als je even Googled en daar "miserable failure" intikt, kom je uit bij de biography van George Bush !!
echt waar, probeer maar even...
29 augustus 2005
Dagen 66 en 67: de reis !!!
Zaterdag in de voormiddag gaan werken. Tegen 10 uur komt de chef van DSP, da's de lokale veiligheidsfirma hier, zeggen dat de escorte een half uurtje later zou komen. "Ah, da's dus rond half drie, quoi". Neenee, om half elf. Ah bon, ik dacht dat die zoals altijd tegen 14h zouden komen. Des te beter eigenlijk. Ikke nog raprap enkele dringende mailkes gestuurd, gaan omkleden en vertrokken. De rit verliep redelijk rustig. Onderweg wel twee keer drie kwartier moeten wachten op de wissel van de escorte. Tegen half drie was ik in het hotel. Zoals steeds: ook nu weer bevalt het me eigenlijk niet. De lucht is hier anders, de open riool laat zich ruiken, de honden blaffen nog altijd. Eten was goed, nacht was dat niet aangezien de airco wel blaast maar niet koelt.
Zondag om 6 uur uit de veren, ontbeten en vertrokken. Aanschuiven bij de incheckbalie. Voor die 50 meter heb ik anderhalf uur nodig. Chaos troef. Eénmaal bij de dame aan de balie krijg ik doodleuk te horen dat "meneer eerste klasse vliegt en dus niet hoeft aan te schuiven". Ja, deuh, hangt daar dan een bordje of zo hé!!
Goed. Eindelijk de vlieger op. Die vertrekt zoals we al gewoon zijn met een half uur vertraging. Het eten is te doen (minder goed als de heenreis), de piloot weet de achterstand te beperken tot tien minuutjes. Wetende dat ik anderhalf uur later de Thalys aan de andere kant van Parijs moet zien te halen, ben ik blij dat de eersteklassers als eerste mogen uitstappen. Maar die euforie verdwijnt al snel als er aan de "passpoort"-controle een volledige hall volstaat. Niks aparte EU-doorgang. Parijs Orly is hopeloos verouderd. Opeengepakt, drummen, snikheet. En dan verdwijnen die acht bedienden ineens tegelijkertijd. Boe-geroep alom. Na een vol uur en twintig minuten eindelijk erdoor geraakt. Uiteraard moeten we ook allemaal tegelijkertijd de bagage hebben. U begrijpt wat ik bedoel. Daarna nog twintig minuten aanschuiven om een taxi te nemen. Als ik instap had ik eigenlijk al een kwartier op die Thalys moeten zitten. De chauffeur is een Algerijn, dus den babbel is geen probleem. In het Station Noord kan ik zonder problemen mijn ticket ruilen voor een andere. Dan blijkt die Thalys bomvol Hollanders te zitten. Maar goed, eindelijk iets dat op tijd vetrekt. Mijn ticket is tot in Brussel, maar achteraf moet ik via Berchem naar huis. Ikke naar de "trein-manager": of ik niet meekan tot in Berchem. Het eerste goede nieuws van de dag: ik mag mee en hoef niet bij te betalen! Lief hé. Was trouwens geen probleem geweest, want de firma betaalt toch.
In Berchem de trein op, nadat het perron werd bestormd door enkele honderden scoutsen die terug kwamen van Herfstontmoeting.
Om 18.46h kom ik aan. De pa en C staan me op te wachten. Mijnen haarbos, die doet denken aan 1993, het jaar vóór de tondeuse, krijgt gelijk de nodige commentaar (een dag later wilt hij er trouwens persé een foto van !!). s' Avonds chinees gegeten. Blij da'k terug ben.
Zondag om 6 uur uit de veren, ontbeten en vertrokken. Aanschuiven bij de incheckbalie. Voor die 50 meter heb ik anderhalf uur nodig. Chaos troef. Eénmaal bij de dame aan de balie krijg ik doodleuk te horen dat "meneer eerste klasse vliegt en dus niet hoeft aan te schuiven". Ja, deuh, hangt daar dan een bordje of zo hé!!
Goed. Eindelijk de vlieger op. Die vertrekt zoals we al gewoon zijn met een half uur vertraging. Het eten is te doen (minder goed als de heenreis), de piloot weet de achterstand te beperken tot tien minuutjes. Wetende dat ik anderhalf uur later de Thalys aan de andere kant van Parijs moet zien te halen, ben ik blij dat de eersteklassers als eerste mogen uitstappen. Maar die euforie verdwijnt al snel als er aan de "passpoort"-controle een volledige hall volstaat. Niks aparte EU-doorgang. Parijs Orly is hopeloos verouderd. Opeengepakt, drummen, snikheet. En dan verdwijnen die acht bedienden ineens tegelijkertijd. Boe-geroep alom. Na een vol uur en twintig minuten eindelijk erdoor geraakt. Uiteraard moeten we ook allemaal tegelijkertijd de bagage hebben. U begrijpt wat ik bedoel. Daarna nog twintig minuten aanschuiven om een taxi te nemen. Als ik instap had ik eigenlijk al een kwartier op die Thalys moeten zitten. De chauffeur is een Algerijn, dus den babbel is geen probleem. In het Station Noord kan ik zonder problemen mijn ticket ruilen voor een andere. Dan blijkt die Thalys bomvol Hollanders te zitten. Maar goed, eindelijk iets dat op tijd vetrekt. Mijn ticket is tot in Brussel, maar achteraf moet ik via Berchem naar huis. Ikke naar de "trein-manager": of ik niet meekan tot in Berchem. Het eerste goede nieuws van de dag: ik mag mee en hoef niet bij te betalen! Lief hé. Was trouwens geen probleem geweest, want de firma betaalt toch.
In Berchem de trein op, nadat het perron werd bestormd door enkele honderden scoutsen die terug kwamen van Herfstontmoeting.
Om 18.46h kom ik aan. De pa en C staan me op te wachten. Mijnen haarbos, die doet denken aan 1993, het jaar vóór de tondeuse, krijgt gelijk de nodige commentaar (een dag later wilt hij er trouwens persé een foto van !!). s' Avonds chinees gegeten. Blij da'k terug ben.
the last day of christ
Dag 65: vrijdag 26 augustus
Vandaag de laatste volledige dag op de site. Het is weeral heerlijk weer en ik probeer er met volle teugen van te genieten. En dat lukt behoorlijk. Tegen de avond stilaan mijn valies gepakt. Dat was wel een beetje speciaal. 's Avonds raak ik moeilijk in slaap.
Vandaag de laatste volledige dag op de site. Het is weeral heerlijk weer en ik probeer er met volle teugen van te genieten. En dat lukt behoorlijk. Tegen de avond stilaan mijn valies gepakt. Dat was wel een beetje speciaal. 's Avonds raak ik moeilijk in slaap.
Laatste volledige werkdag
Dag 64: donderdag 25 augustus 2005
Ik kom juist terug van de bbq die we gewoontegetrouw donderdagavond houden. De merguez-worstjes blijven mijn voorkeur genieten.
Deze bbq was een waardige afsluiter van mijn laatste volledige werkdag van deze rotatie. En het was een volle dag vandaag. Vanmorgen kregen we weer eens een nieuwe kabellijst te verwerken. Terwijl ik de voorbije dagen mijn vertrek voorbereidde, kon ik vandaag dus zo goed als alles in de elektronische prullenbak pleuren. Maar geen nood; zo ging de tijd tenminste vliegensvlug voorruit.
Gisterenavond heb ik het Belgische weerbericht met veel aandacht bekeken. Djeezes, wa’s dat daar! Slechts 19°C, bewolkt, regen. Vanmorgen ben ik eens op de thermometer gaan zien. Om kwart na zeven (da’s kwart na acht in België) was het 28 graden. Tegen 14h was het kwik gestegen naar een iets te warme 41 graden. Vooral de ochtenden en de avonden zijn hier momenteel zaaalig. Al heel de week staat er een strakblauwe lucht aan de hemel. Morgen nog een laatste keer genieten van dit schitterende weer.
Deze morgen wou ik trouwens nog snel een douche nemen, omdat we gisterenavond zonder water zaten. Toch maar uitstellen tot vanavond. Na tien minuten lopen heb ik maar eens een fotootje gemaakt...
Zaterdag, rond een uur of twee in de namiddag, gaat het dan met de chauffeur en onder escorte richting Arzew. Om nog maar eens een nachtje slecht slapen te verwerken. Zondag dan achtereenvolgens het vliegtuig, de taxi, de Thalys en de trein nemen om tegen de vroege avond thuis te komen.
Het gaat ongetwijfeld raar aanvoelen. De overweldigende luxe die er toch overal heerst, propere straten, geen zand (wel regen!), winkels die uitpuilen, nieuwe auto’s, bangelijk lekker eten. Langs de andere kant zal het depressieve weer ginds ook wel z’n uitwerking hebben.
Hopelijk heeft niet iedereen zijn verlof al achter de rug en valt er na de feestzomer nog ergens iets te beleven... En dan steekt er zo ergens rechts achter mijn oor ineens een duiveltje in mijn nek: “Jeanke, ge weet dat ge moet studeren ook” . En hij gooit er een mottig lachje achter aan. Kan goed zijn, maar daar ben ik zowiezo vanaf op 8 septemeber. Geslaagd of niet, den deze gaat er niet al te zeer van wakker liggen.
Maar goed. Morgen nog wat relaxen en vanaf zaterdag telt het eigenlijk al niet meer mee. De 67e dag die ik in totaal in Algerije zal geweest zijn, is ook de eerste dag (van de in totaal 22) sinds 13 juli dat ik weer Belgische bodem onder mijn (stoffige) schoenen zal voelen. Ik kan eerlijk gezegd niet meer wachten !!
Ik kom juist terug van de bbq die we gewoontegetrouw donderdagavond houden. De merguez-worstjes blijven mijn voorkeur genieten.
Deze bbq was een waardige afsluiter van mijn laatste volledige werkdag van deze rotatie. En het was een volle dag vandaag. Vanmorgen kregen we weer eens een nieuwe kabellijst te verwerken. Terwijl ik de voorbije dagen mijn vertrek voorbereidde, kon ik vandaag dus zo goed als alles in de elektronische prullenbak pleuren. Maar geen nood; zo ging de tijd tenminste vliegensvlug voorruit.
Gisterenavond heb ik het Belgische weerbericht met veel aandacht bekeken. Djeezes, wa’s dat daar! Slechts 19°C, bewolkt, regen. Vanmorgen ben ik eens op de thermometer gaan zien. Om kwart na zeven (da’s kwart na acht in België) was het 28 graden. Tegen 14h was het kwik gestegen naar een iets te warme 41 graden. Vooral de ochtenden en de avonden zijn hier momenteel zaaalig. Al heel de week staat er een strakblauwe lucht aan de hemel. Morgen nog een laatste keer genieten van dit schitterende weer.
Deze morgen wou ik trouwens nog snel een douche nemen, omdat we gisterenavond zonder water zaten. Toch maar uitstellen tot vanavond. Na tien minuten lopen heb ik maar eens een fotootje gemaakt...
Zaterdag, rond een uur of twee in de namiddag, gaat het dan met de chauffeur en onder escorte richting Arzew. Om nog maar eens een nachtje slecht slapen te verwerken. Zondag dan achtereenvolgens het vliegtuig, de taxi, de Thalys en de trein nemen om tegen de vroege avond thuis te komen.
Het gaat ongetwijfeld raar aanvoelen. De overweldigende luxe die er toch overal heerst, propere straten, geen zand (wel regen!), winkels die uitpuilen, nieuwe auto’s, bangelijk lekker eten. Langs de andere kant zal het depressieve weer ginds ook wel z’n uitwerking hebben.
Hopelijk heeft niet iedereen zijn verlof al achter de rug en valt er na de feestzomer nog ergens iets te beleven... En dan steekt er zo ergens rechts achter mijn oor ineens een duiveltje in mijn nek: “Jeanke, ge weet dat ge moet studeren ook” . En hij gooit er een mottig lachje achter aan. Kan goed zijn, maar daar ben ik zowiezo vanaf op 8 septemeber. Geslaagd of niet, den deze gaat er niet al te zeer van wakker liggen.
Maar goed. Morgen nog wat relaxen en vanaf zaterdag telt het eigenlijk al niet meer mee. De 67e dag die ik in totaal in Algerije zal geweest zijn, is ook de eerste dag (van de in totaal 22) sinds 13 juli dat ik weer Belgische bodem onder mijn (stoffige) schoenen zal voelen. Ik kan eerlijk gezegd niet meer wachten !!
25 augustus 2005
Brugge, Anderlecht, laatste dag
Dag 62 en Dag 63: dinsdag 23 en woensdag 24 augustus
Niks te melden. Regen en brand in Europa, lekker weertje hier (ttz: 39 graden blijft warm...)
Zowel Brugge als Anderlecht plaatsen zich voor de CL. Toch nog een beetje positief sportnieuws uit België. OK, toegegeven, onze tennissterren raken ook weer op niveau.
Niks te melden. Regen en brand in Europa, lekker weertje hier (ttz: 39 graden blijft warm...)
Zowel Brugge als Anderlecht plaatsen zich voor de CL. Toch nog een beetje positief sportnieuws uit België. OK, toegegeven, onze tennissterren raken ook weer op niveau.
24 augustus 2005
bwaak... teek
Dag 60: zondag 21 augustus
Een zondag als een ander. En terwijl het in België op sommige plaatsen weer eens flink geregend heeft, is het hier vandaag zalig weer. Volop zon, maar niet meer zo verschrikkelijk warm. Het is trouwens de eerste avond dat ik de airco afzet wegens te fris. En vooruit dan maar: aftellen... Nog exact een weekje en ik ben weeral thuis...
Dag 61: maandag 22 augustus
R is back
Vandaag komt R terug op de site. Ben ik weer “verantwoordelijke” af en dan mag hij de problemen oplossen. Waar we hem pas rond de middag verwachten staat hij al om 10h00 aan de poort. Zonder escorte. Hij werkt al zes jaar op projecten in Algerije, en de eerste jaren reed hij gewoon zelf het hele land door. En escortes vindt hij dus maar niks..
Hij is zaterdag nog langs geweest bij D, die ondertussen is opgenomen in het ziekenhuis. En gisteren heeft hij nog gebeld. D is vorig zaterdag naar Belgie gevlogen, en de arme man heeft de hele trip alleen moeten maken: Oran-Milaan-Parijs-Brussel. En dat met 40 graden koorts. Hij kon amper zijn valies dragen. Momenteel ligt hij zelfs in quarantaine, want buiten een zware bronchitis heeft hij ook nog een virus opgelopen waarvan men niet kan uitvissen wat het juist is. Maar 8 dagen op een rij zware koorts maken is geen lolletje...
Ondertussen heb ik ontdekt dat ze hier dus toch wel iets “koekjes”-achtig hebben: zo van die gevulde cakjes en pims look-a-likes. Mjammie.
GADVERDAMME. Terwijl ik dat hier zat te typen, gezeten op mijn bed, voelde ik iets kriebelen op mijn onderbeen. Effe wrijven. Voelt hard aan. Ja schijt zeg: een teek! Dan heb je dus 6 jaren aan de rand van een bos gewoond met hond en al en wordt je niet een keer gebeten door die krengen. Hier groeit er amper gras en heb je het zitten. Dat beest wou niet eens zo mekkelijk loslaten. Gelukkig zat die er nog niet lang en ik heb het eruit gekregen zonder dat de pootjes bleven zitten. Toch maar ontsmet, want hier weet je het nooit.
Een zondag als een ander. En terwijl het in België op sommige plaatsen weer eens flink geregend heeft, is het hier vandaag zalig weer. Volop zon, maar niet meer zo verschrikkelijk warm. Het is trouwens de eerste avond dat ik de airco afzet wegens te fris. En vooruit dan maar: aftellen... Nog exact een weekje en ik ben weeral thuis...
Dag 61: maandag 22 augustus
R is back
Vandaag komt R terug op de site. Ben ik weer “verantwoordelijke” af en dan mag hij de problemen oplossen. Waar we hem pas rond de middag verwachten staat hij al om 10h00 aan de poort. Zonder escorte. Hij werkt al zes jaar op projecten in Algerije, en de eerste jaren reed hij gewoon zelf het hele land door. En escortes vindt hij dus maar niks..
Hij is zaterdag nog langs geweest bij D, die ondertussen is opgenomen in het ziekenhuis. En gisteren heeft hij nog gebeld. D is vorig zaterdag naar Belgie gevlogen, en de arme man heeft de hele trip alleen moeten maken: Oran-Milaan-Parijs-Brussel. En dat met 40 graden koorts. Hij kon amper zijn valies dragen. Momenteel ligt hij zelfs in quarantaine, want buiten een zware bronchitis heeft hij ook nog een virus opgelopen waarvan men niet kan uitvissen wat het juist is. Maar 8 dagen op een rij zware koorts maken is geen lolletje...
Ondertussen heb ik ontdekt dat ze hier dus toch wel iets “koekjes”-achtig hebben: zo van die gevulde cakjes en pims look-a-likes. Mjammie.
GADVERDAMME. Terwijl ik dat hier zat te typen, gezeten op mijn bed, voelde ik iets kriebelen op mijn onderbeen. Effe wrijven. Voelt hard aan. Ja schijt zeg: een teek! Dan heb je dus 6 jaren aan de rand van een bos gewoond met hond en al en wordt je niet een keer gebeten door die krengen. Hier groeit er amper gras en heb je het zitten. Dat beest wou niet eens zo mekkelijk loslaten. Gelukkig zat die er nog niet lang en ik heb het eruit gekregen zonder dat de pootjes bleven zitten. Toch maar ontsmet, want hier weet je het nooit.
23 augustus 2005
kadookes ?
aiaiai, er zijn er blijkbaar die kadookes verwachten... HALLO?? This is your early morning wake up call!!! Beste mensen, ik ben hier om te wérken. Jawel! Souveniers koop je als je op vakantie bent. Bovendien ben ik hier quasi opgesloten in een woonkamp met een dubbel hek errond, drie meter hoog en gewapende militairen aan de poort. Waar en wanneer zou ik souvenierkes kunnen kopen? De tax-free zone in het vliegveld van Oran is kleiner dan het winkelke van 't zot-madammeke om den hoek!
Bon, ik zal een bekerke zand meebrengen (waaw, echt Algerijns zand, dat bijna uit de woestijn komt) of een steen of zo.
Allé, in ieder geval tot de zondag, met of zonder kadookes. Inshallah.
Bon, ik zal een bekerke zand meebrengen (waaw, echt Algerijns zand, dat bijna uit de woestijn komt) of een steen of zo.
Allé, in ieder geval tot de zondag, met of zonder kadookes. Inshallah.
21 augustus 2005
"word verification" bij nieuwe comments
Nee, ik ben niet zelf commentjes bij mijn blogs aan 't schrijven. Dat zijn van die automatische comments die dan een link met reclame bevatten. Spam dus. De laatste dagen werd mijn blog nogal overvallen door die onozele comments ("You have a great Blog! See also my blog @ blablabla". Yeah, right: alsof zo'n amerikaan efkes mijn vlaamse tekstjes zou begrijpen.)
Vandaar: bij nieuwe commentaar moet je vanaf nu een "word verification" invullen: je krijgt een willekeurige rij letters te zien en die moet je dan simpelweg overtypen. Niks aan. Laat dit je vooral niet tegenhouden om enkele commentjes te posten, want het is wat stilgevallen heb ik den indruk... Ciao
Vandaar: bij nieuwe commentaar moet je vanaf nu een "word verification" invullen: je krijgt een willekeurige rij letters te zien en die moet je dan simpelweg overtypen. Niks aan. Laat dit je vooral niet tegenhouden om enkele commentjes te posten, want het is wat stilgevallen heb ik den indruk... Ciao
NIEUWE FOTO’S TOEGEVOEGD. ZIE DE LINK HIERNAAST
Foto-album “allerlei Algerije” bevat enkele nieuwe sfeerbeelden van mijn uitstapje naar Arzew en Oran van twee weken geleden...
nog één weekje op site
Dag 59: zaterdag 20 augustus
Vandaag vertrekt S op rotatie. De escorte komt hem rond 14 uur oppikken. Binnen exact een week zullen ze daar weer staan. Dan om ondergetekende te begeleiden naar het hotel aan de kust.
Vandaag zijn ook eindelijk de deuren geleverd. Daar wachten we el even op. Maandag zou een ploeg ze komen installeren. Verder nog steeds geen vorderingen wat die verdomde binnenafwerking betreft.
Vanmiddag kreeg ik trouwens een straf verhaal te horen. Jammer genoeg heeft het evacuatieplan gisteren zijn deugdelijkheid bewezen. D is vrijdag vanuit Nador overgebracht naar Oran... met de helikopter! De arme man sukkelde al een paar dagen met wat een griepje leek, maar toen hij donderdag richting de 40 graden koorts ging en de medicijnen van de lokale arts niet werkten, hebben ze dus de helikopter van Sonatrach opgeroepen. Blijkt dat hij een behoorlijk zware longontsteking heeft opgellopen. Hij wordt zo snel mogelijk gerepatrieerd om in Belgie uit te zieken. Da’s trouwens niet de eerste die ernstig ziek valt in Nador. En dan te bedenken dat ik normaal gezien daar naartoe zou gaan!
Ondertussen ben ik ook zo’n beetje de informatica-dokter van de site geworden. Onze Algerijnse project-collega’s weten me steeds weer te vinden met vraagjes over hun pc. En fotograaf ben ik dezer dagen ook al. Aangezien ze in Nador zowat dezelfde installatie moeten renoveren als die wij doen krijg iedere dag wel een aantal vragen om foto’s van onze oplossingen op te sturen. Logisch natuurlijk. En voor mijn maatje A doe ik het met plezier.
Eén ding ligt wel op mijn lever: hoe dichter ik hier naar het einde van de maand ga, hoe dichter ook het examen nadert. En wie mij een beetje kent weet dat ik zonder moeite grootste onderscheiding haal in het vak “uitstellen van studeren”. Ik geloof zelfs dat ik zowaar een doctoraat zou moeten verdienen in deze specialisatie. Gisteren moest ik kiezen tussen “mijn cursus” of het boek “Bono over Bono”. Vroeger lag er een “Rode Ridder” onder mijn boeken. De ene held is dus vervangen door de andere...
Vandaag vertrekt S op rotatie. De escorte komt hem rond 14 uur oppikken. Binnen exact een week zullen ze daar weer staan. Dan om ondergetekende te begeleiden naar het hotel aan de kust.
Vandaag zijn ook eindelijk de deuren geleverd. Daar wachten we el even op. Maandag zou een ploeg ze komen installeren. Verder nog steeds geen vorderingen wat die verdomde binnenafwerking betreft.
Vanmiddag kreeg ik trouwens een straf verhaal te horen. Jammer genoeg heeft het evacuatieplan gisteren zijn deugdelijkheid bewezen. D is vrijdag vanuit Nador overgebracht naar Oran... met de helikopter! De arme man sukkelde al een paar dagen met wat een griepje leek, maar toen hij donderdag richting de 40 graden koorts ging en de medicijnen van de lokale arts niet werkten, hebben ze dus de helikopter van Sonatrach opgeroepen. Blijkt dat hij een behoorlijk zware longontsteking heeft opgellopen. Hij wordt zo snel mogelijk gerepatrieerd om in Belgie uit te zieken. Da’s trouwens niet de eerste die ernstig ziek valt in Nador. En dan te bedenken dat ik normaal gezien daar naartoe zou gaan!
Ondertussen ben ik ook zo’n beetje de informatica-dokter van de site geworden. Onze Algerijnse project-collega’s weten me steeds weer te vinden met vraagjes over hun pc. En fotograaf ben ik dezer dagen ook al. Aangezien ze in Nador zowat dezelfde installatie moeten renoveren als die wij doen krijg iedere dag wel een aantal vragen om foto’s van onze oplossingen op te sturen. Logisch natuurlijk. En voor mijn maatje A doe ik het met plezier.
Eén ding ligt wel op mijn lever: hoe dichter ik hier naar het einde van de maand ga, hoe dichter ook het examen nadert. En wie mij een beetje kent weet dat ik zonder moeite grootste onderscheiding haal in het vak “uitstellen van studeren”. Ik geloof zelfs dat ik zowaar een doctoraat zou moeten verdienen in deze specialisatie. Gisteren moest ik kiezen tussen “mijn cursus” of het boek “Bono over Bono”. Vroeger lag er een “Rode Ridder” onder mijn boeken. De ene held is dus vervangen door de andere...
20 augustus 2005
Vrijdag, en dus niet gaan werken
Dag 58: vrijdag 19 augustus 2005
Vanochtend rond een uur of negen had ik er even geen zin in. Vrije dag, en toen ik mijn neus door het venster stak bleek het zwaar bewolkt te zijn en waaide het stevig. Shit, zo een hele dag binnen zitten zag ik toch echt niet zitten. Ontbeten (Nestle corn flakes; een extraatje voor mezelf), gedoucht. Een half uurtje later nog maar eens gaan kijken. En wonder boven wonder: geen wolk meer te bespeuren. Vreemd, zo snel als dat hier steeds gaat. Maar des te beter. Kan ik tenminste af en toe de benen strekken.
Ondertussen heb ik de chauffeur uitgestuurd om bananen te gaan kopen. Gisteren toen ik binnenkwam bleken vijf bananen, die ik op de ijskast gelegd had, gewoon verdwenen. Ongetwijfeld de kuisvrouwen. Van de collega’s had ik al gelijkaardige verhalen gehoord (een open fles cola in de ijskast die iedere dag een beetje leger bleek te zijn...), maar bij mij was het dus de eerste keer. Morgen toch maar eens de intendant naar zijn kl*** geven. Dat hij zijn “vrouwen” tenminste onder controle moet houden, anders moet alles achter slot en grendel.
Ondertussen heb ik met de bank gebeld. Blijkt dat ze Algerijnse Dinars kunnen wisslen in hun hoofdzetel. Maar goed ook, want ik krijg dat lokale zakgeld hier toch niet op. Kwestie van die Dinars het land uit te smokkelen (officieel mag dat dus niet).
Best wel oneerlijk: mijn zakgeld (per dag) hier is bijna het dubbele van wat een Algerijnse arbeider bij ons op de site verdient... En eigenlijk is het leven hier niet echt supergoedkoop. Wel voor ons natuurlijk, maar als je de koopkracht van de lokale bevolking vergelijkt met die van ons, dan ligt die verhouding dus totaal verschillend. Als wij donderdags de chauffeur uitsturen voor de spullen voor de barbecue, kost ons dat tussen de 9000 en 11000 dinar, een beetje afhankelijk van het aantal “mee-eters”. Die chauffeur is dan onderweg met wat voor hem een half maandloon is. En zij zijn dus ook vier weken van huis vooraleer ze een weekje verlof kunnen nemen. De wereld is dus niet erg eerlijk verdeeld en ik prijs me gelukkig dat ik op de betere helft van onze aardkloot woon.
Vanochtend rond een uur of negen had ik er even geen zin in. Vrije dag, en toen ik mijn neus door het venster stak bleek het zwaar bewolkt te zijn en waaide het stevig. Shit, zo een hele dag binnen zitten zag ik toch echt niet zitten. Ontbeten (Nestle corn flakes; een extraatje voor mezelf), gedoucht. Een half uurtje later nog maar eens gaan kijken. En wonder boven wonder: geen wolk meer te bespeuren. Vreemd, zo snel als dat hier steeds gaat. Maar des te beter. Kan ik tenminste af en toe de benen strekken.
Ondertussen heb ik de chauffeur uitgestuurd om bananen te gaan kopen. Gisteren toen ik binnenkwam bleken vijf bananen, die ik op de ijskast gelegd had, gewoon verdwenen. Ongetwijfeld de kuisvrouwen. Van de collega’s had ik al gelijkaardige verhalen gehoord (een open fles cola in de ijskast die iedere dag een beetje leger bleek te zijn...), maar bij mij was het dus de eerste keer. Morgen toch maar eens de intendant naar zijn kl*** geven. Dat hij zijn “vrouwen” tenminste onder controle moet houden, anders moet alles achter slot en grendel.
Ondertussen heb ik met de bank gebeld. Blijkt dat ze Algerijnse Dinars kunnen wisslen in hun hoofdzetel. Maar goed ook, want ik krijg dat lokale zakgeld hier toch niet op. Kwestie van die Dinars het land uit te smokkelen (officieel mag dat dus niet).
Best wel oneerlijk: mijn zakgeld (per dag) hier is bijna het dubbele van wat een Algerijnse arbeider bij ons op de site verdient... En eigenlijk is het leven hier niet echt supergoedkoop. Wel voor ons natuurlijk, maar als je de koopkracht van de lokale bevolking vergelijkt met die van ons, dan ligt die verhouding dus totaal verschillend. Als wij donderdags de chauffeur uitsturen voor de spullen voor de barbecue, kost ons dat tussen de 9000 en 11000 dinar, een beetje afhankelijk van het aantal “mee-eters”. Die chauffeur is dan onderweg met wat voor hem een half maandloon is. En zij zijn dus ook vier weken van huis vooraleer ze een weekje verlof kunnen nemen. De wereld is dus niet erg eerlijk verdeeld en ik prijs me gelukkig dat ik op de betere helft van onze aardkloot woon.
einde van de week
Dag 55 – 56 – 57
Dinsdag, woensdag en donderdag 16, 17 en 18 augustus
De midweek (of althans bij ons Westerlingen; hier is het einde week) is gepasseerd zonder meldenswaardige gebeurtenissen. Het werk schiet langs de ene kant goed op (we hebben eindelijk de eerste kabelgeulen kunnen vullen aangezien we twee weken gelden de kabels gekregen hadden die erin kwamen), maar langs de andere kant, de nieuwe controlekamer op precies te zijn, raken we meer en meer achter op schema. En dat komt simpelweg door het feit dat wat bij ons de normaalste zaak ter wereld is, hier niet te koop is. Zo wachten we al dagenlang op stomme strips om de binnenbekleding af te kunnen werken. Gisteren zijn ze speciaal 120 km ver gaan zoeken in Oran, toch de tweede grootste stad van Algerije. Een simpel pvc latje is hier dus niet te vinden. En door het uitstellen van die muren kan het vals plafond niet afgewerkt worden, en daardoor de airco niet, enzovoort. Rondbellen, faxen versturen, overleggen, ... Dat was het belangrijkste de voorbije dagen.
Dinsdag, woensdag en donderdag 16, 17 en 18 augustus
De midweek (of althans bij ons Westerlingen; hier is het einde week) is gepasseerd zonder meldenswaardige gebeurtenissen. Het werk schiet langs de ene kant goed op (we hebben eindelijk de eerste kabelgeulen kunnen vullen aangezien we twee weken gelden de kabels gekregen hadden die erin kwamen), maar langs de andere kant, de nieuwe controlekamer op precies te zijn, raken we meer en meer achter op schema. En dat komt simpelweg door het feit dat wat bij ons de normaalste zaak ter wereld is, hier niet te koop is. Zo wachten we al dagenlang op stomme strips om de binnenbekleding af te kunnen werken. Gisteren zijn ze speciaal 120 km ver gaan zoeken in Oran, toch de tweede grootste stad van Algerije. Een simpel pvc latje is hier dus niet te vinden. En door het uitstellen van die muren kan het vals plafond niet afgewerkt worden, en daardoor de airco niet, enzovoort. Rondbellen, faxen versturen, overleggen, ... Dat was het belangrijkste de voorbije dagen.
17 augustus 2005
16 augustus: Hiep, Hiep, Hiep, ...
HOERA !!!
Kathleentje, welkom in de tweede helft van de twintiger jaren. Als je zo verder doet ga je me nog inhalen !!
Gelukkige verjaardag !
Kathleentje, welkom in de tweede helft van de twintiger jaren. Als je zo verder doet ga je me nog inhalen !!
Gelukkige verjaardag !
The Algerian way...
Dag 54: maandag 15/08/2005
Hoewel ik over het werk niet al te veel vertel, heb ik vandaag toch nog maar eens een sterk staaltje van Algerijnse (onder)aanneming gezien. Ik moet dan wel beginnen te zeggen dat we met een onderaannemer werken die altijd veel belooft maar zelden tot nooit zijn eerste beloften waar kan of wil maken. Vandaag ging eindelijk de carreleur (wat is dat in’t Nederlands: betegelaar?) komen. Wij afwachten. Blijkt dat de gast te zijn die hier eerst de loodgieterij gedaan heeft. De ene dag buizen, de volgende dag tegels en morgen is hij waarschijnlijk elektrieker.
Verder moesten we ons klaarhouden omdat er ’s morgens twee transporten zouden komen. Wij gisteren alles klaargezet en ons verzekerd dat de kraanman er zou zijn. Vandaag komt die camion pas om 16h40 de werf op gereden. De tweede hebben we zelfs helemaal niet gezien. Houdt het wel spannend en afwisselend natuurlijk, zo nooit exact weten welke rotzooi we gaan moeten rechtzetten en/of anders aanpakken. Komt daarbij dat Kenenda als “prototype” moet dienen voor de vier volgende sites. Maar daarvoor doen we het natuurlijk. Da’s ook de charme van de job.
Ander straf verhaaltje is een soort oprit die ze hier moeten maken. Daarvoor draaien ze hunnen beton in een soort grote cementmolen, waarna die geleegd wordt in een soort kuip die dan naar de hele andere kant van de site wordt gereden om uitgekapt te worden. Dat gaat zo al anderhalve dag aan een stuk door, met alle lawaai tot gevolg. Bij ons zou men gewoon ene mixer laten komen en een half uur later zou dat vol beton zitten. Bewijst nog maar eens hoe goedkoop “arbeid” hier is. Een redelijk betaalde arbeider verdient hier 20.000 dinar per maand. Das dus iets meer dan 200 euro. Het laat zich raden wat bvb de kuisvrouw hier dan zal verdienen.
