De voorbije week was ronduit geweldig. Iedere avond wel iets te doen, overdag rustig-aan indien mogelijk en goed gevuld indien gewild. Oud op nieuw, classic fridays, weeknights in the city. ‘t Zat er allemaal in. Donderdag en vrijdag goed doorgegaan. Zaterdag op zondag heb ik geen bed gezien. Toen ik thuiskwam liep de wekker van de pa juist af om zoonlief naar de statie te brengen.
Op de trein een uiltje geknapt. De trein stond al vijf minuten stil in Brussel Zuid toen ik wakker werd. Goed ontbeten op de Thalys en gemaft tot in de lichtstad. Waar het overigens koud, nat en grijs was. In de taxi tref ik ongetwijfeld de kleurrijkste taxi-chauffeur van de stad. Een grijzende neger, in een maatpak dat in de sixties sexy te noemen was, baseball pet op het hoofd. Maar niks aan te merken op zijn rijstijl. Hij zet me veilig af aan Paris Orly.
Hier begint de miserie. Drie uren wachten, alleen, in een vertrekhall die veels te vol zit, snikheet is. Een marteling. Op de voorziene stoelen is in slaap vallen onmogelijk, tenzij je achteraf beroep kunt doen op een chiropractor om alles weer op zijn plaats te kraken.
Uiteindelijk toch op de vlieger geraakt. Begint helemaal niet zo slecht, aangezien op het eerste zicht het toestel maar halfvol zit. De bagagebakskes zitten dan al vol. En aangezien ook nu weer schijn bedriegt, loopt het grondig spaak. In de anderhalf uur dat de vlieger te laat vertrekt stroomt het toestel helemaal vol. Bagage tussen de stoelen, mensen die geen plaats vinden, huilende babies, hysterische moeders. U kunt het zich (misschien) wel inbeelden.
En toen gebeurde het. Een tikje op mijn schouder. Ik zet mijn walkman af, doe mijn ogen open en draai me om. En daar staat “het”. Een exemplaar van de Homo Grassus. Na de Homo Erectus en Homo Sapiens, is dit de volgende generatie in de evolutie van het menselijke ras. Waar de Homo Erectus zich rechtop zette en zijn twee benen gebruikt om zich voort te bewegen, zal de Homo Grassus de geschiedenis ingaan als de soort die voortROLT!! Moddervet, zwaar ademend, het zweet op het voorhoofd. Ik sta op om dit schepsel de stoel naast de mijne te laten bezetten. Toen ze zich geinstalleerd had en teken deed dat ik terug kon gaan zitten vroeg ik me af wat ze eigenlijk bedoelde. Was het werkelijk de bedoeling om mij in de kleine opening waar voorheen mijn stoel stond te wringen? Grapje zeker?? Gedegouteerd laat ik me op de plaats vallen. Ik vraag aan de steward of hij nog een andere plaats heeft. "Ik heb toch betaald voor een volledige plaats en niet voor 60%", laat ik hem ff weten. Het was eruit voor ik er erg inhad. Niks aan te doen. Alles zit vol.
De daaropvolgende tweeeneenhalve uren ga ik niet beschrijven. Maar geloof me vrij: er bestaat een hel, en die bevind zich zéér dicht bij de hemel, namelijk op 10.000 meter hoogte...
Ik kan maar aan één ding denken: slapen. En dat ga ik nu ook doen. Slaapwel.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten