Richting Bethioua...

Dag 43: donderdag 04 augustus

Vandaag zouden we met zijn vieren naar Bethioua gaan: R (die manager), L (een Egyptenaar van GE die enkele dagen was komen controleren of alle onderdelen geleverd waren, H (half Belg en half Algerijn, vaming en verantwoordelijk voor de piping) en ik dus.
De esorte was er vroeger dan verwacht, en toen moest dus alles in de Kangoo geladen worden. Overvol koffer (letterlijk tot tegen het dak gestapeld), overvolle auto.
De escorte had er de eerste kilometers duidelijk geen zin in. Anderhalf uur tegen een slakkegangetje in een volle auto zonder airco. Halverwege werd het eigenlijk nog erger: die volgende escorte had er wel zin in: sirene, zwaailicht en gaaas geven. Over elk kruispunt, tegen de richting in, door dorpjes, ... Alles vollen bak. En wijlie volgen natuurlijk. Enkele kilometers voor Bethioua waan ik me op de Brusselse ring, want we staan zowaar in een file. Geen nood, met een escorte: we wringen erdoor, schieten de onverharde berm op om er twee auto’s verder weer af te gaan. Andere auto’s willen mee profiteren van de escorte. Maar onze chauffeur gooit de deur dicht. Spiegels raken elkaar. En zo’n sirene achter ons én voor ons: dat maakt dus serieus veel lawaai hé.
Maar goed: in zijn geheel en levend en wel komen we tegen half één ’s middags aan op bureau. Na een kort toerken gaan we aan de overkant van de straat een snelle hap eten. Typisch Algerijnse fast-food: een baguette met frieten, eieren en merguez. Zware kost.
In de namiddag krijg ik een speed-cursus piping van H, want kennelijk gaan de testdossier over het gedeelte tyauterie. In ieder geval duurt die namiddag daar serieus lang. Als de komende dagen ook zo lang gaan duren, amai mijne frak dan.
’s Avonds naar het hotel. Willen ze me daar in zo’n mini-kamerke steken. Ik terug naar beneden en een andere gevraagd. Tenminste één met een dubbel bed. Wel een douche ipv een bad zoals ik hier de vorige keren steeds had. Maar goed.
Zoals meestal gaat de grote hoop een beetje voetballen op het middenplein van de piste hier vlak bij. Ik profiteer ervan om rondjes te lopen. Hetgeen zwaar is bij deze plakkerige weeromstandigheden. Hoewel de zon schijnt lijkt het alsof je met suikerwater beneveld wordt waarbij het water dan direct verdampt en er een plakkerig laagje achterblijft. Niet erg aangenaam. De stank merk je eigenlijk alleen de eerste momenten. Gewenning zorgt ervoor dat dat niet meer storend is na een tijdje, maar erg gezond lijkt het me niet, gezien de enorme raffinaderij hier vlakbij.
Donderdag is bbq-dag in het hotel. Dan eten we blijkbaar met zijn allen een uitgebreide bbq boven op het dakterras van het hotel. Gezelig, lekker (kwalitatief is het eten hier een pak beter dan in Kenenda). Ik hou het voor bekeken om een uur of half elf, want de reis in de overvolle wagen en de uren in den bureau waren best vermoeiend. Aan de verhalen de volgende dag te horen en aan de lege flessen te zien, heeft het nog lang geduurd vooraleer het daar boven gedaan was...