Al bij al kom het erop neer dat je hier dingen ziet en meemaakt die je niet verteld kan krijgen. En zeker al niet omdat je niet altijd en overal een kodak bij hebt. Zo was de camion van vandaag bvb bij één van de wielen het deksel van de lager kwijtgespeeld. Dat wordt hier dan gemaakt met een vuilzak, die met een koord rond de naaf wordt gebonden en zo het vet op zijn plaats zou moeten houden. Ondertussen laden wij daar dan wel kabelrollen op die in totaal de 20 ton benadren... Je moet het echt zelf zien om het te geloven. Of zoals gezien tijdens de laatste verplaatsing: een dieplader vol zand waar bovenop nog drie mannen zitten omdat de camion van voor al vol is. Die hotsten dan tegen hoge snelheid over de wegen. En dan verschiet ik er dus niet van als ze zeggen dat het verkeer hier met voorsprong doodsoorzaak nummer één is. Gordel aandoen volgende keer en hopen dat de chauffeur op een goed blaadje staat bij onze vriend Allah...
Hoewel ik over het werk niet al te veel vertel, heb ik vandaag toch nog maar eens een sterk staaltje van Algerijnse (onder)aanneming gezien. Ik moet dan wel beginnen te zeggen dat we met een onderaannemer werken die altijd veel belooft maar zelden tot nooit zijn eerste beloften waar kan of wil maken. Vandaag ging eindelijk de carreleur (wat is dat in’t Nederlands: betegelaar?) komen. Wij afwachten. Blijkt dat de gast te zijn die hier eerst de loodgieterij gedaan heeft. De ene dag buizen, de volgende dag tegels en morgen is hij waarschijnlijk elektrieker.
Verder moesten we ons klaarhouden omdat er ’s morgens twee transporten zouden komen. Wij gisteren alles klaargezet en ons verzekerd dat de kraanman er zou zijn. Vandaag komt die camion pas om 16h40 de werf op gereden. De tweede hebben we zelfs helemaal niet gezien. Houdt het wel spannend en afwisselend natuurlijk, zo nooit exact weten welke rotzooi we gaan moeten rechtzetten en/of anders aanpakken. Komt daarbij dat Kenenda als “prototype” moet dienen voor de vier volgende sites. Maar daarvoor doen we het natuurlijk. Da’s ook de charme van de job.
Ander straf verhaaltje is een soort oprit die ze hier moeten maken. Daarvoor draaien ze hunnen beton in een soort grote cementmolen, waarna die geleegd wordt in een soort kuip die dan naar de hele andere kant van de site wordt gereden om uitgekapt te worden. Dat gaat zo al anderhalve dag aan een stuk door, met alle lawaai tot gevolg. Bij ons zou men gewoon ene mixer laten komen en een half uur later zou dat vol beton zitten. Bewijst nog maar eens hoe goedkoop “arbeid” hier is. Een redelijk betaalde arbeider verdient hier 20.000 dinar per maand. Das dus iets meer dan 200 euro. Het laat zich raden wat bvb de kuisvrouw hier dan zal verdienen.
Al bij al kom het erop neer dat je hier dingen ziet en meemaakt die je niet verteld kan krijgen. En zeker al niet omdat je niet altijd en overal een kodak bij hebt. Zo was de camion van vandaag bvb bij één van de wielen het deksel van de lager kwijtgespeeld. Dat wordt hier dan gemaakt met een vuilzak, die met een koord rond de naaf wordt gebonden en zo het vet op zijn plaats zou moeten houden. Ondertussen laden wij daar dan wel kabelrollen op die in totaal de 20 ton benadren... Je moet het echt zelf zien om het te geloven. Of zoals gezien tijdens de laatste verplaatsing: een dieplader vol zand waar bovenop nog drie mannen zitten omdat de camion van voor al vol is. Die hotsten dan tegen hoge snelheid over de wegen. En dan verschiet ik er dus niet van als ze zeggen dat het verkeer hier met voorsprong doodsoorzaak nummer één is. Gordel aandoen volgende keer en hopen dat de chauffeur op een goed blaadje staat bij onze vriend Allah...
Twee weken
Dag 53: zondag 14/08/2005
Nog exact twee weken te gaan vooraleer opnieuw voet te zetten op Belgische bodem. ’t Is waar dat ik aftel, maar niet meer dan iemand anders hier. Ik ben ook degene die momenteel de langste rotatie doet (R is bijvoorbeeld al voor de tweede keer naar huis in de periode dat ik hier zit) dus een beetje recht op aftellen heb ik wel.
Verder gaat alles hier zijn gangetje. Ik begin meer en meer thuis te raken in de installatie en de renovatie die we hier doen. En maar goed ook, want als alles goed blijft gaan moet ik nog twee keer dezelfde installatie doen. Dat zal dan meer naar het zuiden zijn, alsof het hier nog niet warm genoeg is. Na een weekje aan de kust en een koeler weekje hier in Kenenda klimt het kwik vandaag weer vlot naar de 42 graden. En dat is en blijft dus warm hé. En aangezien we hier nu met zo weinig zijn moet ik nog maar dan anders den bureau uit. Er valt me wel iets op: ondanks het feit dat ik hier dus steeds met korte mouwen rond loop, heb ik den indruk dat mijn onderarmen gewoon niet bruiner worder dan ze nu zijn. Toch wel raar.
Soit. Vandaag is het in Boom, op het terrein De Schorre, Tomorrowland. Van alles wat er deze zomer te doen was in la Belgique, had ik het liefst van al naar daar gegaan. Jammer genoeg heb ik het nieuws vanavond gemist en ik weet dus niet of ze er iets van uitgezonden hebben. Ik zal wel van iemand een verslagske krijgen.
Vanavond zou trouwens BVN, de nederlandstalige satelietpost, om 21h00 lokale tijd een samenvatting geven van de eerste Nederlands speeldag in de eredivisie. Ik den hele avond daarop afgestemd. Om 20h59 verschijnt een tekst op het scherm met de boodschap dat BVN de beelden nog niet mag uitzenden. Jamaar, g****rdorie, helemaal voor niks gewacht.
Ondertussen staat Westeltje naar goede gewoonte weeral eens op kop na de eerste speeldagen. Volhouden zo!!
Nog exact twee weken te gaan vooraleer opnieuw voet te zetten op Belgische bodem. ’t Is waar dat ik aftel, maar niet meer dan iemand anders hier. Ik ben ook degene die momenteel de langste rotatie doet (R is bijvoorbeeld al voor de tweede keer naar huis in de periode dat ik hier zit) dus een beetje recht op aftellen heb ik wel.
Verder gaat alles hier zijn gangetje. Ik begin meer en meer thuis te raken in de installatie en de renovatie die we hier doen. En maar goed ook, want als alles goed blijft gaan moet ik nog twee keer dezelfde installatie doen. Dat zal dan meer naar het zuiden zijn, alsof het hier nog niet warm genoeg is. Na een weekje aan de kust en een koeler weekje hier in Kenenda klimt het kwik vandaag weer vlot naar de 42 graden. En dat is en blijft dus warm hé. En aangezien we hier nu met zo weinig zijn moet ik nog maar dan anders den bureau uit. Er valt me wel iets op: ondanks het feit dat ik hier dus steeds met korte mouwen rond loop, heb ik den indruk dat mijn onderarmen gewoon niet bruiner worder dan ze nu zijn. Toch wel raar.
Soit. Vandaag is het in Boom, op het terrein De Schorre, Tomorrowland. Van alles wat er deze zomer te doen was in la Belgique, had ik het liefst van al naar daar gegaan. Jammer genoeg heb ik het nieuws vanavond gemist en ik weet dus niet of ze er iets van uitgezonden hebben. Ik zal wel van iemand een verslagske krijgen.
Vanavond zou trouwens BVN, de nederlandstalige satelietpost, om 21h00 lokale tijd een samenvatting geven van de eerste Nederlands speeldag in de eredivisie. Ik den hele avond daarop afgestemd. Om 20h59 verschijnt een tekst op het scherm met de boodschap dat BVN de beelden nog niet mag uitzenden. Jamaar, g****rdorie, helemaal voor niks gewacht.
Ondertussen staat Westeltje naar goede gewoonte weeral eens op kop na de eerste speeldagen. Volhouden zo!!
14 augustus 2005
VIJF DAGEN IN ÉÉN BLOG
'T WAS WEER EENS VEELS TE LANG GELEDEN EN DUS ZIEHIER: VIJF DAGEN IN ENE KEER...
Dag 48: dinsdag 09/08
Maatje
Mijn laatste dag in het kantoor in Bethioua. Niks speciaal te melden dus. Vandaag kwam A, mijn maatje uit Grimbergen, in Arzew aan. We zijn samen begonnen bij Fab en het klikte al meteen vanaf de eerste lunch die we toen samen hadden. Hij begint aan zijn tweede rotatie en is zowat de enige van de “jongeren” die ook liever op de site zit dan in het hotel in Arzew. Die avond zijn we nog wat gaan voetballen met de bende.
Na het eten hebben A en ik nog ge-pooled tegen twee Algerijnen. Ondanks het duidelijke overwicht (met zes ballen voorsprong begonnen aan de zwarte) zijn we twee keer officieel verloren door stomme fouten op die zwarte. Achteraf gaven ze wel ruiterlijk toe dat we veels te goed waren. Da’s meteen de volgende overwinning die ik in het hotel op mijn naam schrijf. Ik moet de eerste die me kan kloppen nog tegenkomen...
Dag 49: woensdag 10/08
Back to Kenenda...
Vandaag terug naar Kenenda. Zo gepland omdat A terug naar Nador ging, en dan ligt Kenenda op de route. En zo kunnen we nog enkele uurtjes lullen onderweg. Het begint al goed aangezien we (weeraleens) lang moeten wachten op de escorte. Onderweg hebben we zowat alle onderwerpen die je kan verzinnen aangesneden. Werk (deuh...), vrouwen, reizen, Algerije, eten, familie, ...
De voorziene escorte om hem van Kenenda naar Nador te brengen kwam ook maar niet opdagen zodat ik hem nog een rondleiding op mijne site heb gegeven. Overigens geen verloren tijd aangezien hij zowat hetzelfde moet gaan doen in Nador.
Ik besef ’s avonds dat ik blij ben terug te zijn op de site. Ondanks de relatieve “vrijheid” van het hotel is het werk hier pakken interessanter, de bungalow veel groter, heeft de TV meer posten en is de ploeg gewoon leuker. Simpel dus.
Wat het weer betreft is het bedrukt en “zanderig”. Gisteren is het hier weer eens 50 graden geweest en hebben ze een heuse zandstorm te verwerken gekregen. Zicht beprekt tot 10 meter. Vandaag laten de naweëen zich nog voelen.
’s Avonds krijg ik een telefoontje van het thuisfront. Met absoluut geen goed nieuws. Ik was er even stil van moet ik zeggen...
Dag 50: donderdag 11/08
Jubileum
Zonder het te weten doe ik dus vandaag mijn 50e dag Algerije. ’t Is donderdag, en dat geeft hier dus een “vrijdag”-gevoel. Qua werk gaat het nu allemaal stukken beter aangezien er geoonweg terug meer werk is. Gedaan met lijstjes vergelijken en tabellen controleren. De dag vliegt dan ook aan hoge snelheid voorbij. En heerlijk weer. Als een zeer goede zomerdag in België. Geen wolkje te bespeuren, lekker temperatuurtje en een fijn briesje. Zalig !!
Dag 51: vrijdag 12/08
Weeral eens vrije vrijdag. Weeral eens hetzelfde verhaal. Lezen in de zon. Gaan lopen voor de warmte. TV zien. Boekje lezen. Wandelen. ’s Avonds is het BBQ, want..
Dag 52: zaterdag 13/08/05
monsieur Jan
... vandaag vertrekken zowel R (de contruction manager) als R (de site-manager) op rotatie. Wat wil zeggen dat vanaf maandag mijn twee rechtstreekse bazen letterlijk enkele duizenden kilometers verwijderd zijn. Raar idee. Maar wel tof. Nu is de site dus écht van mij. En wat het nog leuker maakt: de klant vindt dat helemaal niet erg. Geeft wel vertrouwen moet ik toegeven. Langs den andere kant lopen hier na het vertrek van de twee R’en enkel nog S en ikzelf als Fabbers rond. Verder zijn er nog G, Franse veiligheidsmanager, en Ali, een lokale ingenieur die ons hier helpt. En de twee chauffeurs. En de drie onderaannemers, samen toch goed voor 30 man. Maandag of dinsdag komen daar nog F en D bij, waardoor de ploeg bijna compleet is. Wordt nog leuk...
Dag 48: dinsdag 09/08
Maatje
Mijn laatste dag in het kantoor in Bethioua. Niks speciaal te melden dus. Vandaag kwam A, mijn maatje uit Grimbergen, in Arzew aan. We zijn samen begonnen bij Fab en het klikte al meteen vanaf de eerste lunch die we toen samen hadden. Hij begint aan zijn tweede rotatie en is zowat de enige van de “jongeren” die ook liever op de site zit dan in het hotel in Arzew. Die avond zijn we nog wat gaan voetballen met de bende.
Na het eten hebben A en ik nog ge-pooled tegen twee Algerijnen. Ondanks het duidelijke overwicht (met zes ballen voorsprong begonnen aan de zwarte) zijn we twee keer officieel verloren door stomme fouten op die zwarte. Achteraf gaven ze wel ruiterlijk toe dat we veels te goed waren. Da’s meteen de volgende overwinning die ik in het hotel op mijn naam schrijf. Ik moet de eerste die me kan kloppen nog tegenkomen...
Dag 49: woensdag 10/08
Back to Kenenda...
Vandaag terug naar Kenenda. Zo gepland omdat A terug naar Nador ging, en dan ligt Kenenda op de route. En zo kunnen we nog enkele uurtjes lullen onderweg. Het begint al goed aangezien we (weeraleens) lang moeten wachten op de escorte. Onderweg hebben we zowat alle onderwerpen die je kan verzinnen aangesneden. Werk (deuh...), vrouwen, reizen, Algerije, eten, familie, ...
De voorziene escorte om hem van Kenenda naar Nador te brengen kwam ook maar niet opdagen zodat ik hem nog een rondleiding op mijne site heb gegeven. Overigens geen verloren tijd aangezien hij zowat hetzelfde moet gaan doen in Nador.
Ik besef ’s avonds dat ik blij ben terug te zijn op de site. Ondanks de relatieve “vrijheid” van het hotel is het werk hier pakken interessanter, de bungalow veel groter, heeft de TV meer posten en is de ploeg gewoon leuker. Simpel dus.
Wat het weer betreft is het bedrukt en “zanderig”. Gisteren is het hier weer eens 50 graden geweest en hebben ze een heuse zandstorm te verwerken gekregen. Zicht beprekt tot 10 meter. Vandaag laten de naweëen zich nog voelen.
’s Avonds krijg ik een telefoontje van het thuisfront. Met absoluut geen goed nieuws. Ik was er even stil van moet ik zeggen...
Dag 50: donderdag 11/08
Jubileum
Zonder het te weten doe ik dus vandaag mijn 50e dag Algerije. ’t Is donderdag, en dat geeft hier dus een “vrijdag”-gevoel. Qua werk gaat het nu allemaal stukken beter aangezien er geoonweg terug meer werk is. Gedaan met lijstjes vergelijken en tabellen controleren. De dag vliegt dan ook aan hoge snelheid voorbij. En heerlijk weer. Als een zeer goede zomerdag in België. Geen wolkje te bespeuren, lekker temperatuurtje en een fijn briesje. Zalig !!
Dag 51: vrijdag 12/08
Weeral eens vrije vrijdag. Weeral eens hetzelfde verhaal. Lezen in de zon. Gaan lopen voor de warmte. TV zien. Boekje lezen. Wandelen. ’s Avonds is het BBQ, want..
Dag 52: zaterdag 13/08/05
monsieur Jan
... vandaag vertrekken zowel R (de contruction manager) als R (de site-manager) op rotatie. Wat wil zeggen dat vanaf maandag mijn twee rechtstreekse bazen letterlijk enkele duizenden kilometers verwijderd zijn. Raar idee. Maar wel tof. Nu is de site dus écht van mij. En wat het nog leuker maakt: de klant vindt dat helemaal niet erg. Geeft wel vertrouwen moet ik toegeven. Langs den andere kant lopen hier na het vertrek van de twee R’en enkel nog S en ikzelf als Fabbers rond. Verder zijn er nog G, Franse veiligheidsmanager, en Ali, een lokale ingenieur die ons hier helpt. En de twee chauffeurs. En de drie onderaannemers, samen toch goed voor 30 man. Maandag of dinsdag komen daar nog F en D bij, waardoor de ploeg bijna compleet is. Wordt nog leuk...
09 augustus 2005
Lopen...
Arzew by night...Dag 47: maandag 08/08
Vandaag niks speciaal gebeurt. Na het werk ben ik gaan joggen op de ovale piste die hier ligt. 17 rondjes in 31 minuten. Vind ik zelf zo slecht nog niet eigenlijk. Mijn basisconditie blijft dus redelijk op peil en dat verbaast me toch wel.
’s Avonds na het eten nog met zijn vieren zitten lullen op het dakterras van het hotel. B gaat morgen naar huis en hij weet nog niet of hij zal terugkomen. Moeilijk natuurlijk, als je liefje thuis zit te wachten. Ze hebben hier eens iedereen aan’t opnoemen geweest die er één of twee scheidingen op hebben zitten. Dat was dus bijna iedereen die hier rondliep...
08 / 08: TITA VERJAART !!! DE GROTE “3” ...
gefeliciteerd met je verjaardag, Tita !! Als ik terug ben gaan we ene drinken op je gezondheid !
Drie weken
Dag 46: zondag 07/08
Nog exact drie weken te gaan in deze rotatie... Dat wil dus zeggen dat ik ondertussen al goed over de helft zit. Ik kan niet zeggen dat ik hier tegen mijn goesting zit, en dus zullen die drie weken ook nog wel meevallen.
Nu ik hier op den bureau en het hotel zit, zie ik een pak meer collega’s dan wanneer ik op de site zit. Meer collega’s wil ook zeggen meer verhalen. Ze zitten hier nu eenmaal dichter bij het management en kennen vaak de kleine details die niet tot de site doordringen. Het ene verhaal al wat sterker dan het andere. Zo zijn er enkele van de “nieuwelingen” (laat ons zeggen van mijn generatie) die sterke twijfels hebben bij de voortzetting van hun Algerijns avontuur. Zij gaan dezer dagen terug na hun eerste of tweede rotatie en zullen daar dan wel beslissen... Langs den andere kant zijn zij zes dagen thuis na een rotatie van vier weken, waarvan ze dan ook nog eens langs den bureau of zo moeten passeren. Vier echte verlofdagen is echt wel te weinig om de batterijen volledig op te laden.
Nadeel van het hotel hier is toch het feit dat je mijn insziens minder “vrije tijd” hebt. Ttz: na het werk ben je wel een klein anderhalf uurtje vrij om te gaan sporten of om Arzew te bezoeken (maar dat ken je na twee keer ook we vanbuiten) maar daarna is het etenstijd. En dat duurt hier dus wel een uurtje of zo. Bij ons in kenenda heb je op twintig minuten gegeten. De kwaliteit is hier wel beter, maar het gaan veel langzamer. Na het eten trekt iedereen naar zijn kamer, en da’s toch wel alsof je opgesloten zit. In Kenenda heb je de bungalow die zowiezo groter is, en als je deur openzet zie je zo op straat.
Vanavond zijn we nog wat gaan voetballen. Door toeval zijn de ploegen niet echt evenwichtig ingedeeld en we krijgen dus serieus op onze zak.
Vandaag is T, broer van M en zoon van een andere M, aangekomen. Die twee M&M werken hier dus allebei in Algerije. T is net afgestudeerd, 22 jaar jong en verloofd... Ik hoop dat hij het zal volhouden. Die familiebanden zijn trouwens niet uitzonderlijk bij Fab. Kennelijk is iedereen hier via pa binnengeraakt. Zo te zien zijn familiebanden ook de beste manier om carrière te maken... Brute pech voor ondergetekende dus ;-)
Nog exact drie weken te gaan in deze rotatie... Dat wil dus zeggen dat ik ondertussen al goed over de helft zit. Ik kan niet zeggen dat ik hier tegen mijn goesting zit, en dus zullen die drie weken ook nog wel meevallen.
Nu ik hier op den bureau en het hotel zit, zie ik een pak meer collega’s dan wanneer ik op de site zit. Meer collega’s wil ook zeggen meer verhalen. Ze zitten hier nu eenmaal dichter bij het management en kennen vaak de kleine details die niet tot de site doordringen. Het ene verhaal al wat sterker dan het andere. Zo zijn er enkele van de “nieuwelingen” (laat ons zeggen van mijn generatie) die sterke twijfels hebben bij de voortzetting van hun Algerijns avontuur. Zij gaan dezer dagen terug na hun eerste of tweede rotatie en zullen daar dan wel beslissen... Langs den andere kant zijn zij zes dagen thuis na een rotatie van vier weken, waarvan ze dan ook nog eens langs den bureau of zo moeten passeren. Vier echte verlofdagen is echt wel te weinig om de batterijen volledig op te laden.
Nadeel van het hotel hier is toch het feit dat je mijn insziens minder “vrije tijd” hebt. Ttz: na het werk ben je wel een klein anderhalf uurtje vrij om te gaan sporten of om Arzew te bezoeken (maar dat ken je na twee keer ook we vanbuiten) maar daarna is het etenstijd. En dat duurt hier dus wel een uurtje of zo. Bij ons in kenenda heb je op twintig minuten gegeten. De kwaliteit is hier wel beter, maar het gaan veel langzamer. Na het eten trekt iedereen naar zijn kamer, en da’s toch wel alsof je opgesloten zit. In Kenenda heb je de bungalow die zowiezo groter is, en als je deur openzet zie je zo op straat.
Vanavond zijn we nog wat gaan voetballen. Door toeval zijn de ploegen niet echt evenwichtig ingedeeld en we krijgen dus serieus op onze zak.
Vandaag is T, broer van M en zoon van een andere M, aangekomen. Die twee M&M werken hier dus allebei in Algerije. T is net afgestudeerd, 22 jaar jong en verloofd... Ik hoop dat hij het zal volhouden. Die familiebanden zijn trouwens niet uitzonderlijk bij Fab. Kennelijk is iedereen hier via pa binnengeraakt. Zo te zien zijn familiebanden ook de beste manier om carrière te maken... Brute pech voor ondergetekende dus ;-)
07 augustus 2005
Arzew city
Dag 45: zaterdag 06 augustus
Vandaag was mijn eerste volledige werkdag op “kantoor” in Bethioua. Da’s eigenlijk gewoon een ruim hoekhuis waar Fabricom zijn bureaus heeft ingericht. En ze zijn nog aan ’t uitbreiden. Op de binnenplaats staan momenteel nog drie containers die als bureau dienen. De reden dat ik naar Bethioua gekomen ben was om testdossiers mee samen te stellen. G geeft dit echter toch niet erg graag uit handen. Bovendien zijn de dossiers nog niet volledig en komt er het nodige zoekwerk aan te pas. Op die manier ben ik bij R terecht gekomen. Een jonge gast die een maand na mij begonnen is en die nu de leveringen opvolgt. Zo kunnen we een beetje afstemmen over hoe we de kabels gaan opvolgen, zowel qua transport van en naar de sites als het verbruik ervan in de praktijk. Zeker belangrijk genoeg om er tijd in te steken. Woensdag 10 augustus zou ik naar Kenenda weerkeren.
Hoewel vooraf gevreesd dat het “saaie” en dus lange kantooruren zouden worden vloog de dag letterlijk voorbij.
Goeie reden ook om naar het einde uit te kijken, want we hadden al afgesproken om na de uren even naar het centrum van Arzew te gaan. Tussen het einde van het werk en het avondeten (das dus tussen 18h15 en 19h30) mogen we vrij het hotel verlaten. Om te sporten op het nabijgelegen terrein, maar ook dus om het centrum te bezoeken. Zo heb ik tenminste een idee kunnen krijgen hoe de mensen hier wonen. Hoewel het hier nu ook vakantie is, en dus drukker dan andere maanden, is het leuk om te zien hoe de straten vol lopen en hoe de winkeltjes gehuisvest zijn. Gewone huizen waar de voorste kamer ingericht is als winkeltje. Over het algemeen heel klein en goed volgepropt. De reclame vooraan de winkels zijn zoals je in oude Hollywood-films ziet: met de hand geschilderd door echte kunstenaars. Ik vraag me af of de GSM-winkel bij ieder nieuw model zijn reclame laat herschilderen... Buiten de gewone winkelstraatjes is er ook een halfoverdekte “soeks”. Fruit, kruiden en vis liggen er uitgestald in kleurige en geurige taferelen. Een beetje zoals de Grand Bazaar in Istanbul, maar dan in het héél klein.
Morgen zouden we terug gaan om foto’s te nemen. R, ook al een halve Algerijn (er lopen er wel enkele rond bij ons, bedenk ik me nu pas) zou dan met mijn kodak de foto’s nemen, want hij wou er zelf ook hebben. Zelf vind ik het een beetje vervelend om de mensen te fotograferen.
Ondertussen ben ik er nog steeds niet uit wat nu beter is: de site of het hotel. Ongetwijfeld ligt het antwoord zoals zo vaak ergens in het midden: het beste van de twee kunnen verenigen zou ideaal zijn. Maar de mirakels zal ik hier maar aan Allah overlaten zeker...
Vandaag was mijn eerste volledige werkdag op “kantoor” in Bethioua. Da’s eigenlijk gewoon een ruim hoekhuis waar Fabricom zijn bureaus heeft ingericht. En ze zijn nog aan ’t uitbreiden. Op de binnenplaats staan momenteel nog drie containers die als bureau dienen. De reden dat ik naar Bethioua gekomen ben was om testdossiers mee samen te stellen. G geeft dit echter toch niet erg graag uit handen. Bovendien zijn de dossiers nog niet volledig en komt er het nodige zoekwerk aan te pas. Op die manier ben ik bij R terecht gekomen. Een jonge gast die een maand na mij begonnen is en die nu de leveringen opvolgt. Zo kunnen we een beetje afstemmen over hoe we de kabels gaan opvolgen, zowel qua transport van en naar de sites als het verbruik ervan in de praktijk. Zeker belangrijk genoeg om er tijd in te steken. Woensdag 10 augustus zou ik naar Kenenda weerkeren.
Hoewel vooraf gevreesd dat het “saaie” en dus lange kantooruren zouden worden vloog de dag letterlijk voorbij.
Goeie reden ook om naar het einde uit te kijken, want we hadden al afgesproken om na de uren even naar het centrum van Arzew te gaan. Tussen het einde van het werk en het avondeten (das dus tussen 18h15 en 19h30) mogen we vrij het hotel verlaten. Om te sporten op het nabijgelegen terrein, maar ook dus om het centrum te bezoeken. Zo heb ik tenminste een idee kunnen krijgen hoe de mensen hier wonen. Hoewel het hier nu ook vakantie is, en dus drukker dan andere maanden, is het leuk om te zien hoe de straten vol lopen en hoe de winkeltjes gehuisvest zijn. Gewone huizen waar de voorste kamer ingericht is als winkeltje. Over het algemeen heel klein en goed volgepropt. De reclame vooraan de winkels zijn zoals je in oude Hollywood-films ziet: met de hand geschilderd door echte kunstenaars. Ik vraag me af of de GSM-winkel bij ieder nieuw model zijn reclame laat herschilderen... Buiten de gewone winkelstraatjes is er ook een halfoverdekte “soeks”. Fruit, kruiden en vis liggen er uitgestald in kleurige en geurige taferelen. Een beetje zoals de Grand Bazaar in Istanbul, maar dan in het héél klein.
Morgen zouden we terug gaan om foto’s te nemen. R, ook al een halve Algerijn (er lopen er wel enkele rond bij ons, bedenk ik me nu pas) zou dan met mijn kodak de foto’s nemen, want hij wou er zelf ook hebben. Zelf vind ik het een beetje vervelend om de mensen te fotograferen.
Ondertussen ben ik er nog steeds niet uit wat nu beter is: de site of het hotel. Ongetwijfeld ligt het antwoord zoals zo vaak ergens in het midden: het beste van de twee kunnen verenigen zou ideaal zijn. Maar de mirakels zal ik hier maar aan Allah overlaten zeker...
06 augustus 2005
antwoord aan Peereke
ten eerste: wat dat etentje betreft zal het wrs een dagje of meer uitgsteld moeten worden: ik eet die dag al in eerste klasse op de vlieger én eerste klasse in den Thalys. En de broek spant nu al ...
ten tweede: op 't internet wordt er verondersteld Nick-names te gebruiken ! Stel je voor dat ik wereldkundig maak wie Peereke is, dat zou een aardschok teweegbrengen die zelfs de chinezekes aan 't wankelen brengt... Toch bedankt voor je commentje hoor (heb het wel verborgen...)
baai-baai
ten tweede: op 't internet wordt er verondersteld Nick-names te gebruiken ! Stel je voor dat ik wereldkundig maak wie Peereke is, dat zou een aardschok teweegbrengen die zelfs de chinezekes aan 't wankelen brengt... Toch bedankt voor je commentje hoor (heb het wel verborgen...)
baai-baai
Oran
Dag 44: vrijdag 05 augstus
Vanacht word ik rond vijf uur wakker. Ik hoor een steeds aanhoudend getok dat uit de richting van de badkamer lijkt te komen. Ikke gaan kijken. Na drie meter, bij de eerste stap die ik zet op de tegelvloer, ga ik vol op mijne zak. Plat op mijn bakkes en mijn knie die de val opvangt. Auch ! De vloer is nat en daardoor ben ik dus uitgeschoven. Kennelijk was het “getok” het druppend kraantje van de wc. Ik had dit gisterenavond dichtgedraaid omdat de wc bleef lopen. Dat was blijkbaar beginnen lekken waardoor heel het (overigens piepkleine) badkamertje was ondergelopen. Ondertussen was het water zelfs door het minimuurtje richting “living-slaapkamer” gelopen, met de valpartij tot gevolg. Ik dus nog een kwartier lang met de handdoek het hele zootje wat opgekuist zodat ik met min of meer droge voeten kan gaan pissen.
Vrijdags wordt er voor de fabricommers hier in het hotel iedere week een uitstapje georganiseerd. Bij gebrek aan interesse was het vandaag geen strandbezoek, maar kon je je gisteren opgeven om Oran te bezoeken. Da’s de tweede grootste stad van Algerije en ligt op zo’n dertig kilometer van Bethioua.
Ik citeer even uit onze “guide pratique de sûrete à l’usage des expatries” die iedereen bij zijn eerste aankomst te lezen en ondertekenen krijgt.
“... Aujourd’hui encore, ..., Oran demeure (avant Alger) la capitale de la petite et de la grande délinquance. Et l’actuelle tendance ne semble pas s’inverser. Oran est aussi une plaque tournante de la contrebande: drogue, cigarettes, carburants. … Enfin, et plus grave dans le cadre de notre étude, Oran sert de plaque tournante à l’exportation mais aussi à l’importation de produits et matériels prohibés. Cela demontre, …, les liens entre les réseaux terroristes ou mafieux locaux et leurs homologues installés en Europe”... einde citaat
Om maar te zeggen: Oran is het Charleroi van Algerije.
Gisteren waren er nog zes gegadigden voor het bezoekje. Na de vorige avond blijven we nog met drie over. Des te meer plaats hebben we in het busje. In feite ben ik de enige vreemdeling: H is een halve belg – halve Algerijn, M is een hele Algerijn, maar woont in Frankrijk, en uiteraard is ook D, de chauffeur, een Algerijn.
Na een redelijk normale rit komen we aan in Oran. We passeren langs de haven (waar onze containers geblokkerd zijn !) en rijden verder de heuvel op tot aan de Santa Cruz kerk. Een katholieke kerk in een moslim-land. Van hieruit hebben we een prachtig zicht op de gehele stad. Gelegen langs de kust is Oran een typische grootstad, met zijn prachtige koloniale gebouwen en zijn minder prachtige, maar even interessante oude centrum. Aangezien het vrijdag is, is er zo goed als niks open. Volgens de chauffeur (zelf Oranees van afkomst) zouden we donderdagavond moeten komen, dan is alles open tot 21 uur. Op een vrijdag is er weze geen zak te zien. Maar dat mag dus niet. Enfin, het feit dat ik er eens tussenuit ben doet wel goed. We doen een terrasje en ik drink een verrassend lekker “citroen-sapje”. Na enkele uurtjes rondgereden te hebben en een stop in een typisch souvenierswinkeltje gaat het terug richting hotel.
Ik zet me in de zon op het dakterras, met een boek over Bono (het heet zelfs zo: “Bono over Bono”). De legen flessen en glazen zijn er de stille getuigen van wat er zich gisterenavond heeft afgespeeld.
’t Is al gauw te warm om daar te blijven zitten. De rest van de dag breng ik luierend door op mijn (veels te kleine) kamer. ’s Avonds eten met zijn allen, daarna zet ik me voor mijn pc om de gevleugelde woorden die u momenteel leest neer te pennen.
Al bij al had ik vandaag het gevoel van ietwat vrij te zijn. Hoewel het een dubbelzinnig gevoel is: in Kenenda beschikt iedereen over een ruime bungalow en kun je je een beetje terugtrekken na iedere dag twaalf uren op dezelfde bakkes-en te moeten zien. Hier in het hotel hebben ze iets meer bewegingsvrijheid, maar zit je constant op elkanders gezicht te zien. Ik weet dus niet wat beter is. Kenenda, met zijn omheining, maar ook met zijn frisse lucht, ruime bungalows en contacten met de lokale arbeiders. Of het hotel in Arzew, met de nabijheid van het centrummeke, de mogelijkheden die hier vrijdag aangeboden worden (hetgeen niet echt een vetpot is, maar alla), maar ook met zijn vieze lucht en kleine kamers. De volgende dagen zal dat wel duidelijk worden, denk ik dan maar...
Slaapwel, en tot de volgende zitting...
Vanacht word ik rond vijf uur wakker. Ik hoor een steeds aanhoudend getok dat uit de richting van de badkamer lijkt te komen. Ikke gaan kijken. Na drie meter, bij de eerste stap die ik zet op de tegelvloer, ga ik vol op mijne zak. Plat op mijn bakkes en mijn knie die de val opvangt. Auch ! De vloer is nat en daardoor ben ik dus uitgeschoven. Kennelijk was het “getok” het druppend kraantje van de wc. Ik had dit gisterenavond dichtgedraaid omdat de wc bleef lopen. Dat was blijkbaar beginnen lekken waardoor heel het (overigens piepkleine) badkamertje was ondergelopen. Ondertussen was het water zelfs door het minimuurtje richting “living-slaapkamer” gelopen, met de valpartij tot gevolg. Ik dus nog een kwartier lang met de handdoek het hele zootje wat opgekuist zodat ik met min of meer droge voeten kan gaan pissen.
