Arzew city

Dag 45: zaterdag 06 augustus

Vandaag was mijn eerste volledige werkdag op “kantoor” in Bethioua. Da’s eigenlijk gewoon een ruim hoekhuis waar Fabricom zijn bureaus heeft ingericht. En ze zijn nog aan ’t uitbreiden. Op de binnenplaats staan momenteel nog drie containers die als bureau dienen. De reden dat ik naar Bethioua gekomen ben was om testdossiers mee samen te stellen. G geeft dit echter toch niet erg graag uit handen. Bovendien zijn de dossiers nog niet volledig en komt er het nodige zoekwerk aan te pas. Op die manier ben ik bij R terecht gekomen. Een jonge gast die een maand na mij begonnen is en die nu de leveringen opvolgt. Zo kunnen we een beetje afstemmen over hoe we de kabels gaan opvolgen, zowel qua transport van en naar de sites als het verbruik ervan in de praktijk. Zeker belangrijk genoeg om er tijd in te steken. Woensdag 10 augustus zou ik naar Kenenda weerkeren.
Hoewel vooraf gevreesd dat het “saaie” en dus lange kantooruren zouden worden vloog de dag letterlijk voorbij.
Goeie reden ook om naar het einde uit te kijken, want we hadden al afgesproken om na de uren even naar het centrum van Arzew te gaan. Tussen het einde van het werk en het avondeten (das dus tussen 18h15 en 19h30) mogen we vrij het hotel verlaten. Om te sporten op het nabijgelegen terrein, maar ook dus om het centrum te bezoeken. Zo heb ik tenminste een idee kunnen krijgen hoe de mensen hier wonen. Hoewel het hier nu ook vakantie is, en dus drukker dan andere maanden, is het leuk om te zien hoe de straten vol lopen en hoe de winkeltjes gehuisvest zijn. Gewone huizen waar de voorste kamer ingericht is als winkeltje. Over het algemeen heel klein en goed volgepropt. De reclame vooraan de winkels zijn zoals je in oude Hollywood-films ziet: met de hand geschilderd door echte kunstenaars. Ik vraag me af of de GSM-winkel bij ieder nieuw model zijn reclame laat herschilderen... Buiten de gewone winkelstraatjes is er ook een halfoverdekte “soeks”. Fruit, kruiden en vis liggen er uitgestald in kleurige en geurige taferelen. Een beetje zoals de Grand Bazaar in Istanbul, maar dan in het héél klein.
Morgen zouden we terug gaan om foto’s te nemen. R, ook al een halve Algerijn (er lopen er wel enkele rond bij ons, bedenk ik me nu pas) zou dan met mijn kodak de foto’s nemen, want hij wou er zelf ook hebben. Zelf vind ik het een beetje vervelend om de mensen te fotograferen.
Ondertussen ben ik er nog steeds niet uit wat nu beter is: de site of het hotel. Ongetwijfeld ligt het antwoord zoals zo vaak ergens in het midden: het beste van de twee kunnen verenigen zou ideaal zijn. Maar de mirakels zal ik hier maar aan Allah overlaten zeker...