Dinsdag wordt verder gezet met een loopsessie door de straten (wel 2 !!) van de basis. Hoewel het in’t begin moeilijk gaat vind ik al snel ergens diep vanbinnen de nodige motivatie en gaat het eigenlijk best wel goed. Zoals steeds loop ik weer net iets te snel waardoor ik na een dikke twintig minuten de figuurlijke muur tegenkom. Een dik half jaar geleden kon ik bij dergelijk protest van mijn eigenste lijf en leden nog een knopje omdraaien (“niet zeuren, verder sleuren!”) en deed ik er nog een schepje bovenop (“eigen schuld, dikke bult, moet je maar niet zo’n pissertje zijn”) om in volleerd masochistische stijl verder te beuken. Of was het machismo? Donnow. Nu lukt dat niet meer. Enkele minuten later stop ik er maar mee, wetende dat ik nog de naweeën van de voorbije feestweek tors.
’s Avonds inderdaad bbq met zijn allen. Maar ik vind er eigenlijk geen ene zak an. Vlees is niet erg goed en er is te weinig. En wegens enkele misverstanden is er eigenlijk niks anders voorzien. Bovendien vloeit de Mascara-wijn en de Ricard rijkelijk. Fransen en Walen worden onder die omstandigheden wel érg luidruchtig. Den deze dus maar vroeg doorgegaan.
Goed geslapen. Er zijn er enkelen die zich die dag niet laten zien. Guess why? Just. In de loop van de dag (net voor de middag trouwens) komen onze Fillipijnen aan. Kei grappig: als ze met zijn zessen uit ons buske stappen heb ik het idee dat er een schoolbusje gestopt is. Die gastjes zijn allemaal maar een scheet groot. En maar brabbelen en rondzien. Aangezien Mohamed nog thuis zit voor l’Aid en Renato vanmorgen vertrokken is naar een andere site, mag ik die gasten opvangen. Gelijk gaan eten, bungalowkes laten zien, toerke in de basis en op de site gedaan. Grappige kereltjes, vol goede moed. Hopelijk blijft dat zo, want ze zullen nog lang genoeg moeten blijven. Zo zijn er ondertussen dus vijf nationaliteiten vertegenwoordigd op de site: Belgen, Fransen, Algerijnen, Fillipijnen en een Italiaan. Leuke boel.
Vanavond ben ik in Donna Tartt’s “de verborgen geschiedenis” begonnen, in een poging om mijn lijstje “gelezen wereldschrijvers“ wat langer te maken. In dit licht heb ik Brusselmans thuis gelaten. Sorry Herman.
Donderdag heb ik eindelijk het gevoel dat ik terug in het ritme zit. De alleen-zaamheid (let op: niét eenzaamheid, da’s iets heel anders) weegt niet meer door en ik rol stilaan terug in de routine die het hier draagbaar houdt. Werd tijd ook. Enkele berichtjes van het thuisfront doen me eraan herinneren dat ik niet vergeten wordt, en da’s toch best belangrijk voor me. Thanks guys! And girls!
Momenteel is het vrijdag, rond de klok van 15H41 (allé, heel precies dus en niet “rond”). Zojuist weer gaan lopen. Trager deze keer en langer dan dinsdag, dat was het plan. En ’t is gelukt: 35 minuten. Zalig weertje trouwens, dat helpt. Vóór dit sportief hoogtepunt had ik me in het zonnetje gezet, met de nieuwe Freeze (action lifestyle magazine; snow-, skate- en surfmagazine) in de hand. Wegdromend bij de foto’s (oa van les 2 Alpes: vorig jaar nog zelf geweest !!) zie ik me zelf al een “BS 540” uitvoeren... Ik zal hier eind februari nog eens aan denken wanneer ik in realiteit zwaar op mijn bakkes gegaan ben en languit op de harde sneeuw van Les Sybelles lig te janken. Heerlijk, die dualiteit van de besneeuwde toppen in mijn koppie en het zalige zonnetje in realiteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten