strike !!

Stakingen. Niks dan last. Hoewel...

Door de dreiging van staking in Frankrijk, nu dinsdag, wordt mijn ticket zo goed als zeker vervroegd naar maandag. Eén dagje vroeger dan voorzien, maar het zou een wereld van verschil uitmaken. Stel je voor, dan zou morgen mijn laatste volledige dag van deze rotatie zijn. De huid niet verkopen vooraleer de beer geschoten is, dus toch maar even wachten op bevestiging morgen...

Duimen maar !!

one week to go

Het is al weer einde maart. De tijd vliegt zoals nooit tevoren. En toch... Soms lijkt het alsof hij stilstaat, kruipt als een slak in de warme zon van Algerije.

Nog een week. Nog maar een week. Nog een hele week!!

 

wie biedt meer??

vandaag 35 graden...

30

30
Een speciaal getal, die dertig. Zo denk ik er sinds enkele maanden toch over.
Thirty-something... over de leeftijd ga ik niet meer uitwijden.
Enkel dit: het wordt tijd dat de dertigers de fakkel overnemen. De grootste successen komen, professioneel gezien, rond je 45e. Maar waarom zo lang wachten? Er zijn federale ministers van 30. De bazen van één van de snelst groeiende bedrijven ter wereld (Google) zijn dertigers.
Dertig. Een combinatie van jeugdig enthousiasme en voldoende levenservaring. Op en top dertig.
Vandaag is trouwens de eerste dag van 2006 dat we in Kenenda de kaap van de dertig graden overschrijden. De zomer lijkt begonnen.
Lang leve 30 !!!

oh ja, vooraleer er eentje begint te grommelen: 29 is ook een erg, erg mooi getal hoor ;-)

stop

Vandaag, 26 maart, wordt er voor het eerst opnieuw gas in de leidingen gezet. Een nieuwe mijlpaal in het project. Er zullen nog vele mijlpalen moeten genomen worden om alles af te werken, maar we blijven positief.

Omwille van veiligheidsmaatregelen moest uiteraard de stroom afgezet worden. Om toch nog te kunnen werken zouden we een dieselgroep aansluiten op de bureaus, zodat de satelietverbinding in stand blijft. Gezien de afstanden is e-mail een onmisbaar en (te) veel gebruikt medium.

Zo gezegd, zo gedaan. Zou je denken.

Na redelijk wat gesukkel (ondertekende was er niet bij betrokken, dit even ter zijde !!) was het eindelijk zover. Toen de groep begon te draaien begon het in de bureau naast mij, waar de satelietinstallatie staat, redelijk serieus te stinken. Voor de ingewijden: zo'n electronisch brandgeurtje. Er was dus iets aan het opsmoren. Guess what? Yep, de satelietmodem! Blijkbaar was de groep niet goed afgesteld, en in de plaats van 220V heeft men 340V door de leidingen gejaagd!! Niks stroom dus, en ook geen communicatie meer. En alleen Allah weet wanneer dit in orde zal zijn...

De vraag is dus wanneer ik dit berichtje zal kunnen posten... U kent het antwoord op deze vraag de dag dat het op deze geweldige (??) blog verschijnt.

 

Heel dit verhaal doet me denken aan een voorval, vele jaren geleden. Om een lek in de warmwatervoorziening te dichten, heeft er toen een zekere (pas-afgestudeerde) ingenieur een stop gestoken, daar waar het lekte. Eigenlijk best knap dat diezelfde ingenieur had kunnen uitvissen om welke schroefdraad het ging en zelf de juiste stop had kunnen kopen. Fier als hij was, want het lek was gedicht.

Drie weken later had hij helemaal geen warm water meer. De boiler was inwendig geëxplodeerd door overdruk. Blijkbaar zat de stop in het overdrukventiel... Vult u hier zelf verder aan... Ik geef geen commentaar...

 

Jean

 

Boardtime

Er staan enkele sfeer-foto's online... Zie hiernaast bij ALLE FOTO'S.

Go see the doctor...

Maandag ging redelijk; de vermoeidheid was al wel weg, maar mijn keel voelde wel als schuurpapier, zo van de grove soort.

