Vele jaren geleden ben ik eens in het herfstverlof gaan sleëen op de kattenberg. Vandaag, op 1 november, lig ik te zonnen op mijn terras. Ongegeneerd, ongestoord. Maar vooral: op 1 november! Het frisse briesje zorgt voor een heerlijk dualiteit tussen de stralingswarmte van de zon en het strelen van mijn huid door de wind. Deze buitenissigheid laat ik me welgevallen na een actieve voormiddag waarin ik mijn benen teister met een trappenloop van een half uur. Hoewel het de enige mogelijkheid is die ik hier heb om zelf voor een beetje afwisseling te zorgen moet het toch een gek gezicht zijn om mij op en af te trappen te zien lopen, springen, sukkelen. Niemand die het ziet. Ik ben al eerder voor gek verklaard door mijn wekelijks loopsessies in de steile straten. Maar ja, een vogeltje zingt zoals het gebekt is. Ik kan er ook niet aan doen.
Ondertussen is nog altijd niet geweten wanneer het nu juist het feest van het einde van de ramadan is. Indien het donderdag is heb ik voor het eerst in bijna vijf maanden hier een echt tweedaags weekend. Maar hoe ik die dagen gevuld ga krijgen is een ander probleem. Voor mij hoeft het niet echt. Het kan natuurlijk nog altijd op vrijdag zijn, maar dat lijkt me niet erg voor de hand te liggen. Vrijdag wordt er zowiezo niet gewerkt en dus zal het wel “toevallig” donderdag zijn dat de maan op de juiste stand staat.
Vanaf morgen, woensdag, is het nog exact drie weken dat deze rotatitie duurt. Het zal dan reeds einde november zijn. Wat vliegt de tijd sinds ik hier gelegerd ben! Ondertussen vraag ik me af of de planning die we hebben opgesteld voor het einde van dit jaar en het begin van het volgende aanvaard zal worden. Ik ga ervan uit van wel. Dat zou er dan op neer komen dat ik eind december tien dagen “thuis” ben en dan een volgende rotatie draai van 43 dagen om eind februari een dikke week te gaan snowboarden. Zo zal het al snel weer lente zijn. Maar zover is het nog lang niet natuurlijk. Eerst maar eens november door zien te komen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten