Thirtysomething and going (str)on(g)!!

Is er een beter moment om op een kalme donderdagavond, aan de vooravond van ‘s mans derstigste verjaardag, even stil te blijven staan en een terugblik werpen op drie decennia levensvreugde? Ik denk het niet. Dus: vwala !!
Maar niet te lang hoor, want stilstaan is achteruitgaan.
Er zijn een hele reeks onlosmakende gebeurtenissen vooraf gegaan aan het feit dat ik me momenteel op deze plaats, in deze tijd en in deze gemoedstoestand bevind. Je zou er Einsteinsiaanse theorien kunnen over ten berde brengen, maar het is vele malen eenvoudiger dan dat. Neem ik er een paar sleutelmomenten uit, dan zou het er zo ongeveer kunnen uitzien.
Zestien december van het jaar dat in de moderne westerse wereld bekend staat als negentienhonderdvijvenzeventig. Die dag wordt er geschiedenis geschreven. Het geluk waarmee deze gedenkwaardige geboorte gepaard gaat zal slechts een voorsmaakje vormen van datgene wat nog volgt. Over de eerste vijftien levensjaren valt er veel te vertellen, maar dat doe ik hier en nu niet. Hoewel dit dus al wel de helft van alle gespendeerde tijd vertegenwoordigd. Laat ik het maar bij de bewustere keuzes houden. Sommige weloverwogen en doordacht, andere zeer impulsief en nog andere. Die waarbij er geen keuze lijkt te zijn, maar waarbij je hele wezen in één richting gestuwd wordt en waarbij je weer dat prille geluk van die zestiende december beleefd. En hoewel enkele instaanders ongetwijfeld alle details al kennen, laat ik het aan die anderen hun fantasie over om bij de volgende momenten een verhaal te plakken, ongetwijfeld volledig verkeerd. Want wat simpel lijkt is minstens even uniek als een vingerafdruk. Erg veel van die sleutelmomenten zijn er niet mijn insziens, maar zie hier: november 1993, januari 2004, juni 2005. Valt tegen hé? Jullie hadden er ongetwijfeld meer verwacht, niet? Ik eigenlijk ook, maar al de vier dimensies waarin ik me nu bevind kunnen op deze drie data teruggebracht worden.
Afsluiten (ik ga hier niet mijn héle zieleleven aan jullie neus hangen) doe ik met een blik op de toekomst. Zowel de nabije als de verre lijken me volkomen onvoorspelbaar. En er zullen weer vele tweesprongen bepalend zijn voor het verloop van de volgende dertig jaar. Maar ergens heb ik het gevoel dat die weg al uitgestippeld is. Even vooruitkijkend kan ik al enkele lichtpuntjes in de verte herkennen. Verre lichtpuntjes, letterlijk dan, wel zo’n twintigduizend kilometer; nabijere lichtpuntjes, korter bij huis want thuiskomen is àltijd speciaal, verrassende lichtpuntjes, in het genre van: Dé-ke, ik zie je graag (waar heeft-ie het nou weer over!?!) en nog van die geheimzinnige lichtpuntjes. Een goed verlichtte weg is het niet, maar het is een weg. En ik zie dat die goed is, die weg. Laat ik dus maar snel vertrekken. Gepakt en gezakt met het gewicht van dertig jaar. Een verrassend lichte bagage om dragen, maar eentje met een inhoud om zonder bij te tanken eeuwig verder te kunnen.

MET ANDERE WOORDEN: IK VERJAAR HÉ GASTEN, OF WADACHTTE !!!