zus

Donderdag (101) en Vrijdag (102)
Tapas en een strand. Dat ontbreekt er hier nog. Niet meer, maar zeker niet minder. Het is nu vrijdag, 13h58 lokale tijd. Dat van die lokale tijd kan ik vanaf zondag eindelijk achterwege laten, want dan zet de West-Europese wereld àl zijn klokken een uurtje achteruit en is het daar even laat of vroeg als hier. Wel zo makkelijk. Alleen de klok van mijn lieve mémée moet niet verzet worden. Omdat ze zo hoog hangt (die klok) kan ze er niet bij en heeft ze die nog op winteruur van vorig jaar staan. Toch wel goed gezien. Maar ik had het dus over tapas en een strand. Liefst zo’n mooi, zuiver zandstrand waar het natte zand tussen je tenen wegspoelt als je stilstaat in de branding. Zalig gevoel. Deze voormiddag heb ik redelijk uitgeslapen en daarna heb ik op het gemak ontbeten. Iets voor de middag ben ik dan gaan joggen (“le footing”, zoals ze hier in het frans zeggen; stom woord vind ik dat). Van onder naar boven droeg ik schoenen, sokjes, een joggersshort, een horloge, een hartslagmeterband en een bril en een walkman. En dan nog was het warm. Echt zaaalig weer. Na “le footing” een shakeske gedronken, een heerlijke douche genomen, mijn kinnebakkes geschoren. Daarna ben ik buiten, zittend op een ongemakkelijk zittende stoel, gaan lezen in een boek. Van onder naar boven droeg ik badsleffers van Nike, een short van Adidas en een zonnebril van Julbo. Dezelfde bril als waarover ik het een maand geleden al eens had. En dan nog was het warm.
Bij dit alles miste ik dus een tapasbar en een strand. Wat moet het zalig zijn om in het Zuiden van Spanje een hacienda te hebben alwaar het het hele jaar door gemiddeld 22 graden op de schaal van Celsius is. Heerlijk genietend van de tapas op je vrije dagje, hetgeen zeer vermoedelijk een zaterdag of zondag zou zijn en niet een vrijdag zoals hier in Algerije.
Overigens heb ik tijdens dat ontbijt van daarstraks de herhaling van het vrt-nieuws (kleine letters!!) van gisterenavond gezien. Op vakkundige wijze gepresenteerd door Martine Tanghe. In een stukje over de betoging en staking die er vandaag, vrijdag, in het gehele Belgische land zou zijn, lieten ze als bij wijze van voorsmaakje een vakbondsafgevaardigde aan het woord. Ik citeer ongeveer: “... de arrogante directie zal oogsten wat ze gezaaid heeft...” En dat zei dus een man die in een bedrijf werkt waar ze landbouwmachines maken !!! Over beroepsmisvorming gesproken.
Wat ik in het vervolg van deze dag ga doen weet ik nu nog niet. Indien ik er straks achter ben laat ik het nog wel weten. Doehoei !!

Zus, bedankt voor de complimentjes (die moeder van ons is nogal een tetter aan den telefoon). Ik zie je graag !!