft geen internet en dus vraagt ze altijd aan mijn papa hoe het met me is. “Goed”, zou hij zeggen. En dan gevolgd door een zin met het beruchte t-woord erin. Dat zou toch al te bar zijn. En dus zal ik nooit zo beroemd worden als Herman B. En dat alleen maar omdat er hier geen ti....
Mocht er iemand zich afvragen hoe mijn reis geweest is, dan kan ik die geinteresseerde persoon geruststellen door te zeggen dat de reis goed verlopen is. Ik heb onderweg zelfs door het raampje van de vlieger gezwaaid. Vond ik zelf wel een leuk idee. Ik kwam erop toen ik in Parijs dacht van: ik ga straks eens door het raampje zwaaien. Als ik al aan het raampje zit. Wat helemaal niet zeker was. Ik wachtte dus in volle spanning af en mijn geduld werd beloond met een zitje aan het raampje. Jammer genoeg zat er een Frans-Algerijns ettertje achter mij die de hele tijd tegen mijn stoel schopte met zijn korte beentjes. Gelukkig voor die jongen ben ik zelf een heel brave jongeman, anders had ik zijn beentjes nog wat korter gemaakt zodat hij er niet meer aan de achterkant van mijn stoel mee zou geraken. Maar onderweg - het moet ergens in de buurt van Spanje geweest zijn – heb ik dus uit het raampje gezwaaid. En nu ga ik bijna slapen.
16 oktober 2005
ben weer thuis
Dagen 95 en 96 stonden in het teken van alweer de derde terugreis. Zaterdag als een gek van de site naar het hotel gereden (sinds enkele dagen is ons Kangooke geruuld voor een heuse citroen C5, een echte luxe-voiture, en de chauffeur wou het geweten hebben) en dus lekker vroeg aangekomen. Genikst, gegeten, nog eens genikst en 's nacht ook genikst (slapen lukt hier dus écht nooit).
Zondag vroeg de vlieger op richting Marseille. We zitten met vijf Fabbers op hetzelfde vliegtuig. Gelukkig maar... dat maakt de vierenhalf uur wachten op de aansluiting toch ietwat draaglijk. Tegen 18H15 raken we Belgische bodem en anderhalf uur later ben ik thuis. Tot volgende zondag. De ballen en tot dan!!
Zondag vroeg de vlieger op richting Marseille. We zitten met vijf Fabbers op hetzelfde vliegtuig. Gelukkig maar... dat maakt de vierenhalf uur wachten op de aansluiting toch ietwat draaglijk. Tegen 18H15 raken we Belgische bodem en anderhalf uur later ben ik thuis. Tot volgende zondag. De ballen en tot dan!!
15 oktober 2005
veel tekst...
Dag 91, 92, 93 en 94
Dinsdag 11 tem Vrijdag 14 oktober
’t Is vrijdagavond, 21h40. Ik probeer me de laatste dagen weer voor de geest te halen. Gezien die hier allen sterk op elkaar gelijken is dat geen makkie. En al zeker niet na een matte dag als vandaag. Vanmorgen werd ik gewekt door wat ik als getik tegen de luiken van mijn ramen ervaarde. Mijn eerste gedacht was dat ik diegene die me op mijne vrije dag zo vroeg durfde storen toch wel eens een rake trap tussen zijn grote tenen zou geven. Maar er bleken hogere krachten aan het werk te zijn. Het betrokken en natte weer van gisterenavond had zich doorgezet en het was de strakke wind die de regendruppels bijna horizontaal tegen mijn raam deed uiteenspatten. Gelijk al een domper dus, wetende dat ik de ganse dag in mijn bungalow zou moeten doorbrengen. Drie films, avondeten bij kaarslicht (omdat tijdens het bericht dat de “nachtvluchten” nog steeds voor problemen zoregen de stroom nog maar eens was uitgevallen) en veel geluier later zit ik nu dus op mijn bed, voor de TV (we hebben sinds een half uurtje weer elentrik, eureka!) en breek ik mijn brein open om toch maar iets van de voorbije dagen op een chronologische manier via het klavier op dit virtuele papier te krijgen. Ik zal dus maar beginnen bij...
Dinsdag: overdag niks speciaal te melden. ’s Avonds een paar telefonnekes naar het thuisfront willen doen, maar de lokale operator “Djezzy” doet de laatste tijd lastig. En als ik er dan als eens door geraak nemen ze aan de andere kant van de lijn (soms lijkt het op de andere kant van de wereld!) niet eens op! Bon. Vandaag heb ik zowel ’s middags als ’s avonds in mijn bungalowke gegeten, en dat deed best wel eens deugd. Niet volgefret het bed ingestapt. Om 06h15, tien minuten voor de wekker afloopt, vindt de chef-de-station het blijkbaar nodig om de tweede gaslijn te ventileren. Dat maakt dan zo’n overdovend lawaai dat we het zelfs hier in de basis horen!! Ik schrok me dan ook een hoedje en was meteen wakker om aan de volgende dag te beginnen, zijnde...
Woensdag: nog altijd zalig weer; belangrijkste nieuws is dat vandaag de “directeur construction” langskomt. En laat dat toevallig mijne parrain zijn! Voor een zo belangrijk iemand als mezelf kunnen ze natuurlijk niet janneke of mieke aanstellen als peter, dat begrijpt u... Net op de middag arriveert hij met mijn rechtstreeks chef, die ik in zeven weken niet meer gezien had. Door de misselijke timing gaan we een kwartier ater dan anders eten en valt mijn siëstake dus ook in het water. Na de middag verzamelt onze directeur iedereen in de vergader-keet. Hij heeft een communicatie te doen. Kort gezegd komt het erop neer dat we nu ongeveer halverwege het volledige project zitten, maar dat momenteel alles zowat vierlant draait. Alsof we dat niet wisten! Maar ze hebben wel het lef om het toe te geven én om er iets aan te doen. De top van het project-team wordt gereorganiseerd en hij gaat zichzelf persoonlijk met het project bezighouden. Aangezien het het grootste project is uit de hele geschiedenis van Major Projects is dat misschien wel een goed idee. Charisma en ervaring genoeg, dus het zal ongetwijfeld een versterking zijn. Verder zal er een evaluatie en aanpassing gebeuren van alle lokale teams. Dus ook die van ons. Wat dit als resultaat opleverd kan nu nog niemand zeggen. Tegen het einde van de maand zouden de krijtlijnen bekend moeten zijn.
’s Avonds nog maar eens in het restaurant gaan eten, aangezien het vanmiddag voor de afwisseling eens géén steak-frit was! Maar aangezien het dessert zo geweldig goed was heb ik me nog maar eens verboeft gevereten. Daar krijg ik ’s nachts spijt van!!
Weinig uitgeslapen begin ik aan de laatste volledige werkdag van deze rotatie: donderdag. Veel te doen en de voormiddag vliegt dan ook vooruit. Halverwege de namiddag is de goesting over en ik sleep me naar het einde van de dag. Vandaag is trouwens de eerste dag dat ik overdag geregeld een trui aandoe. Het is bewolkt, fris en af en toe valt er wat regen.
De brabecue ’s avonds duurt vanwege het koude weer en gebrek aan wijn of bier (tijdens de ramadan hier in de verre omgeving niet te verkrijgen) een pak minder lang dan andere weken. Ik heb eens naar de eindejaarsplanning gevraagd maar dat is nu nog koffiedik kijken. Ondanks alle problemen zouden ze graag eind december de shut-down doen. Pokke-timing natuurlijk. Afwachten dus: in principe wilt de klant woensdag 19 december een planning.
En zo is het dus vrijdag geworden. Zojuist het kleine beetje dat ik meeneem ingepakt (sandalen zal ik niet meer nodig hebben peis ik) en de kamer een beetje opgeruimd. Dadelijk nog douchen, scheren en dan gaan maffen. Morgen zou de escorte me tegen 10h komen halen. Hat zal dus pas zondagavond zijn, in de rokerig huiskamer van ons huisje, dat ik het vervolg kan melden en maar eens zal rondbellen om mijn week zo gevuld mogelijk te krijgen. Maar dat vertel ik dan wel gewoon, bij een colaatje. Lijkt me wel zo gezellig. Tot zondag !!
Dinsdag 11 tem Vrijdag 14 oktober
’t Is vrijdagavond, 21h40. Ik probeer me de laatste dagen weer voor de geest te halen. Gezien die hier allen sterk op elkaar gelijken is dat geen makkie. En al zeker niet na een matte dag als vandaag. Vanmorgen werd ik gewekt door wat ik als getik tegen de luiken van mijn ramen ervaarde. Mijn eerste gedacht was dat ik diegene die me op mijne vrije dag zo vroeg durfde storen toch wel eens een rake trap tussen zijn grote tenen zou geven. Maar er bleken hogere krachten aan het werk te zijn. Het betrokken en natte weer van gisterenavond had zich doorgezet en het was de strakke wind die de regendruppels bijna horizontaal tegen mijn raam deed uiteenspatten. Gelijk al een domper dus, wetende dat ik de ganse dag in mijn bungalow zou moeten doorbrengen. Drie films, avondeten bij kaarslicht (omdat tijdens het bericht dat de “nachtvluchten” nog steeds voor problemen zoregen de stroom nog maar eens was uitgevallen) en veel geluier later zit ik nu dus op mijn bed, voor de TV (we hebben sinds een half uurtje weer elentrik, eureka!) en breek ik mijn brein open om toch maar iets van de voorbije dagen op een chronologische manier via het klavier op dit virtuele papier te krijgen. Ik zal dus maar beginnen bij...
Dinsdag: overdag niks speciaal te melden. ’s Avonds een paar telefonnekes naar het thuisfront willen doen, maar de lokale operator “Djezzy” doet de laatste tijd lastig. En als ik er dan als eens door geraak nemen ze aan de andere kant van de lijn (soms lijkt het op de andere kant van de wereld!) niet eens op! Bon. Vandaag heb ik zowel ’s middags als ’s avonds in mijn bungalowke gegeten, en dat deed best wel eens deugd. Niet volgefret het bed ingestapt. Om 06h15, tien minuten voor de wekker afloopt, vindt de chef-de-station het blijkbaar nodig om de tweede gaslijn te ventileren. Dat maakt dan zo’n overdovend lawaai dat we het zelfs hier in de basis horen!! Ik schrok me dan ook een hoedje en was meteen wakker om aan de volgende dag te beginnen, zijnde...
Woensdag: nog altijd zalig weer; belangrijkste nieuws is dat vandaag de “directeur construction” langskomt. En laat dat toevallig mijne parrain zijn! Voor een zo belangrijk iemand als mezelf kunnen ze natuurlijk niet janneke of mieke aanstellen als peter, dat begrijpt u... Net op de middag arriveert hij met mijn rechtstreeks chef, die ik in zeven weken niet meer gezien had. Door de misselijke timing gaan we een kwartier ater dan anders eten en valt mijn siëstake dus ook in het water. Na de middag verzamelt onze directeur iedereen in de vergader-keet. Hij heeft een communicatie te doen. Kort gezegd komt het erop neer dat we nu ongeveer halverwege het volledige project zitten, maar dat momenteel alles zowat vierlant draait. Alsof we dat niet wisten! Maar ze hebben wel het lef om het toe te geven én om er iets aan te doen. De top van het project-team wordt gereorganiseerd en hij gaat zichzelf persoonlijk met het project bezighouden. Aangezien het het grootste project is uit de hele geschiedenis van Major Projects is dat misschien wel een goed idee. Charisma en ervaring genoeg, dus het zal ongetwijfeld een versterking zijn. Verder zal er een evaluatie en aanpassing gebeuren van alle lokale teams. Dus ook die van ons. Wat dit als resultaat opleverd kan nu nog niemand zeggen. Tegen het einde van de maand zouden de krijtlijnen bekend moeten zijn.
’s Avonds nog maar eens in het restaurant gaan eten, aangezien het vanmiddag voor de afwisseling eens géén steak-frit was! Maar aangezien het dessert zo geweldig goed was heb ik me nog maar eens verboeft gevereten. Daar krijg ik ’s nachts spijt van!!
Weinig uitgeslapen begin ik aan de laatste volledige werkdag van deze rotatie: donderdag. Veel te doen en de voormiddag vliegt dan ook vooruit. Halverwege de namiddag is de goesting over en ik sleep me naar het einde van de dag. Vandaag is trouwens de eerste dag dat ik overdag geregeld een trui aandoe. Het is bewolkt, fris en af en toe valt er wat regen.
De brabecue ’s avonds duurt vanwege het koude weer en gebrek aan wijn of bier (tijdens de ramadan hier in de verre omgeving niet te verkrijgen) een pak minder lang dan andere weken. Ik heb eens naar de eindejaarsplanning gevraagd maar dat is nu nog koffiedik kijken. Ondanks alle problemen zouden ze graag eind december de shut-down doen. Pokke-timing natuurlijk. Afwachten dus: in principe wilt de klant woensdag 19 december een planning.
En zo is het dus vrijdag geworden. Zojuist het kleine beetje dat ik meeneem ingepakt (sandalen zal ik niet meer nodig hebben peis ik) en de kamer een beetje opgeruimd. Dadelijk nog douchen, scheren en dan gaan maffen. Morgen zou de escorte me tegen 10h komen halen. Hat zal dus pas zondagavond zijn, in de rokerig huiskamer van ons huisje, dat ik het vervolg kan melden en maar eens zal rondbellen om mijn week zo gevuld mogelijk te krijgen. Maar dat vertel ik dan wel gewoon, bij een colaatje. Lijkt me wel zo gezellig. Tot zondag !!
13 oktober 2005
update
wimpy heeft gelijk... zaterdagochtend update... moet nu werken... geen tijd... vrijdag geen internet... doe mijn best... daaaaag...
11 oktober 2005
warm
Dag 88, 89 en 90
Zaterdag 8, zondag 9 en maandag 10
’t Is terug warmer geworden. Maandag iets na de middag halen we 34 – 35 graden. En dat dus midden oktober. Net zoals de zomer is volgens de lokale Algerijntjes ook de herfst al warmer dan andere jaren.
Ondertussen vallen de ramadanners hier als vliegen: de poetsvrouw viel den derde dag al flauw en als ik de chauffeurs vermoeid in hunne camion zie kruipen om 17h, wetende dat die voor het laatst om 04h00 gegeten hebben, ben ik blij da’k niet op de baan moet zijn.
Ondertussen zijn er opnieuw kabels en instrumenten aangekomen. Terug meer werk. Gelukkig maar.
Voor de rest niks speciaal. Kijk al stilaan uit naar het einde van de week. In principe is het hier voor mij donderdag avond gedaan: vrijdag nie werken en de escorte komt me zaterdag om 10h oppikken. Hopelijk moet ik dan niet naar den bureau in Bethioua gaan, maar ik peis het niet.
Volgende week zal het spoeien worden om iedereen eens gezien te hebben. Ik zal al maar stilaan beginnen af te spreken.
See you later, aligator !!
Zaterdag 8, zondag 9 en maandag 10
’t Is terug warmer geworden. Maandag iets na de middag halen we 34 – 35 graden. En dat dus midden oktober. Net zoals de zomer is volgens de lokale Algerijntjes ook de herfst al warmer dan andere jaren.
Ondertussen vallen de ramadanners hier als vliegen: de poetsvrouw viel den derde dag al flauw en als ik de chauffeurs vermoeid in hunne camion zie kruipen om 17h, wetende dat die voor het laatst om 04h00 gegeten hebben, ben ik blij da’k niet op de baan moet zijn.
Ondertussen zijn er opnieuw kabels en instrumenten aangekomen. Terug meer werk. Gelukkig maar.
Voor de rest niks speciaal. Kijk al stilaan uit naar het einde van de week. In principe is het hier voor mij donderdag avond gedaan: vrijdag nie werken en de escorte komt me zaterdag om 10h oppikken. Hopelijk moet ik dan niet naar den bureau in Bethioua gaan, maar ik peis het niet.
Volgende week zal het spoeien worden om iedereen eens gezien te hebben. Ik zal al maar stilaan beginnen af te spreken.
See you later, aligator !!
08 oktober 2005
plat
Dag 86 en 87: donderdag 06/10 en vrijdag 07/10
Donderdag is G op de site aangekomen, samen met een lokale calibreur. Een heel gedoe om de juiste sleutel van de juiste bungalow te pakken te krijgen. Nog maar eens een gebrek aan organisatie van die mannen hier. Voeg daar aan toe dat ze geen zak goesting hebben om te werken (nog minder dan anders) tijdens de Ramadan en je hebt zowat het plaatje.
