lijn

De laatste rechte lijn is ingeslagen. Donderdag nam ik voor de laatste keer het vliegtuig richting Algerije. Ik zeg nooit nooit, maar Algerije gaat me niet snel weerzien. Na een lange dag en een nog langere avond kon ik dan vrijdag ook voor de laatste keer richting Kenenda rijden. Of beter, zoals steeds, gereden worden. Gezien de Ramadan duurde het nog langer dan gewoonlijk, maar daar kijk ik niet meer van op.
De eerste volledige dag op de site vandaag. En het doet me wel iets, wetende dat het mijn laatste drie weken zijn. Vooral het feit dat ik hier iets wat niet volledig "af" is moet achterlaten is niet evident. Het makkelijkst zou zijn te denken dat het me niet meer kan schelen, maar dat zou ook het langdradigst zijn. Tijdens mijn afwezigheid is er een hoop werk blijven liggen en ik vraag me nu al af wie dat gaat doen wanneer ik écht niet meer terugkom. Da's uiteraard niet mijn probleem, maar toch.

Verder mis ik verrassend sterk het thuisfront en dat op een andere manier dan tijdens de voorbije maanden. Ik kan niet wachten om daar eindelijk iets blijvends op te bouwen. Telkens weer terug vertrekken vraagt ook telkens weer opnieuw thuiskomen en telkens weer een beetje opbouwen van wat je daarvoor reeds had. Nog één keer, en dan steeds maar verder bouwen. Heerlijk vooruitzicht, toch? Ik denk dat Stropke er ook wel naar uitkijkt. Dank je voor je quasi eindeloze geduld. Nog maar eens...

Nog drie weken, vandaag zelfs al één dagje minder. Zo gaat het van project tot project, van voornemen tot voornemen, van lijn tot lijn. Met één enkele constante die al die lijnen verbindt.

groetjes,
Jean