Dinsdag ook al beter, maar niet in de keel. De groene kikkers kwamen opzetten en ik begon stilaan de bovenkant van mijn longen mee uit te hoesten.

Woensdag dan maar eens naar de lokale "verpleger", hier on site. Die brave man begon met mijn bloeddruk op te nemen. Ik had zoiets van "Hela, Brave Man, de pijn zit wel van boven hé, niet in mijnen arm".

Hij besloot toen met al zijn wijsheid: "Go see the doctor". Uiteraard in het Frans, maar dat liedje is in het Engels, vandaar. Allé, niet belangrijk...

Ik dus naar de doctor. En guess what? Zonder escorte!! De eerste keer in 9 maanden dat ik die 30 km tussen Kenenda en Relizane doe enkel met de chauffeur, en dus zonder escorte. Ik voelde me weer even "vrij". En dat deed dus vree goed. Ik wilde eigenlijk zeggen: "Chauffeur, au Oran !!", maar deed dat enkel in gedachten.

Na veel vijven en zessen (weer die bloeddruk!) was de diagnose: virale keelontsteking, maar nog niet in een erg ver gevorderd stadium. Wij naar den apotheek. Dat was niet erg moeilijk, want die zat naast de dokter. Pillen, poedertjes en een siroop.

Dat dus gisteren.

Na nog maar drie keer die pillen gepakt te hebben is de keelpijn zo goed als verdwenen. De pillen werken dus. ik heb er alleen snot voor in de plaats gekregen. Véél snot. En dat was dus niet de afspraak !!

Mijn hoofd barst bijna open. Het zou geen zicht zijn moest dat ook effectief gebeuren.

Maar alla.

 

Hoe is het weer ginder trouwens? Hier is het 's middags redelijk frisjes, maar 24 graden... in de schaduw ;-)

 

greetings !!

t'es malade !! non, je suis con !! oui, t'es con !! non, je suis malade !!

vrijdag: droge kriebel in de keel

zaterdagvoormiddag: snot

zaterdagnamiddag: droge steken in de longen

zaterdagavond: zo slap als een vieze vod

zondag: "thuis" gebleven, smerige siroop van den apotheker, heel den dag in bed

maandag: nog steeds wankel op de benen, groene kikkers in de keel

 

to be continued...

België boven

Ritme... daar draait het hier allemaal om. En vooral: in het ritme raken en blijven.
Niet horten en stoten en stilvallen, netjes het ritme aan houden. Maar hier gaat het niet om seks.
Hier gaat het om de routine: opstaan, ontbijten, naar de site, werken, middageten, siestake, werken, naar de woonbasis, eten, nieuws zien, lezen, slapen. En de cirkel is rond. En zonder die cirkel raak je er hier niet door.

En laat ik nou net niet in dat ritme raken. Iedere maand lijkt dat moeilijker te gaan. Hoewel dat ook weer niet waar is. Wat wilt een mens, na de beste twaalf dagen sinds lang: een heerlijke week skiën, gevolgd door een superweekend.
Fysiek ben ik hier, al de rest zit nog in ons Belgenlandje. Het is al België dat de klok momenteel slaat. Ik hoor het "Het Goede Doel" nog zingen, tijdens de après-ski in een bar vol zatte hollanders: België... België boven. Niet in het voetbal, niet in de wereld. We zitten hier met Algerijnen, Fransen, een Argentijn, Amerikanen, een Kroatische Nieuw-Zeelander, een Schot, een Italiaan, een Palestijn, een Egyptenaar. Een een paar Belgen vaneigens. Van al die vreemde vogels kent er niemand de geschiedenis, de politieke situatie of de geografische gegevens van ons kleine landje.
En toch laat het me niet los. Wil ik er zijn. Gisteren was het hier 24 graden en scheen de zon vollop. In Belgie was het amper 4 graden en regende het.
Vreemde vogles die buitenlanders, maar misschien ik er hier wel een van de vreemdste soort.

Ik mis jullie allemaal, daar mag je zeker van zijn.

groetjes van deze vreemde vogel, Jan