Voor de rest nog eens goe gegeten 's avonds. Weeral veels te veel, maar da's niks nieuws onder de zon. De avond afgesloten met een filmke. Hetgeen al beter te doen is nu ik een deftige geluidsinstallatie heb (zie multimedia van enkele blogs terug).
Vrijdag heb ik, net als het openbare leven in België, vooral plat gelegen. 's Morgens goed uitgeslapen, hetgeen hier eigenlijk nog nooit gelukt was. Echt in form voel ik me niet. Na een uurtje in de zon vertoefd te hebben laat ik mijn middageten zakken tijdens een siësta... dewelke veels te lang uitloopt. Damn, de dag weggeslapen... Maar bon, deed wel goed. 's Avonds nog wat gesport en op tijd m'n bed in. Kop zit trouwens nog steeds vol snot. Nie t echt plezant.
Donderdag is G op de site aangekomen, samen met een lokale calibreur. Een heel gedoe om de juiste sleutel van de juiste bungalow te pakken te krijgen. Nog maar eens een gebrek aan organisatie van die mannen hier. Voeg daar aan toe dat ze geen zak goesting hebben om te werken (nog minder dan anders) tijdens de Ramadan en je hebt zowat het plaatje.
Voor de rest nog eens goe gegeten 's avonds. Weeral veels te veel, maar da's niks nieuws onder de zon. De avond afgesloten met een filmke. Hetgeen al beter te doen is nu ik een deftige geluidsinstallatie heb (zie multimedia van enkele blogs terug).
Vrijdag heb ik, net als het openbare leven in België, vooral plat gelegen. 's Morgens goed uitgeslapen, hetgeen hier eigenlijk nog nooit gelukt was. Echt in form voel ik me niet. Na een uurtje in de zon vertoefd te hebben laat ik mijn middageten zakken tijdens een siësta... dewelke veels te lang uitloopt. Damn, de dag weggeslapen... Maar bon, deed wel goed. 's Avonds nog wat gesport en op tijd m'n bed in. Kop zit trouwens nog steeds vol snot. Nie t echt plezant.
06 oktober 2005
...SNIF...
woensdag 05/10
...snut... vandaag niks te melden... snot... HATSJOE!!... snotvalling... snif...
...snut... vandaag niks te melden... snot... HATSJOE!!... snotvalling... snif...
05 oktober 2005
Ramadan live
04 oktober
Vandaag was dus de eerste dag van de Ramadan. In de voormiddag was er niks van te merken. Tegen de middag werd echter duidelijk dat het ff zoeken was voor de concierge. Hij had ons wel een koude maaltijd toegezegd, maar toen P en ik in een verder volledig lege refter kwamen bleek hij dan toch steak en frieten klaar te laten maken. Beter gebakken dan anders zelfs.
Na de middag liep de werf stilaan leeg en tegen 15 uur was de laatste onderaannemer vertrokken. Wel kalm zo op de site.
Normaal gezien zou ik ’s avonds een baguette eten, maar aangezien ze me gezegd hadden dat het in de Ramadan ’s avonds echt beter eten was wilde ik dat zelf wel eens zien. ’t Is trouwens de allereerste avond dat ik een lange broek aandoe. Vandaag is het “serieus” afgekoeld.
Bij het binnenkomen bleek de tafel reeds gedekt. En de keuken die normaal gezien –hoe zal ik dit netjes zeggen- niet te vreten valt, blijkt nu plots een heuse viergangenmenu voor te schotelen. Soep en salade vooraf, vis en vlees, vergezeld van gevulde aardappelen daarna. Een superzoet baklava-achtig nagerecht voorzien van een coulis van verschillende fruitsoorten. Echt wel vree goed allemaal. Ik vraag me af waarom ze dat zo niet het hele jaar door doen.
Nu, een uur later, zit ik nog steeds te puffen. Maar best niet iedere dag zo twee keer schrokken.
Om middernacht gaan de algerijnen hier nog eens eten, maar dat zal ik maar aan me voorbij laten gaan...
Vandaag was dus de eerste dag van de Ramadan. In de voormiddag was er niks van te merken. Tegen de middag werd echter duidelijk dat het ff zoeken was voor de concierge. Hij had ons wel een koude maaltijd toegezegd, maar toen P en ik in een verder volledig lege refter kwamen bleek hij dan toch steak en frieten klaar te laten maken. Beter gebakken dan anders zelfs.