Vrijdags wordt er voor de fabricommers hier in het hotel iedere week een uitstapje georganiseerd. Bij gebrek aan interesse was het vandaag geen strandbezoek, maar kon je je gisteren opgeven om Oran te bezoeken. Da’s de tweede grootste stad van Algerije en ligt op zo’n dertig kilometer van Bethioua.
Ik citeer even uit onze “guide pratique de sûrete à l’usage des expatries” die iedereen bij zijn eerste aankomst te lezen en ondertekenen krijgt.
“... Aujourd’hui encore, ..., Oran demeure (avant Alger) la capitale de la petite et de la grande délinquance. Et l’actuelle tendance ne semble pas s’inverser. Oran est aussi une plaque tournante de la contrebande: drogue, cigarettes, carburants. … Enfin, et plus grave dans le cadre de notre étude, Oran sert de plaque tournante à l’exportation mais aussi à l’importation de produits et matériels prohibés. Cela demontre, …, les liens entre les réseaux terroristes ou mafieux locaux et leurs homologues installés en Europe”... einde citaat
Om maar te zeggen: Oran is het Charleroi van Algerije.
Gisteren waren er nog zes gegadigden voor het bezoekje. Na de vorige avond blijven we nog met drie over. Des te meer plaats hebben we in het busje. In feite ben ik de enige vreemdeling: H is een halve belg – halve Algerijn, M is een hele Algerijn, maar woont in Frankrijk, en uiteraard is ook D, de chauffeur, een Algerijn.
Na een redelijk normale rit komen we aan in Oran. We passeren langs de haven (waar onze containers geblokkerd zijn !) en rijden verder de heuvel op tot aan de Santa Cruz kerk. Een katholieke kerk in een moslim-land. Van hieruit hebben we een prachtig zicht op de gehele stad. Gelegen langs de kust is Oran een typische grootstad, met zijn prachtige koloniale gebouwen en zijn minder prachtige, maar even interessante oude centrum. Aangezien het vrijdag is, is er zo goed als niks open. Volgens de chauffeur (zelf Oranees van afkomst) zouden we donderdagavond moeten komen, dan is alles open tot 21 uur. Op een vrijdag is er weze geen zak te zien. Maar dat mag dus niet. Enfin, het feit dat ik er eens tussenuit ben doet wel goed. We doen een terrasje en ik drink een verrassend lekker “citroen-sapje”. Na enkele uurtjes rondgereden te hebben en een stop in een typisch souvenierswinkeltje gaat het terug richting hotel.
Ik zet me in de zon op het dakterras, met een boek over Bono (het heet zelfs zo: “Bono over Bono”). De legen flessen en glazen zijn er de stille getuigen van wat er zich gisterenavond heeft afgespeeld.
’t Is al gauw te warm om daar te blijven zitten. De rest van de dag breng ik luierend door op mijn (veels te kleine) kamer. ’s Avonds eten met zijn allen, daarna zet ik me voor mijn pc om de gevleugelde woorden die u momenteel leest neer te pennen.
Al bij al had ik vandaag het gevoel van ietwat vrij te zijn. Hoewel het een dubbelzinnig gevoel is: in Kenenda beschikt iedereen over een ruime bungalow en kun je je een beetje terugtrekken na iedere dag twaalf uren op dezelfde bakkes-en te moeten zien. Hier in het hotel hebben ze iets meer bewegingsvrijheid, maar zit je constant op elkanders gezicht te zien. Ik weet dus niet wat beter is. Kenenda, met zijn omheining, maar ook met zijn frisse lucht, ruime bungalows en contacten met de lokale arbeiders. Of het hotel in Arzew, met de nabijheid van het centrummeke, de mogelijkheden die hier vrijdag aangeboden worden (hetgeen niet echt een vetpot is, maar alla), maar ook met zijn vieze lucht en kleine kamers. De volgende dagen zal dat wel duidelijk worden, denk ik dan maar...
Slaapwel, en tot de volgende zitting...
Richting Bethioua...
Dag 43: donderdag 04 augustus
Vandaag zouden we met zijn vieren naar Bethioua gaan: R (die manager), L (een Egyptenaar van GE die enkele dagen was komen controleren of alle onderdelen geleverd waren, H (half Belg en half Algerijn, vaming en verantwoordelijk voor de piping) en ik dus.
De esorte was er vroeger dan verwacht, en toen moest dus alles in de Kangoo geladen worden. Overvol koffer (letterlijk tot tegen het dak gestapeld), overvolle auto.
De escorte had er de eerste kilometers duidelijk geen zin in. Anderhalf uur tegen een slakkegangetje in een volle auto zonder airco. Halverwege werd het eigenlijk nog erger: die volgende escorte had er wel zin in: sirene, zwaailicht en gaaas geven. Over elk kruispunt, tegen de richting in, door dorpjes, ... Alles vollen bak. En wijlie volgen natuurlijk. Enkele kilometers voor Bethioua waan ik me op de Brusselse ring, want we staan zowaar in een file. Geen nood, met een escorte: we wringen erdoor, schieten de onverharde berm op om er twee auto’s verder weer af te gaan. Andere auto’s willen mee profiteren van de escorte. Maar onze chauffeur gooit de deur dicht. Spiegels raken elkaar. En zo’n sirene achter ons én voor ons: dat maakt dus serieus veel lawaai hé.
Maar goed: in zijn geheel en levend en wel komen we tegen half één ’s middags aan op bureau. Na een kort toerken gaan we aan de overkant van de straat een snelle hap eten. Typisch Algerijnse fast-food: een baguette met frieten, eieren en merguez. Zware kost.
In de namiddag krijg ik een speed-cursus piping van H, want kennelijk gaan de testdossier over het gedeelte tyauterie. In ieder geval duurt die namiddag daar serieus lang. Als de komende dagen ook zo lang gaan duren, amai mijne frak dan.
’s Avonds naar het hotel. Willen ze me daar in zo’n mini-kamerke steken. Ik terug naar beneden en een andere gevraagd. Tenminste één met een dubbel bed. Wel een douche ipv een bad zoals ik hier de vorige keren steeds had. Maar goed.
Zoals meestal gaat de grote hoop een beetje voetballen op het middenplein van de piste hier vlak bij. Ik profiteer ervan om rondjes te lopen. Hetgeen zwaar is bij deze plakkerige weeromstandigheden. Hoewel de zon schijnt lijkt het alsof je met suikerwater beneveld wordt waarbij het water dan direct verdampt en er een plakkerig laagje achterblijft. Niet erg aangenaam. De stank merk je eigenlijk alleen de eerste momenten. Gewenning zorgt ervoor dat dat niet meer storend is na een tijdje, maar erg gezond lijkt het me niet, gezien de enorme raffinaderij hier vlakbij.
Donderdag is bbq-dag in het hotel. Dan eten we blijkbaar met zijn allen een uitgebreide bbq boven op het dakterras van het hotel. Gezelig, lekker (kwalitatief is het eten hier een pak beter dan in Kenenda). Ik hou het voor bekeken om een uur of half elf, want de reis in de overvolle wagen en de uren in den bureau waren best vermoeiend. Aan de verhalen de volgende dag te horen en aan de lege flessen te zien, heeft het nog lang geduurd vooraleer het daar boven gedaan was...
Vandaag zouden we met zijn vieren naar Bethioua gaan: R (die manager), L (een Egyptenaar van GE die enkele dagen was komen controleren of alle onderdelen geleverd waren, H (half Belg en half Algerijn, vaming en verantwoordelijk voor de piping) en ik dus.
De esorte was er vroeger dan verwacht, en toen moest dus alles in de Kangoo geladen worden. Overvol koffer (letterlijk tot tegen het dak gestapeld), overvolle auto.
De escorte had er de eerste kilometers duidelijk geen zin in. Anderhalf uur tegen een slakkegangetje in een volle auto zonder airco. Halverwege werd het eigenlijk nog erger: die volgende escorte had er wel zin in: sirene, zwaailicht en gaaas geven. Over elk kruispunt, tegen de richting in, door dorpjes, ... Alles vollen bak. En wijlie volgen natuurlijk. Enkele kilometers voor Bethioua waan ik me op de Brusselse ring, want we staan zowaar in een file. Geen nood, met een escorte: we wringen erdoor, schieten de onverharde berm op om er twee auto’s verder weer af te gaan. Andere auto’s willen mee profiteren van de escorte. Maar onze chauffeur gooit de deur dicht. Spiegels raken elkaar. En zo’n sirene achter ons én voor ons: dat maakt dus serieus veel lawaai hé.
Maar goed: in zijn geheel en levend en wel komen we tegen half één ’s middags aan op bureau. Na een kort toerken gaan we aan de overkant van de straat een snelle hap eten. Typisch Algerijnse fast-food: een baguette met frieten, eieren en merguez. Zware kost.
In de namiddag krijg ik een speed-cursus piping van H, want kennelijk gaan de testdossier over het gedeelte tyauterie. In ieder geval duurt die namiddag daar serieus lang. Als de komende dagen ook zo lang gaan duren, amai mijne frak dan.
’s Avonds naar het hotel. Willen ze me daar in zo’n mini-kamerke steken. Ik terug naar beneden en een andere gevraagd. Tenminste één met een dubbel bed. Wel een douche ipv een bad zoals ik hier de vorige keren steeds had. Maar goed.
Zoals meestal gaat de grote hoop een beetje voetballen op het middenplein van de piste hier vlak bij. Ik profiteer ervan om rondjes te lopen. Hetgeen zwaar is bij deze plakkerige weeromstandigheden. Hoewel de zon schijnt lijkt het alsof je met suikerwater beneveld wordt waarbij het water dan direct verdampt en er een plakkerig laagje achterblijft. Niet erg aangenaam. De stank merk je eigenlijk alleen de eerste momenten. Gewenning zorgt ervoor dat dat niet meer storend is na een tijdje, maar erg gezond lijkt het me niet, gezien de enorme raffinaderij hier vlakbij.
Donderdag is bbq-dag in het hotel. Dan eten we blijkbaar met zijn allen een uitgebreide bbq boven op het dakterras van het hotel. Gezelig, lekker (kwalitatief is het eten hier een pak beter dan in Kenenda). Ik hou het voor bekeken om een uur of half elf, want de reis in de overvolle wagen en de uren in den bureau waren best vermoeiend. Aan de verhalen de volgende dag te horen en aan de lege flessen te zien, heeft het nog lang geduurd vooraleer het daar boven gedaan was...
R is back in town...
Dag 42: woensdag 03 augustus
Vandaag komt Renato terug uit rotatie. R was in de veronderstelling dat hij pas donderdag zou aankomen, maar volgens de planning die ik kende was het woensdag. En raadt ne keer wie gelijk had? Juist. Maar soit. Tegen half elf arriveerde hij op de site.
Juist voor we gaan eten vraagt R (contruction manger) me of ik er iets zou tegen hebben om een klein weekje in de bureau in Bethioua te gaan werken. G heeft er hulp nodig om de test-dossiers in orde te krijgen. Verandering van spijs doet eten, dus waarom niet. Hij zou het die avond zeker weten te zeggen. Na de middag vloog die andere R er gelijk in. Met zijn gekende, energieke stijl leek het alsof hij niet was weggeweest. Dit, dat, zus, zo. Voor alles onmiddellijk een oplossing, hier en nu.
Het weekje Bethioua wordt ondertussen bevestigd, dus ’s avonds kan ik mijn valies pakken.
Vandaag komt Renato terug uit rotatie. R was in de veronderstelling dat hij pas donderdag zou aankomen, maar volgens de planning die ik kende was het woensdag. En raadt ne keer wie gelijk had? Juist. Maar soit. Tegen half elf arriveerde hij op de site.
Juist voor we gaan eten vraagt R (contruction manger) me of ik er iets zou tegen hebben om een klein weekje in de bureau in Bethioua te gaan werken. G heeft er hulp nodig om de test-dossiers in orde te krijgen. Verandering van spijs doet eten, dus waarom niet. Hij zou het die avond zeker weten te zeggen. Na de middag vloog die andere R er gelijk in. Met zijn gekende, energieke stijl leek het alsof hij niet was weggeweest. Dit, dat, zus, zo. Voor alles onmiddellijk een oplossing, hier en nu.
Het weekje Bethioua wordt ondertussen bevestigd, dus ’s avonds kan ik mijn valies pakken.
03 augustus 2005
01 en 02 augustus
Dag 40: 01 augustus
Nog een hele rotatie
Met de nieuwe maand is blijkbaar ook het einde van de hete zomerperiode in zicht. Gisteren was het al beduidend frisser, vandaag is het, voor Kenendiaanse begrippen, effenaf fris. ’s Morgens bewolkt en vochtig, plakkerig weer. Tegen de middag komt de zon er weer door, maar de temperaturen van de voorbije weken halen we niet.
Ondertussen wordt meer en meer duidelijk dat we door allerlei obstakels en problemen, de eerste shutdown serieus moeten uitstellen. De ploegen worden herzien en het is nog koffiedik kijken wat de uiteindelijke gevolgen zullen zijn.
Dezer dagen loopt de construction manager hier rond (of beter: zit in zijn bureau) en dan krijg ik toch een duidelijker beeld welke problemen er bij zo’n project komen kijken. Bovendien is het vakantietijd in Belgie, waardoor velen nniet te bereiken zijn. Als we al kunnen bellen. De sateliettelefoon doet het in 60% van de gevallen gewoon niet, en probeer dan maar eens informatie te halen uit Belgie of uit de bureau in Bethioua.
Vanavond ben ik weer eens gaan joggen. Ondertussen was het weer bewolkt geworden en dan is het toch redelijke zware lucht.
Vanaf vandaag is het nog 28 dagen en dus nog een volledige, normale rotatie (goed, reisdagen inbegrepen dan). En ik zit hier al drie en halve week. Zelfs mijn baas (die construction manager) zegt dat ik goed gek ben! De reden van deze lange rotatie (blokverlof begin september) dringt nog niet echt door. De cursus die ik bijheb ligt nog op exact dezelfde plaats als waar ik die uitgeladen heb. Maar goed, als het er om te doen is zal dat blokken wel lukken. Hoop ik tenminste.
Dag 41: 02 augustus
Zelfde verhaal als gisteren: bewolkt in de ochtend; open lucht op de middag en terug lichte wolkjes tegen de avond. Uitgerekend op de koudste dag die ik tot nu toe in Algerije meemaak, beginnen mijn schouders ligt te vervellen. Nog een gevolg van de overdaad aan zon van de voorbije week. Spectaculaire dingen gebeuren hier niet, same old story. Ondertussen zit den broer ergens op verlof in Normandie en heb ik foto’s van nichtje Ella gekregen.
Ah ja. Was ik vergeten te melden vorige week. De bewaking heeft zich op nieuw opgetrokken en past de regels veel strikter toe. Dat houdt dus in dat we bij het rijden tussen de base de vie en de site, als tussen de twee sites in, er een escorte van de plaatselijke beveiligingsfirma DSP meerijdt. En dan te bedenken dat we vorige week nog gewoon zelf de auto instapten als we bijvoorbeeld moesten gaan bellen in het woonkamp. Aanleiding is het feit dat er vorige donderdag twee Algerijnse diplomaten een kopje kleiner zijn gemaakt in Irak. Wat het verband is tussen Irak een een dorpje in Algerije is me een raadsel, maar in ieder geval moet dus nu iedere buitenlander begeleidt worden. Da’s tenminste de regel die de klant ons oplegt.
CUL8ER
Nog een hele rotatie
Met de nieuwe maand is blijkbaar ook het einde van de hete zomerperiode in zicht. Gisteren was het al beduidend frisser, vandaag is het, voor Kenendiaanse begrippen, effenaf fris. ’s Morgens bewolkt en vochtig, plakkerig weer. Tegen de middag komt de zon er weer door, maar de temperaturen van de voorbije weken halen we niet.
Ondertussen wordt meer en meer duidelijk dat we door allerlei obstakels en problemen, de eerste shutdown serieus moeten uitstellen. De ploegen worden herzien en het is nog koffiedik kijken wat de uiteindelijke gevolgen zullen zijn.
Dezer dagen loopt de construction manager hier rond (of beter: zit in zijn bureau) en dan krijg ik toch een duidelijker beeld welke problemen er bij zo’n project komen kijken. Bovendien is het vakantietijd in Belgie, waardoor velen nniet te bereiken zijn. Als we al kunnen bellen. De sateliettelefoon doet het in 60% van de gevallen gewoon niet, en probeer dan maar eens informatie te halen uit Belgie of uit de bureau in Bethioua.
Vanavond ben ik weer eens gaan joggen. Ondertussen was het weer bewolkt geworden en dan is het toch redelijke zware lucht.
Vanaf vandaag is het nog 28 dagen en dus nog een volledige, normale rotatie (goed, reisdagen inbegrepen dan). En ik zit hier al drie en halve week. Zelfs mijn baas (die construction manager) zegt dat ik goed gek ben! De reden van deze lange rotatie (blokverlof begin september) dringt nog niet echt door. De cursus die ik bijheb ligt nog op exact dezelfde plaats als waar ik die uitgeladen heb. Maar goed, als het er om te doen is zal dat blokken wel lukken. Hoop ik tenminste.
Dag 41: 02 augustus
Zelfde verhaal als gisteren: bewolkt in de ochtend; open lucht op de middag en terug lichte wolkjes tegen de avond. Uitgerekend op de koudste dag die ik tot nu toe in Algerije meemaak, beginnen mijn schouders ligt te vervellen. Nog een gevolg van de overdaad aan zon van de voorbije week. Spectaculaire dingen gebeuren hier niet, same old story. Ondertussen zit den broer ergens op verlof in Normandie en heb ik foto’s van nichtje Ella gekregen.
Ah ja. Was ik vergeten te melden vorige week. De bewaking heeft zich op nieuw opgetrokken en past de regels veel strikter toe. Dat houdt dus in dat we bij het rijden tussen de base de vie en de site, als tussen de twee sites in, er een escorte van de plaatselijke beveiligingsfirma DSP meerijdt. En dan te bedenken dat we vorige week nog gewoon zelf de auto instapten als we bijvoorbeeld moesten gaan bellen in het woonkamp. Aanleiding is het feit dat er vorige donderdag twee Algerijnse diplomaten een kopje kleiner zijn gemaakt in Irak. Wat het verband is tussen Irak een een dorpje in Algerije is me een raadsel, maar in ieder geval moet dus nu iedere buitenlander begeleidt worden. Da’s tenminste de regel die de klant ons oplegt.
CUL8ER
verandering van weide...
't is nu woensdag 03/08
morgen ga ik een klein weekje in de bureau in Bethioua werken
da's aan die stinkende kust...
misschien gaan we dan vrijdag naar 't strand...
meer details volgen nog
morgen ga ik een klein weekje in de bureau in Bethioua werken
da's aan die stinkende kust...
misschien gaan we dan vrijdag naar 't strand...
meer details volgen nog
01 augustus 2005
niente...
Dag 38 en Dag 39: 30 en 31 juli
Twee normale werkdagen. Belangrijkste bericht: na vier weken vast te staan bij de douane zijn er eindelijk 4 containers vrijgegeven. Ineens is iedereen wakker geschoten en is het terug meer stressen op de werf (of toch via de mails; de kabels zouden in de loop van de week binnenkomen).
Morgen bezoek van de grote bazen. Benieuwd wat dat zal geven.
Slukes.
Twee normale werkdagen. Belangrijkste bericht: na vier weken vast te staan bij de douane zijn er eindelijk 4 containers vrijgegeven. Ineens is iedereen wakker geschoten en is het terug meer stressen op de werf (of toch via de mails; de kabels zouden in de loop van de week binnenkomen).
Morgen bezoek van de grote bazen. Benieuwd wat dat zal geven.
Slukes.
Sateliet-problemen
Dag 37: vrijdag 29/07
Verbazend. Techneuten die een gas-installatie van binnen en van buiten kennen, maar die er maar niet in slagen een satelietdecoder aan te sluiten. Maar in plaats van dat ineens te vragen toch maar zelf proberen. Bij het aansluiten van de kabel aan de schotel, heeft S die sateliet blijkbaar in een houdgreep genomen. Ontvanger scheef, schotel verdraaid. En uiteraard dezelfde schotel waaraan ook mijn kabel verbonden is. Op het eerste zicht was alles snel terug op zijn plaats gezet. Maar bij het overlopen van de verschillende posten, bleken juist die enige twee nederlandstalige posten niet door te komen. Het heeft me bijna een vol uur van afstellen, gaan kijken, nog bijdraaien, gaan kijken, een beetje terugdraaien, en weer gaan kijken, .... gekost om dat in orde te krijgen. Zo gaat je dag wel snel voorbij natuurlijk.
Vóór dat ik aan die brol was begonnen had ik al de nodige zon opgedaan. De laatste hoofdstukken van “de Da Vinci code” heb ik een heerlijk ochtendzonnetje gelezen. De laatste hoofdstukken waren er bijna teveel aan, want het werd toen al te warm om stil te zitten. Terwijl in België de hemelsluizen openstonden, blijft het hier op de middag rond (en vaak erover) de 40 graden.
Verder nog wat met de muziek op mijn pc gespeeld, TV gekeken, gelezen. That’s it.
Verbazend. Techneuten die een gas-installatie van binnen en van buiten kennen, maar die er maar niet in slagen een satelietdecoder aan te sluiten. Maar in plaats van dat ineens te vragen toch maar zelf proberen. Bij het aansluiten van de kabel aan de schotel, heeft S die sateliet blijkbaar in een houdgreep genomen. Ontvanger scheef, schotel verdraaid. En uiteraard dezelfde schotel waaraan ook mijn kabel verbonden is. Op het eerste zicht was alles snel terug op zijn plaats gezet. Maar bij het overlopen van de verschillende posten, bleken juist die enige twee nederlandstalige posten niet door te komen. Het heeft me bijna een vol uur van afstellen, gaan kijken, nog bijdraaien, gaan kijken, een beetje terugdraaien, en weer gaan kijken, .... gekost om dat in orde te krijgen. Zo gaat je dag wel snel voorbij natuurlijk.
Vóór dat ik aan die brol was begonnen had ik al de nodige zon opgedaan. De laatste hoofdstukken van “de Da Vinci code” heb ik een heerlijk ochtendzonnetje gelezen. De laatste hoofdstukken waren er bijna teveel aan, want het werd toen al te warm om stil te zitten. Terwijl in België de hemelsluizen openstonden, blijft het hier op de middag rond (en vaak erover) de 40 graden.
Verder nog wat met de muziek op mijn pc gespeeld, TV gekeken, gelezen. That’s it.
Abonneren op:
Posts (Atom)