Na de middag liep de werf stilaan leeg en tegen 15 uur was de laatste onderaannemer vertrokken. Wel kalm zo op de site.
Normaal gezien zou ik ’s avonds een baguette eten, maar aangezien ze me gezegd hadden dat het in de Ramadan ’s avonds echt beter eten was wilde ik dat zelf wel eens zien. ’t Is trouwens de allereerste avond dat ik een lange broek aandoe. Vandaag is het “serieus” afgekoeld.
Bij het binnenkomen bleek de tafel reeds gedekt. En de keuken die normaal gezien –hoe zal ik dit netjes zeggen- niet te vreten valt, blijkt nu plots een heuse viergangenmenu voor te schotelen. Soep en salade vooraf, vis en vlees, vergezeld van gevulde aardappelen daarna. Een superzoet baklava-achtig nagerecht voorzien van een coulis van verschillende fruitsoorten. Echt wel vree goed allemaal. Ik vraag me af waarom ze dat zo niet het hele jaar door doen.
Nu, een uur later, zit ik nog steeds te puffen. Maar best niet iedere dag zo twee keer schrokken.
Om middernacht gaan de algerijnen hier nog eens eten, maar dat zal ik maar aan me voorbij laten gaan...
04 oktober 2005
Ramadan
waar zaten we?? dag 80, 81, 82, 83 en 84
zaterdag: 01 oktober en dus vandaag exact een half jaar bij FAB-GTI!! Jeuj. Voorbijgevlogen, dat jaar. Geen spijt gehad van de verandering.
zondag: onze chauffeur, Miloud, moest boodschappen gaan doen. Maar aangezien hij geen frans kan lezen, vertaalt hij steeds de lijstjes voor zichzelf naar het arabisch; je weet wel: zo van die krollekes en tekeningetjes. Kei grappig om te zien. Vandaag hadden we vier stukken gruyère en één bol kaas besteld. Meneer komt dus terug met één stukske gruyère en vier bollen kaas!! Kaas zat dus, de komende weken!!!
maandag: vandaag de eclips bewonderen. Er zijn er precies die meer in de schaduw blijven dan anders... raar mannen...
's Avonds gaan we met twee belgskes en vier arabieren sjotten (de chauffeur had eindelijk een bal gevonden). Man-man, als ge die ondereen bezig hoort staat precies wereldoorlog drie voor de deur. Techniek hebben ze wel. Mijn ploeg verliest met 5-6 en dus moeten we morgen de cacouettes betalen.
dinsdag: vandaag begint de Ramadan, de vaste-maand voor de moslims. Gelukkig moeten wij niet meedoen, wat niet wilt zeggen dat we er geen hinder van zullen ondervinden. 's Middags is de keuken toe, maar ze willen wel een koude maaltijd bereiden. 's Avonds zal er dan nog uitgebreider dan anders gegeten worden en die mannen krijgen om middernacht dan ook nog couscous voorgeschoteld. Maar die moeten dus wel om 7 uur 's morgens terug op't werk zijn hé! Om tegen 14 uur al te stoppen. Zo gaat dat hier nooit afraken...
zaterdag: 01 oktober en dus vandaag exact een half jaar bij FAB-GTI!! Jeuj. Voorbijgevlogen, dat jaar. Geen spijt gehad van de verandering.
zondag: onze chauffeur, Miloud, moest boodschappen gaan doen. Maar aangezien hij geen frans kan lezen, vertaalt hij steeds de lijstjes voor zichzelf naar het arabisch; je weet wel: zo van die krollekes en tekeningetjes. Kei grappig om te zien. Vandaag hadden we vier stukken gruyère en één bol kaas besteld. Meneer komt dus terug met één stukske gruyère en vier bollen kaas!! Kaas zat dus, de komende weken!!!
maandag: vandaag de eclips bewonderen. Er zijn er precies die meer in de schaduw blijven dan anders... raar mannen...
's Avonds gaan we met twee belgskes en vier arabieren sjotten (de chauffeur had eindelijk een bal gevonden). Man-man, als ge die ondereen bezig hoort staat precies wereldoorlog drie voor de deur. Techniek hebben ze wel. Mijn ploeg verliest met 5-6 en dus moeten we morgen de cacouettes betalen.
dinsdag: vandaag begint de Ramadan, de vaste-maand voor de moslims. Gelukkig moeten wij niet meedoen, wat niet wilt zeggen dat we er geen hinder van zullen ondervinden. 's Middags is de keuken toe, maar ze willen wel een koude maaltijd bereiden. 's Avonds zal er dan nog uitgebreider dan anders gegeten worden en die mannen krijgen om middernacht dan ook nog couscous voorgeschoteld. Maar die moeten dus wel om 7 uur 's morgens terug op't werk zijn hé! Om tegen 14 uur al te stoppen. Zo gaat dat hier nooit afraken...
02 oktober 2005
eclips
De schijfvormige zonsverduistering van morgen 03 oktober passeert met zijn maximum juist over Algerije. Dat ze hier wel erg zot zijn bewijst het feit dat owv die eclips morgen zelfs de scholen gesloten zijn!! Begrijpen wie kan...
GEELSE SPEELT PANNEN VAN HET DAK !!!
Yes, Geelse is leider in vierde!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Na winst met 16-7 tegen Joki staan we nu alleen aan de leiding!
Op naar de promotiepoule?
Els
Na winst met 16-7 tegen Joki staan we nu alleen aan de leiding!
Op naar de promotiepoule?
Els
01 oktober 2005
vitamine D
Dag 79: Vrijdag 30 september
En we gaan verder waar we gisteren geeindigd zijn. Heerlijk zomerweer. De zon wekt me al om 7h45. Bon, des te langer duurt de dag. Nog voor de middag heb ik uitgebreid ontbeten (op het terras in de zon), uitgebreid een paar tijdschriften gelezen (op het terras in de zon) en heb ik mijn vijf kilometer gelopen (uitgebreid in de zon, of wat dacht je). In één van die tijdschriften lees ik trouwens dat veel in de zon komen (en de daarbij opgedane portie vitamine D) de kans op prostaatkanker gevoelig doet dalen. Dat zit dus wel goed, daar beneden!!
Na de couscous komt er een mannetje met een hamertje langs, maar het tikje was niet erg zwaar. De namiddag laat ik gezapig verder bollen. Volgende keer de soundtrack van de Velvet Lounge gaan kopen, die zou hier nu wel op zijn plaats zijn. Niks om me druk in te maken.
En we gaan verder waar we gisteren geeindigd zijn. Heerlijk zomerweer. De zon wekt me al om 7h45. Bon, des te langer duurt de dag. Nog voor de middag heb ik uitgebreid ontbeten (op het terras in de zon), uitgebreid een paar tijdschriften gelezen (op het terras in de zon) en heb ik mijn vijf kilometer gelopen (uitgebreid in de zon, of wat dacht je). In één van die tijdschriften lees ik trouwens dat veel in de zon komen (en de daarbij opgedane portie vitamine D) de kans op prostaatkanker gevoelig doet dalen. Dat zit dus wel goed, daar beneden!!
Na de couscous komt er een mannetje met een hamertje langs, maar het tikje was niet erg zwaar. De namiddag laat ik gezapig verder bollen. Volgende keer de soundtrack van de Velvet Lounge gaan kopen, die zou hier nu wel op zijn plaats zijn. Niks om me druk in te maken.
If you’re happy and you know it clap your hands
CLAP CLAP
Dag 78: donderdag 29 september
De dag kondigt zich van bij het begin al schitterend aan. Na een bui gisterenavond is de hemel volledig opengetrokken en schijnt er een heerlijk zonnetje. Het begin van wat een prachtige dag zal worden.
Gisterenavond en vandaag zijn ze aan het thuisfront blijkbaar beginnen beseffen dat de Jean nu toch al bijna twee weken weg is. Ik krijg een heleboel nieuwtjes te lezen. Leuke, spannende, verrassende (house-warming party in november!!), schattige (samen vissen, gezellig), ... Ze zitten er allemaal tussen. Daar wordt een mens dus vrolijk van!!
De dag vordert snel en aangezien de onderaannemers niet op de site zijn heb ik de gelegenheid het papierwerk wat bij te werken. Zo vliegt de tijd hier echt wel vooruit.
In het vrt-nieuws wordt vanavond melding gemaakt van het referendum. Of van het “charter voor verzoening”, zoals Wim de Vilder het zo mooi zegt. Voor de mensen die het gezien zouden hebben: ze lopen hier dus niet rond in van die mega-tulbanden, zoals in Tamansaret. Dat ligt dan ook in het uiterste zuiden en die moeten daar temperaturen van 50° en meer zien te overleven. Hier is het veeleer zoals de laatste beelden uit Algiers. Gewone arabieren, waarvan er hier en daar wel eentje een tulbandje draagt. Opvallender waren wel de vrouwen: hoewel die er hier niet zijn, lopen die in de kleinere dorpen toch vaak nog gesluierd. De uitslag wordt volgens het journaal morgen al verwacht, maar dat betwijfel ik ten zeerste. Zoals ze hier georganiseerd zijn zal dat tellen nog wel een weekske in beslag nemen. Ben eens benieuwd wat het resultaat in de praktijk zal zijn.
’s Avonds houden we barbecue. Met een Italiaanse Belg in de keuken en een Spaanse Belg aan het vuur kan dat niet slecht aflopen. Het vlees is vandaag van uitzonderlijke kwaliteit (altijd afwachten geblazen, want je krijgt nooit twee keer achter elkaar hetzelfde van de slager). Zalige lamskoteletjes en pittige merguezworstjes zijn ons deel, met op de achergrond de heerlijk tonen van Tracey Chapman. En aangezien de collega’s graag een glaasje wijn mogen (om het aperitief, Ricard, weg te spoelen) worden de discusies al snel hilarisch belachelijk. Na een paar uur geef ik er de brui aan.
Moe maar voldaan, klaar voor het vrije dagje van morgen. La vie peut être belle. @+
Dag 78: donderdag 29 september
De dag kondigt zich van bij het begin al schitterend aan. Na een bui gisterenavond is de hemel volledig opengetrokken en schijnt er een heerlijk zonnetje. Het begin van wat een prachtige dag zal worden.
Gisterenavond en vandaag zijn ze aan het thuisfront blijkbaar beginnen beseffen dat de Jean nu toch al bijna twee weken weg is. Ik krijg een heleboel nieuwtjes te lezen. Leuke, spannende, verrassende (house-warming party in november!!), schattige (samen vissen, gezellig), ... Ze zitten er allemaal tussen. Daar wordt een mens dus vrolijk van!!
De dag vordert snel en aangezien de onderaannemers niet op de site zijn heb ik de gelegenheid het papierwerk wat bij te werken. Zo vliegt de tijd hier echt wel vooruit.
In het vrt-nieuws wordt vanavond melding gemaakt van het referendum. Of van het “charter voor verzoening”, zoals Wim de Vilder het zo mooi zegt. Voor de mensen die het gezien zouden hebben: ze lopen hier dus niet rond in van die mega-tulbanden, zoals in Tamansaret. Dat ligt dan ook in het uiterste zuiden en die moeten daar temperaturen van 50° en meer zien te overleven. Hier is het veeleer zoals de laatste beelden uit Algiers. Gewone arabieren, waarvan er hier en daar wel eentje een tulbandje draagt. Opvallender waren wel de vrouwen: hoewel die er hier niet zijn, lopen die in de kleinere dorpen toch vaak nog gesluierd. De uitslag wordt volgens het journaal morgen al verwacht, maar dat betwijfel ik ten zeerste. Zoals ze hier georganiseerd zijn zal dat tellen nog wel een weekske in beslag nemen. Ben eens benieuwd wat het resultaat in de praktijk zal zijn.
’s Avonds houden we barbecue. Met een Italiaanse Belg in de keuken en een Spaanse Belg aan het vuur kan dat niet slecht aflopen. Het vlees is vandaag van uitzonderlijke kwaliteit (altijd afwachten geblazen, want je krijgt nooit twee keer achter elkaar hetzelfde van de slager). Zalige lamskoteletjes en pittige merguezworstjes zijn ons deel, met op de achergrond de heerlijk tonen van Tracey Chapman. En aangezien de collega’s graag een glaasje wijn mogen (om het aperitief, Ricard, weg te spoelen) worden de discusies al snel hilarisch belachelijk. Na een paar uur geef ik er de brui aan.
Moe maar voldaan, klaar voor het vrije dagje van morgen. La vie peut être belle. @+
Abonneren op:
Posts (Atom)